Σας έχει τύχει ποτέ να συνδέεστε με ένα άτομο, είτε αυτό είναι φιλικό, είτε όχι, να ξέρετε πως έχετε μόνο μία μέρα στην διάθεσή σας και να προσπαθείτε να χωρέσετε σε αυτή τη μία συνάντηση, ό,τι θα κάνατε σε μια βδομάδα; Είναι από εκείνες τις στιγμές που θέλεις να εκμεταλλευτείς κάθε ώρα, κάθε στιγμή και κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας που σου δόθηκε με αυτό το άτομο. Να μην αφήσεις ούτε στιγμή να πάει χαμένη, γιατί ξέρεις ότι έχεις μόνο αυτή τη μέρα.
Μόνο μία μέρα. Αφήνεις το κινητό κάτω, παίρνεις ρεπό από ό,τι σε ανησυχεί, διώχνεις κάθε στεναχώρια, φοράς το καλύτερο χαμόγελό σου, φοράς και τα πιο άνετα παπούτσια σου και ξεκινάς για την πιο όμορφη μέρα της ζωής σου.
Η ώρα είναι 9, ξύπνα. Παρακοιμήθηκες, μη χάνεις άλλο χρόνο, έχετε πολλά να κάνετε. Να ξεκινήσετε τη μέρα σας με ένα πρωινό στο μπαλκόνι. Καφέ και κρουασανάκια. Κάτι να θυμίζει λίγο από Παρίσι. Ε, μη μιλάτε για την ώρα του αποχαιρετισμού, είναι νωρίς ακόμα, μην επισκιάζεται τη μέρα σας με αυτή τη σκέψη.
Μην ξεχαστείτε όμως και καθίσετε με τις ώρες, μη χάνετε ευκαιρία. Να βγείτε στους δρόμους, να περπατήσετε, να δείτε κόσμο, να γνωρίσετε ανθρώπους, να γελάσετε, να παίξετε το αγαπημένο σας παιχνίδι, να βγάλετε φωτογραφίες, να πάρετε και κάτι συμβολικό που να θυμίζει αυτή τη μέρα.
Να καθίσετε σε ένα παγκάκι και να μιλήσετε για τη ζωή σας, για την ξεχωριστή καθημερινότητά σας, για όλα αυτά που συμβαίνουν όταν είστε χώρια και που ένα τηλέφωνο δεν μπορεί να τα χωρέσει.
Να σου πει για εκείνη τη δύσκολη μέρα που πέρασε όταν μάλωσε με την παρέα κι εσύ δεν ήσουν εκεί για να βοηθήσεις, όχι εσκεμμένα, αλλά λόγω απόστασης. Να μιλήσεις κι εσύ για εκείνα τα νέα άτομα που γνώρισες και που θα ήθελες πάρα πολύ να τα είχατε γνωρίσει μαζί.
Η απόσταση είναι μεγάλη ρουφιάνα τελικά, δε σε αφήνει να μοιράζεσαι τις καλύτερες ή τις χειρότερες στιγμές της ζωής σου με ανθρώπους που αγαπάς κι ακόμα όταν στο επιτρέπει, σε περιορίζει. Σου δίνει λίγες στιγμές κι αυτές μετρημένες. Αλλά μη σας παίρνει από κάτω, έχετε ακόμα πόσες ώρες μπροστά σας, είναι ακόμα μεσημέρι.
Να φάτε σε ένα καλό εστιατόριο, έτσι, για να λέτε πως το κάνατε κι αυτό μια φορά στη ζωή σας. Να παραγγείλετε φαγητά που δεν έχετε δοκιμάσει ποτέ σας και στην τελική να καταλήξετε με ένα σάντουιτς στο ένα χέρι και μια μπίρα στο άλλο.
Να καθίσετε σε ένα πάρκο και να θυμηθείτε τις μέρες που ήσασταν μικρά παιδιά. Να μοιραστείτε ιστορίες απ’ τις γκάφες που κάνατε ως πιτσιρίκια και να γελάσετε με τους εαυτούς σας που έκλαιγαν επειδή ήθελαν ένα παιχνίδι κι οι γονείς σας δεν το έπαιρναν. Να γνωρίσετε εκείνο το παιδάκι που κάθεται μόνο του στην τραμπάλα και δεν παίζει με όλα τα υπόλοιπα και να παίξετε εσείς μαζί του κι ύστερα εξουθενωμένοι να αράξετε σε μια κούνια.
Ψιτ, ξεχαστήκατε κι έχει ήδη νυχτώσει. Δεν είναι ανάγκη να βγείτε στο πιο “in” κλαμπ ούτε να χωθείτε μέσα στον κόσμο. Αυτές οι ώρες, οι τελευταίες είναι μόνο δικές σας. Να πάτε στο πιο ψηλό σημείο της πόλης, με την πιο ωραία θέα.
Να μιλήσετε για τα πιο βαθιά σας συναισθήματα, να τα ανταλλάξετε τα πιο αληθινά σ’ αγαπώ, είτε με τη φιλική είτε με την ερωτική έννοια. Κι αν κάπου εδώ κάνει την εμφάνισή της η θλίψη, πνίξτε την με μια αγκαλιά. Είναι η ώρα τέτοια, λίγο που πλησιάζει το αντίο, λίγο που δεν ξέρεις πότε θα ξαναβρεθείτε, που λίγη στεναχώρια είναι επιτρεπτή. Όμως μην την αφήσεις να σου χαλάσει τη στιγμή.
Κι η ώρα πήγε δώδεκα κι η μέρα σας τελείωσε κι ήρθε η στιγμή να αποχαιρετήσεις αυτό το άτομο που περίμενες πώς και πώς. Θα το αγκαλιάσεις με όλη τη δύναμη σου, θα του φωνάξεις ότι θα σου λείψει κι ύστερα θα φύγει, ξέροντας ότι περάσατε μαζί την πιο όμορφη μέρα.
Κι όταν γυρίσεις σπίτι σου, μη στεναχωρηθείς, σκέψου τη μέρα που πέρασες με αυτό το άτομο που αγαπάς και χαμογέλα. Γιατί στο κάτω-κάτω, ό,τι και να γίνει αύριο, έχετε πάντα το σήμερα.
Επιμέλεια Κειμένου Δέσποινας Τάμπου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Δέσποινα Τάμπου
