Αγαπάς ή δεν αγαπάς, δεν υπάρχει πολύ ή λίγο

Αλήθεια, είναι η αγάπη κάτι που μπορούμε να μετρήσουμε; Κι αν ναι, πώς; Υπάρχει κάποιος τρόπος; «Μέτρο δεν έχει η αγάπη», τραγουδούσε η Βίκυ Μοσχολιού. Μα τι είναι η αγάπη για να μπορεί να μετρηθεί; Μάζα; Θερμοκρασία; Από ό,τι γνωρίζω αυτά τα δύο μετριούνται με ζυγαριά και θερμόμετρο αντίστοιχα. Η αγάπη, δηλαδή, θα μετρηθεί με αγαπόμετρο, ας πούμε; Α, και θα πρέπει επίσης να μάθουμε να εφαρμόζουμε κανέναν τύπο; Να κάνουμε καμιά πράξη;

Ποια η διαφορά, δηλαδή, του να πεις «Σε αγαπάω» με το να πεις «Σε αγαπάω πολύ»; Τι περισσότερο δίνει το πολύ στο νόημα της ερώτησης αυτής και στο μήνυμα που θέλουμε να στείλουμε σε αυτόν που το λέμε; Τι ρόλο παίζει η πρόσθεση του επιρρήματος «πολύ» σε όλο αυτό;

Τίποτα. Ακριβώς, δε σημαίνει απολύτως τίποτα. Καμία διαφορά. Ή τον αγαπάς τον άλλο ή δεν τον αγαπάς. Δεν υπάρχουν ενδιάμεσα στάδια, δεν απαντάμε σε κανένα ερωτηματολόγιο για να πρέπει να σημειώσουμε στην κλίμακα Likert αν συμφωνούμε με το καθόλου, το λίγο, το μέτρια, το πολύ ή το πάρα πολύ.

Δεν ισχύει εδώ ο συγκριτικός βαθμός των επιρρημάτων, δεν αγαπάει ο ένας λιγότερο κι ο άλλος περισσότερο. Το όλο θέμα έχει να κάνει με το πώς εσύ σαν προσωπικότητα και με βάση όσες εμπειρίες έχεις μέχρι τώρα θα δείξεις σε έναν άλλο άνθρωπο τα συναισθήματα που τρέφεις γι’ αυτόν, πόσο μάλλον σε αυτόν με τον οποίο είσαι ερωτευμένος.

Δε χρειάζεται να του πεις «Σε αγαπάω πολύ». Δε ζητά να ακούσει το «πολύ», δεν του φτάνει το δισύλλαβο αυτό επίρρημα, θέλει να δει πράξεις, λόγια που αληθεύουν, θέλει να δει δράση κι ενέργεια σε όλο αυτό. Κάνε τον να νιώσει ξεχωριστός αφού τον αγαπάς, κάνε τον να νιώσει πως είναι η προτεραιότητά σου, πως νοιάζεσαι πραγματικά γι’ αυτόν. Δείξε του τη χαρά σου όταν τον δεις να πλησιάζει, σαν μικρό παιδάκι που κάνει σαν τρελό όταν γυρίσει η μαμά του απ’ τη δουλειά και τη μελαγχολία σου όταν έρχεται η ώρα να χωριστείτε σαν πάλι μικρό παιδάκι που του πέφτει η μπάλα με το παγωτό απ’ το χωνάκι.

Αν αποδείξεις στον άνθρωπό σου πως για σένα είναι όντως ο άνθρωπός σου, τότε τα «πολύ» και τα «πάρα πολύ» σε κάθε «Σ’ αγαπώ» που του λες είναι περιττά. Δε μετριέται η αγάπη, μάτια μου, δεν έχει μονάδα μέτρησης ούτε μπορεί να συγκριθεί. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, έχει τα δικά του βιώματα, τη δική του κρίση, τις δικές του ευαισθησίες και συνεπώς αγαπάει και διαφορετικά.

Αυτό είναι το ωραίο, εξάλλου, με τους ανθρώπους. Σκέψου το λιγάκι, αν αγαπούσαμε όλοι το ίδιο δε θα αγαπούσαμε και τον ίδιο; Δεν ξέρω, πιθανόν. Έχει να κάνει με τον εσωτερικό κόσμο του καθενός, με τη δικιά του γλυκιά ακαταστασία που επικρατεί μες στην καρδιά και στο μυαλό του.

Μη μιλάς, λοιπόν, για συμφωνία των βαθμών αγάπης μεταξύ σας, όταν σταματήσεις να είσαι ερωτευμένος με τον άλλο θα το καταλάβεις. Είναι στο χέρι σου, όμως, από ‘κει και πέρα πώς θα το χειριστείς, άλλο κεφάλαιο αυτό.

Προς το παρόν σταμάτα να διερωτάσαι αν εσύ αγαπάς αυτόν περισσότερο ή αυτός εσένα και σήκω να πας να πάρεις δύο μουσακάδες να φάτε μαζί με εκείνον τον άνθρωπο που αγαπάς και που εδώ κι ώρα σκέφτεσαι. Σήκω να πας να τον δεις, αν άλλαξε κάτι μέσα στις κάτι ώρες που είστε χώρια, αφού τον έχεις επιθυμήσει. Να του δώσεις μια αγκαλιά που τόσο τον λαχτάρησες να βγουν τα σωθικά του έξω και μετά να αφιερώσετε ο ένας στον άλλο ένα απόγευμα γεμάτο χρώματα απ’ αυτά που ζωγραφίζει ο ήλιος στον ουρανό πριν χαθεί πίσω απ’ το βουνό για να υποδεχθεί το βραδάκι.

Φτιάξε του απλά τη διάθεση κι υπενθύμιζέ του ασταμάτητα πως τον αγαπάς. Όχι πόσο τον αγαπάς. Απλώς πως τον αγαπάς και πώς τον αγαπάς. Και καν΄το με το δικό σου τρόπο. Με τρόπους απλούς, κάνε τα ασήμαντα για αυτόν σημαντικά, βάλε ποιότητα σε όλο αυτό, βάλε τη δική σου πινελιά, τα δικά σου εφέ. Η ποιότητα τον ενδιαφέρει. Όχι η ποσότητα.

Τώρα είστε εσύ κι αυτός, εσύ κι ο άνθρωπός σου. Μην αναλώνετε, λοιπόν, πολύτιμο χρόνο συγκρίνοντας τα ποσοστά της αγάπης σας. Εμπρός να φτιάξετε τον δικό σας παράδεισο.