Πολλές φορές είναι τόσο ωραίο να ξαποσταίνει η καρδιά κάπου όμορφα, να αφήνεται κοντά σε μια άλλη καρδιά για να ακούει τους χτύπους και να παίρνει έναν ωραίο ρυθμό. Να αποκτάει την αίσθηση ότι δεν είναι μόνη της αλλά έχει έναν συνοδοιπόρο που θα τη συντροφεύει στα εύκολα και στα δύσκολα. Και το νιώθει πολύ ουσιαστικά κάποιες φορές. Άλλες πάλι ορκίζεται ότι όλα θα είναι εντάξει πλέον και δε θα χαλάσει αυτό που έχει φτιάξει. Κι όμως, όσο είναι μόνη της σε αυτό το παιχνίδι, χωρίς τους συμπαραστάτες ήθος και μυαλό, το πιο πιθανό είναι πως ό,τι έφτιαξε θα γκρεμιστεί αργά ή γρήγορα.
Αυτή είναι και η βασική διαφορά των ανθρώπων που καταφέρνουν να συντηρούν μια σχέση ακόμα κι όταν τη βλέπουν να φθίνει, από τους ανθρώπους που τα διαλύουν όλα στα δύσκολα. Δε φτάνει μόνο το συναίσθημα ή αυτό που ορίζει η καρδιά για να είσαι εντάξει με το ταίρι σου, χρειάζεται ήθος, που να τιμάει τα λόγια που ξεστόμισες πάνω στον έρωτά σου κι μυαλό να τιθασεύσει τα συναισθήματα που σαν μικρά παιδιά γίνονται ανεξέλεγκτα, χωρίς όρια. Γιατί η ουσία στον έρωτα, τελικά, δεν είναι πόσο αισθάνεσαι αλλά πώς αισθάνεσαι.
Οι άνθρωποι αυτοί, ως δεσμοφύλακες των συναισθημάτων τους, μένουν στις σχέσεις τους και προσπαθούν γι’ αυτές, επειδή έχουν την ανάγκη να υποστηρίξουν τα λόγια που είπαν, τις υποσχέσεις που έδωσαν και να σώσουν τις σχέσεις ακόμα και λίγο πριν το τέλος ή και μετά. «Αφού σου το υποσχέθηκα», είπε ο Νόα στην Άλι, στην ταινία το Ημερολόγιο, όταν τον συνάντησε μετά από χρόνια χωρισμού κι είδε ότι είχε φτιάξει το σπίτι που είχε ονειρευτεί η ίδια εφτά χρόνια νωρίτερα κι ας μην είχαν καμία επαφή. Της το είχε υποσχεθεί κι αυτό δεν το ξέχασε όπως δεν ξέχασε και την αγάπη που αισθάνθηκε γι’ αυτήν. Η υπόσχεση γι’ αγάπη, είναι υπόσχεση ζωής κι ανεξάρτητα από το τι θα γίνει, αγαπάνε για πάντα, αφού η ηθική τους και η λογική τους δεν τους επιτρέπει να ξεχάσουν αυτό που ένιωσαν.
Και ποιος είναι ο ρόλος της λογικής σε αυτούς που ονομάζουμε συναισθηματικούς δεσμοφύλακες; Νομίζω η λογική τους διατηρεί τα συναισθήματά τους. Από τις πιο μικρές τους πράξεις μέχρι τα πιο μεγάλα λόγια, όπως το «θα σ’ αγαπώ» αναλαμβάνουν την ευθύνη τους καθώς τα επεξεργάστηκαν αρκετά ώστε να τα πουν και να τα κάνουν συνειδητά πλέον. Κι αυτό δεν τους επιτρέπει ούτε να τα αρνηθούν, ούτε να τα ξεχάσουν. Δεν είναι αέρας τα λόγια τους, έχουν το βάρος της λογικής τους και μένουν στερεά μέσα τους. Μένουν, λοιπόν και προσπαθούν με όλες τις δυνάμεις τους ή ακόμα και να φύγουν, ξέρουν ότι έφυγαν από κάπου που προσπάθησαν να είναι αληθινοί. Έτσι, όταν γυρίσουν το κεφάλι πίσω, μπορούν να προστατεύσουν αυτό που ένιωσαν.
«Αφού σου το είπα, θα είμαι εδώ ό, τι και αν συμβεί. Κι αν σε βλέπω να φεύγεις και δε θα μπορώ να σε κρατήσω, εφόσον δν θα το θέλεις, θα σου πω πως όπου κι αν μας βγάλουν οι ζωές μας, εγώ θα σου χαμογελάσω και πάλι κάποια στιγμή, γιατί ξέρω πως για μένα ήταν αληθινό.» Έτσι, ίσως σκέφτεται ο άνθρωπος που έχει βρει τις αναλογίες συναισθήματος, ήθους και λογικής για να αγαπήσει κι η αγάπη του δεν είναι τραπουλόχαρτο σε ένα τραπέζι που γέρνει.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Δήμητρα Παπακωνσταντίνου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
