Είναι αρκετές οι φορές στη ζωή μας που νιώθουμε ότι χρειαζόμαστε μια αλλαγή. Τα γενέθλια, οι Δευτέρες και οι Πρωτοχρονιές προσφέρονται προς σημεία αναφοράς για να κάνουμε μια αρχή. Κι είναι πράγματι ωραίες οι αλλαγές που επιδιώκουμε. Είναι υπέροχο όταν βλέπεις για παράδειγμα ότι η αύξηση που επιθυμούσες τόσο πολύ ήρθε τελικά απλώς και μόνο επειδή το ζήτησες με τον σωστό τρόπο κι έκανες όλα εκείνα τα απαραίτητα βήματα που σε οδήγησαν στην υλοποίηση του στόχου σου. Αλλά στ’ αλήθεια, μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο σε μια εποχή τόσο δύσκολη, όπως αυτή που διανύουμε;
Σου έχω νέα! Οι εποχές πάντα θα είναι δύσκολες κι οι συγκυρίες μη ευνοϊκές. Κι αν αυτό σου φαίνεται απαισιόδοξο, στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου. Αντίθετα σημαίνει ότι αυτό που ονειρευόμαστε δε θα έρθει από μόνο του, αλλά προϋποθέτει αποφασιστικά και συγκεκριμένα βήματα.
Αρκετά συχνά μιλώ με τους μαθητές μου για τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να επιτύχουν καλύτερες σχολικές επιδόσεις, πιο εποικοδομητικές κι αληθινές σχέσεις, αλλά και το τι πιστεύουν ότι περνάει από το χέρι τους, ώστε να μπουν στη σχολή που θέλουν ή να ανακαλύψουν ποια είναι η κλίση τους. Προβληματισμένοι κι αβέβαιοι, καθώς είμαστε οι άνθρωποι, νιώθεις τον φόβο της αλλαγής να στάζει από τις λέξεις. Μέχρι που χθες, ήρθε στη ζωή μου μια συζήτηση με τη Μαρία, που χάριν συγγραφικής απόδοσης έπρεπε να έχει το όνομά της, καθώς πρέπει σ’ εκείνα τα γεγονότα που ρίχνουν μια βόμβα στο μυαλό και σου φέρνουν κάτι νέο να δοκιμάσεις.
Ανακάλυψε, λοιπόν, η Μαρία, μια τεχνική μέσω της οποίας μπορεί να έλξει αυτά που θέλει και να ζήσει τις εμπειρίες που θέλει. Περίεργη λοιπόν, της έκανα ερωτήσεις και διαπίστωσα ότι πρώτον τα σημερινά παιδιά έχουν επηρεαστεί –καλώς!- από το κίνημα της θετικής σκέψης και γνωρίζουν ήδη τρόπους να καλυτερεύσουν τη ζωή τους και δεύτερον, ότι μια δεκάλεπτη συζήτηση για ένα φαινομενικά άσχετο θέμα μπορεί να αλλάξει τη ροή του μαθήματος και να δημιουργήσει συναισθήματα σύνδεσης, που στο παρελθόν δεν ήταν και τόσο έντονα ανάμεσα σε καθηγητές και μαθητές.
Εκείνο που μου έμεινε όμως περισσότερο από τη συζήτηση είναι ότι αυτά που σκεφτόμαστε, φτιάχνουν σε μεγάλο βαθμό την πραγματικότητα που ζούμε. Δε λέω φυσικά ότι εμείς σκεφτήκαμε και προκαλέσαμε μια αρρώστια ή μια αποτυχία. Λέω όμως ότι οι αρνητικές μας σκέψεις είναι ίσως που συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στο να δημιουργηθούν δυσάρεστες καταστάσεις στην καθημερινότητά μας. Και πράγματι, είναι αρκετά δύσκολο να προκύπτουν συνεχώς κακοτυχίες κι εμείς να προσπαθούμε να σκεφτόμαστε θετικά. Δεν είναι όμως κι ακατόρθωτο. Κι εξηγώ.
Παλαιότερα πίστευα ότι ο λόγος που κάποιες διαδικασίες που είχα κατά νου δεν μπορούσαν να καρποφορήσουν γιατί το οικογενειακό μου υπόβαθρο δεν ήταν τέτοιο που θα μπορούσε να μου δώσει ώθηση. Δεν υπήρχε δηλαδή μια ήδη στρωμένη επιχείρηση ή ένα συγκεκριμένο ποσό, που θα λειτουργούσε ως εφαλτήριο στα σχέδιά μου. Όμως έκανα λάθος. Η Μαρία μου το απέδειξε περίτρανα χθες. Ποιο ήταν το λάθος; Εστίαζα περισσότερο στην έλλειψη και λιγότερο στη θέληση. Κι αυτό το έκανα σε αρκετά στοιχεία της ζωής μου. Σκεφτόμουν τι δεν είχα κι όχι αυτά που είχα και πώς θα τα χρησιμοποιούσα κατάλληλα. Έβρισκα εξαιρετικά δύσκολο να φύγω από τη νοοτροπία ότι οι άλλοι μου στερούν αυτά που θέλω.
Αν κάτι έχω μάθει, λοιπόν, πια, είναι ότι το όνειρο για να γίνει στόχος χρειάζονται πολύ συγκεκριμένα και τις περισσότερες φορές απλά βήματα. Καταρχάς, πρέπει να είναι ξεκάθαρα αποτυπωμένο- καλύτερα σε χαρτί. Πρέπει επίσης να είναι προσβάσιμο καθημερινά από εμάς που οφείλουμε να του αφιερώνουμε έστω και δέκα λεπτά κάθε μέρα, για να το σκεφτόμαστε σαν να το ζούμε. Αυτή ήταν και η φράση της Μαρίας. Ύστερα, χρειάζεται να το επιδιώκουμε με όλους τους πιθανούς τρόπους. Να περνάει από το υποσυνείδητο στον οραματισμό κι από εκεί στα βήματα μέχρι την υλοποίηση.
Κι αυτό το έχω δει να συμβαίνει αμέτρητες φορές. Επειδή είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύω πραγματικά ότι «τα γραπτά μένουν», κρατάω ημερολόγιο με τις κινήσεις που κάνω για κάθε στόχο μου. Κοιτώντας λοιπόν τις σημειώσεις μου των προηγούμενων μηνών, βλέπω ότι τουλάχιστον εννέα από τα δέκα βήματα που έγραψα το προηγούμενο διάστημα και τα έβαλα στο πρόγραμμα να γίνουν, τα έκανα στ’ αλήθεια. Μπορεί να μην ήταν όλα τόσο βοηθητικά και κατάλληλα για τον εκάστοτε στόχο μου, αλλά έγιναν. Επίσης παρατήρησα ότι ο γραπτός σχεδιασμός και η νοερή απεικόνιση ήταν πολύ αποτελεσματικά εργαλεία.
Ακόμα κι η συζήτηση αυτή ήρθε ως απάντηση σε μια περίοδο που σκεφτόμουν πόσο αποτελεσματικό είναι να δίνουμε στα παιδιά πρακτικά εργαλεία ζωής, σαν επιβεβαιωτικός παράγοντας. Κι αυτά τα εργαλεία θα πρέπει να είναι πρώτα δοκιμασμένα από εμάς. Όποιος κι αν είναι ο στόχος σου αυτή τη στιγμή, θα έρθει πολύ πιο κοντά σου αν ξεκινήσεις να τον γράφεις ξεκάθαρα στο ημερολόγιό σου. Κι αυτό γιατί θα σε ωθήσει να γίνεις πρακτικός. Όταν λοιπόν σου έρθει μια ιδέα προς αυτή την κατεύθυνση, κατάγραψέ την κι αυτή κι όσες άλλες ακολουθήσουν και θα έχεις κάνει ένα πολύ σημαντικό βήμα.
Το πιο σημαντικό συστατικό είναι η φαντασία σου, γιατί -σε αντίθεση με τους περιορισμούς που εμείς κι οι άλλοι θέτουμε στον εαυτό μας- η φαντασία σου αληθινά μπορεί να είναι απεριόριστη. Σε προσκαλώ και σε προκαλώ λοιπόν να κάνεις τώρα αυτό το αποφασιστικό βήμα και να το μοιραστείς, κάνοντας τον εαυτό σου τη Μαρία κάποιου που δεν ξέρει από πού να το πιάσει.
«Τα τρία θεμέλια της ευτυχίας σ’ αυτήν τη ζωή είναι: κάτι να κάνεις, κάτι να αγαπάς, κάτι να ελπίζεις.» -Joseph Addison
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Εύη Λεγάτου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
