Υπάρχουμε. Υπάρχουμε γιατί ακουμπάμε συνεχώς τους κανόνες αυτού του χωροχρόνου που βρισκόμαστε. Υπάρχουμε γιατί επικοινωνούμε με άλλους, αγγίζουμε με την αφή μας αντικείμενα, ανθρώπους. Νιώθουμε, σκεφτόμαστε, αναπνέουμε -βασικότατο- εξελισσόμαστε κι όλα αυτά με τους κανόνες αυτού του σύμπαντος. Υπάρχουμε κι αυτό δεν μπορεί θεωρητικά να το αναιρέσει κανένας. Ένα το κρατούμενο.
Κι ύστερα έρχεται η ανθρώπινη κρίση. Και μαζί μ’ αυτή, μερικοί που παρουσιάζουν τη μαγική ικανότητα να αναιρούν όλους τους κανόνες. Ξαφνικά, λοιπόν, για μερικούς ανθρώπους παύουμε να υπάρχουμε όταν θυμώνουν ή όταν φοβούνται ή όταν απλώς δε θέλουν κάτι άλλο να δώσουν. Κι εδώ είναι που οι νόρμες κι οι νόμοι του σύμπαντος μένουν άναυδοι μπροστά στο παράδοξο αυτό κι απορούν κι οι ίδιοι πώς στο καλό αμφισβητούνται τα παγκόσμια δεδομένα. Άσε το κρατούμενο.
Για τον αποδέκτη αυτής της συμπεριφοράς δεν το συζητάω, όλος ο κόσμος αναποδογυρίζει και νιώθει σαν να έχει βρεθεί μες σε μια μαύρη τρύπα. Ναι, λοιπόν κάποιοι άνθρωποι καταφέρνουν να σπάνε τους βασικούς κανόνες της ύλης και του σύμπαντος και γι’ αυτούς δεν υπάρχεις ως οντότητα όταν αποφασίσουν πως έτσι θέλουν. Είναι ικανοί να δημιουργούν τέτοιες συνθήκες που να νιώθεις ότι είσαι ήρωας σε κάποιο παράλληλο σύμπαν της Marvel, φτάνοντας ακόμα και να τσιμπάς τον εαυτό σου (για να επιβεβαιώσεις ότι βρίσκεσαι στη ζωή), αφού τόσο έντεχνα αγνοούν την ύπαρξή σου.
Πόσο ασφαλής αισθάνεσαι στη σχέση σου;
Κάνε τώρα το τεστ!
Ας το πούμε, όμως, μια και καλή: είναι τρομερά ενοχλητικό και δημιουργεί ένα πλαίσιο συναισθημάτων τα οποία αγνοούνται τόσο επιδεικτικά που φτάνουν να γίνονται αφόρητο βάρος. Τα προβλήματα και τα λάθη, όμως, είναι για να λύνονται και να διορθώνονται με την επικοινωνία. Είναι ο μόνος δρόμος για να βελτιωθούμε ως άνθρωποι, σύντροφοι, φίλοι, συνεργάτες. Η αδιαφορία, που φτάνει στο σημείο να κάνει τον άλλο να νιώθει ότι δεν υπάρχει, αποτελεί μια ανώριμη στάση και ταυτόχρονα είναι μια πράξη που δεν οδηγεί πουθενά. Ο πλέον αόρατος σύντροφος ή φίλος είναι αυτός που μέχρι χθες υπήρχε κι ήταν εκεί, ή προσπάθησε να είναι. Και τώρα τιμωρείται χωρίς να έχει δικαίωμα καν να υφίσταται!
«Οκ, κέρδισες. Μίλα μου τώρα, δες με», είναι μια αντίδραση από το θύμα της συμπεριφοράς αυτής. Η παράδοση άνευ όρων, δηλαδή, χωρίς να υπάρχει αξιολόγηση της κατάστασης, αφού απλώς δεν αντέχει τον ψυχολογικό εκβιασμό. Παραδίνεται είτε έχει δίκιο είτε άδικο. Πόσο υγιές όμως είναι αυτό; Σίγουρα οι σχέσεις μας δε θα έπρεπε να είναι ένα ανταγωνιστικό άθλημα. Ένας αγώνας για το ποιος επιβάλλεται σε κάθε διαμάχη, ή η συνεχής πίεση υποχώρησης σε σημείο ψυχολογικής βίας. Κι όλα τα παραπάνω μπορούν να φέρνουν νίκη, μα μια νίκη που οδηγεί σε μια πρόσκαιρη κι επιφανειακή λύση, ενώ στην ουσία της δε λύνει τίποτα.
Το να εξαφανίζεται κάποιος επειδή έτσι αποφασίζεις εσύ να συμβεί, καταβαραθρώνει την ψυχολογία του κι εντείνει την αίσθηση ότι η ευθύνη ανήκει μόνο σ’ εκείνον. «Δεν μπορεί, κάτι έκανα πολύ λάθος γι’ αυτό με ξέγραψε/ με αγνοεί». Υπάρχει πάντα, όμως, η δυνατότητα της εξήγησης και της διακοπής της σχέσης αλλά με επαφή, με επικοινωνία, με πράξεις που ενισχύουν την αξιοπρέπεια και σίγουρα βοηθούν να δημιουργηθούν ώριμες σχέσεις σε όλα τα επίπεδα.
«Μην κάνεις στον άλλο, αυτό που δε θα ήθελες να σου κάνουν», ένας κανόνας που μαθαίνουμε από παιδιά αλλά πρέπει να αποτελεί συνοδοιπόρο σε όλη μας τη ζωή. Είναι κοροϊδία να κάνουμε ότι δεν υπάρχει αυτ@ που μέχρι χθες αγκαλιάζαμε, φιλούσαμε, ήταν ο κόσμος μας όλος. Ακόμη κι αν όλα τελείωσαν, ας μάθουμε να δρούμε χωρίς συμπλέγματα κατωτερότητας για χάρη μιας δήθεν κυριαρχίας ή ψεύτικης νίκης.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Δήμητρα Παπακωνσταντίνου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
