Νέος, όπως θα πει καινούριος. Καινούριος, όπως θα πει ανέγγιχτος κι είναι αυτή η μια κι ενίοτε ελαφρώς μοναχική λέξη που μας χαρακτηρίζει, πριν προλάβει κάτι να μας καθορίσει στυγνά κι αμετάκλητα.
Νέος, όπως θα πει φρέσκος. Έχεις αντοχές. Αντέχεις. Θες να τρέξεις, να δημιουργήσεις πράγματα σπουδαία κι αξιομνημόνευτα. Να ’χεις κι εσύ στο τέλος σου να πεις, «έζησα ρε διάολε». Θες να ερωτευτείς, να λαθέψεις και ν’ αγαπηθείς.
Έτσι ξεκινάς κι ύστερα μαραζώνεις, γιατί σε πνίγουν του κόσμου οι σκοτούρες. Σε αμαυρώνουν και σε ποδοπατούν. Ύστερα πέφτεις. Να μην πέφτεις. Μην τους αφήνεις έτσι, απλά κι αβίαστα να δουν πως οι δικές τους οι πληγές κατάφεραν να μαγαρίσουν κι εσένα.
Σου προσθέτουν βάρος. Δεν είναι τίποτα προσωπικό μα είναι στα σίγουρα τιμωρία. Τιμωρία και καταδίκη από εκείνους που αρνούνται να δεχτούν πως οι μέρες τους περάσανε και δεν άφησαν τίποτα πίσω τους άξιο, της προκοπής. Απωθημένο θα ’ναι μάλλον, που δεν πρόλαβαν να πράξουν όσα έλεγαν ή που λογικότερα, δεν το προσπάθησαν ποτέ τους αρκετά.
Με γνώμονα αυτή την αδαή τη λογική λένε και σε σένα που επιθυμείς να δεις αλλιώς τις μέρες σου πως «άστο, μην το σκεφτείς καν να προσπαθήσεις. Τσάμπα θα ’ναι ο κόπος». Μιλάνε αυτοί για τσάμπα κόπο. Κι εσύ; Τι να κάνεις εσύ έτσι άπειρος, βουτηγμένος μες στο φόβο κι αποθαρρυμένος που ’σαι; Δεν είναι τα χρόνια σου για τόση ευθύνη. Μα αν μπορείς να κάνεις κάτι, ξεκίνα απ’ αυτό.
Να αποφεύγεις συζητήσεις που δε σε αφορούν κι ανθρώπους απαιτητικούς, που αποζητούν μανιωδώς και στερητικά παρέα. Άνθρωπος που δεν είναι αρκετά εγωκεντρικός ώστε να εκτιμήσει το δώρο της καθολικά δικής του συντροφιάς, μόνο κακό μπορεί να φέρει.
Να απορρίπτεις τα μικρομεσαία πάθη για άλλα αόριστα και πιο μεγάλα κι όταν θα ’ρθουν, να βρεις το σθένος να τα αντιμετωπίσεις. Να μιλάς για έρωτα, για ποίηση και τέχνη και στη βουβή αντίρρηση του κόσμου, εσύ να τα φέρνεις δυο στροφές και ν’ απαντάς με φασαρία.
Να λες όχι σε οτιδήποτε ετοιμοπαράδοτο και να δυσπιστείς απέναντι σε καμώματα ανθρώπων που δεν έχεις δει ο ίδιος να ζυμώνονται. Το ίδιο να πράττεις απέναντι σε λόγια, υπερβολές, ματαιοδοξίες και κακεντρέχειες.
Να υψώνεις τη φωνή σε ό,τι σε ταράζει και μ’ εκείνα που σου λένε πως πρώτα πρέπει να τρομάζεις, να γελάς δυνατά και με θράσος από εκείνο που διαφορετικά θα καταδίκαζες. Προ πάντων, να θυμάσαι να πιστεύεις σ’ εκείνα που πάντοτε ενυπήρχαν μέσα σου σαν πόθοι μικροί και καταπιεσμένοι.
Ενταφιασμένες επιθυμίες, που οι χρόνια κι αυτεπάγγελτοι ζωντανοί-νεκροί και καταπιεσμένοι, με μόχθο πάνε να σε πείσουν πως είναι αυτή η θέση η πραγματική που τους ανήκει. Θα σου μιλήσουν για συμβιβασμό, περικοπές κι υποχωρήσεις, γιατί μόνο αυτό το λεξιλόγιο γνωρίζουν να μιλάνε.
Αν τους παρακούσεις και τους πολεμήσεις, θα σε κάνουν πέρα σαν να ’σαι κίνδυνος στη δική τους αδυναμία κι αυτή είναι η συνήθης στάση που κρατούν οι άνθρωποι εμπρός στην αλλαγή.
Πρώτα-πρώτα σε χλευάζουν, ύστερα σε περιθωριοποιούν και τέλος σε δοξάζουν, εσένα και την τόλμη σου, που μπόρεσες να σταθείς όρθιος απέναντι στο δικό τους κατεστημένο.
Από πείσμα, συνεπώς, και μόνο κι αν λίγο κυλάει στο αίμα σου το επαναστατικό το πνεύμα, οφείλεις ως νέος να πιστεύεις πως εσύ μόνος σου αρκείς ν’ αλλάξεις τρεις γενιές από χαλασμένες μοίρες.
Οφείλεις να έχεις έπαρση, ενθουσιασμό κι περηφάνια κι όλα αυτά, όσο είσαι νέος. Όσο μπορείς ν’ αμφισβητείς κι όσο αντέχεις. Γιατί νέος θα πει να προσπαθείς να αλλάξεις τον κόσμο.
Επιμέλεια Κειμένου Αναστασίας Θεοφανίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αναστασία Θεοφανίδου
