Όλα στραβά κι αν τύχει και πάνε καλά δε θα το πιστεύουμε

Όλοι έχουμε σκαμπανεβάσματα. Μπορεί να περνάς φάσεις πολύ άσχημες, απρόβλεπτα γεγονότα που δε σου αρέσουν καθόλου, συμβαίνουν κι εσύ γονατίζεις. Πέφτεις, παλεύεις, παραδίνεσαι. Φυσάς και ξεφυσάς. Μα δε γίνεται! Δεν είναι δυνατόν όλα μια ζωή να πηγαίνουν στραβά. Όχι δε θα ζεις μια ολόκληρη ζωή μέσα στα προβλήματα. Δε θα έχεις κάθε μέρα πονοκέφαλο, ούτε κάθε μέρα θα χωρίζεις. Υπάρχουν και μέρες φωτεινές, μέρες υπέροχες. Στιγμές που χαμογέλασες. Στον αντίποδα είναι φορές που έκλεψες, χτυπήθηκες, πληγώθηκες. Και ναι δεν ήταν μια φορά ούτε δύο. Ήταν αμέτρητες. Εσύ επειδή έχασες το μέτρημα επιμένεις ότι τίποτα ever δεν μπορεί να πάει καλά.

Πάει κάτι καλά; Μέσα σου βράζεις! Ενώ κάτι μέσα σου σε διαβεβαιώνει πως όλα είναι καλά, σε σπρώχνει να ζήσεις τη φάση στο τέρμα δίχως αύριο, κρατάς σε ακραίο βαθμό χαμηλά την μπάλα. Λες αποκλείεται. Είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό.  Αυτό λες και ξανά λες στον εαυτό σου. Δεν τον αφήνεις ελεύθερο. Σκέφτεσαι ότι αφού πόνεσε μια φορά θα πονάει πάντα. Δε θες να δώσεις ευκαιρία καμία σε κανέναν, σε καμία φαινομενικά καλή ευκαιρία.

Περνάτε όμορφα, σε κάνει να γελάς, έχετε κοινά, ακούτε την ίδια μουσική κι όλα good γενικά. Όλοι σας φτύνουν μη σας ματιάσουν. Μα εσύ κάθετος! Επιμένεις εκεί πως δε γίνεται να είναι όλα κομπλέ. Κάτι σου διαφεύγει. Γίνεσαι καχύποπτος, ευέξαπτος και κάνεις ό, τι μπορείς για να διαλύσεις τη φάση, διότι στο μυαλό σου ζεις σε μια πλάνη. Θεωρείς ότι αν πιστέψεις πως αυτό που σου συμβαίνει είναι καλό, θα βάλεις τον εαυτό σου σε ένα ροζ συννεφάκι από το οποίο θεωρητικά κάποια στιγμή στο σύντομο μέλλον θα πέσεις. Έχεις μπει σ’ αυτό το mood. Ύψωσες τείχος όχι μόνο σε αυτόν που έχεις απέναντί σου, αλλά κυρίως στον ίδιο σου τον εαυτό.

Τι τόσο κακό και μη προβλέψιμο μπορεί να συμβεί αν πιστέψεις πως κάτι πραγματικά θετικό σου συμβαίνει; Δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να χαρεί. Να πάρει τα πάνω του μετά από μια τραυματική εμπειρία. Νομίζεις παρασύρεται και δε θα του βγει σε καλό. Πιστεύεις ότι πάλι θα πρέπει να ξαναβάλεις τα κομμάτια σου στη θέση τους. Θυμάσαι όλες εκείνες τις φορές που κόπιασες για να τα ξανακολλήσεις. Αυτές τις μέρες τις οποίες νιώθοντας μόνο πόνο, πάλευες να σηκωθείς. Αυτά σου έρχονται στον νου κι ούτε που διανοείσαι ν’ αφεθείς. Να δεις ότι κάτι πολύ ωραίο σου συμβαίνει. Κάτι που αξίζει. Έκλεισες τον εαυτό σου πίσω από τοίχους. Τον έπεισες πως δεν αξίζει, πως οτιδήποτε κι αν του συμβεί θα τον πατήσει. Δεν τον αφήνεις σε χλωρό κλαρί, κάνεις τα πάντα για να τον προστατεύεις.

Καλό είναι να μην παρασύρεται κανείς εύκολα, αυτό είναι κοινώς αποδεκτό. Αλλά αυτό το σύνδρομο ” too good to be true”, είναι άλλο λέβελ. Όμορφο να προστατεύεις τον εαυτό σου από αυτά που θα σε βλάψουν. Καταστροφικό να προστατεύεσαι από παντού, από την αρχή. Σε τρώει. Δε σ’ αφήνει να ζήσεις. Θα πεις πως την έχεις πατήσει. Ε και; Από τα λάθη μας μαθαίνουμε, από την υπερπροστασία περιοριζόμαστε. Δε ζούμε, δεν απολαμβάνουμε καμία στιγμή. Ποιος ξέρει αν σ’ ένα χρόνο θα πληγωθείς ή όχι. Σημασία έχει το τώρα. Αυτό μόνο πρέπει να κοιτάμε. Γεμίζοντας τη ζωή μας με θετικά συναισθήματα. Όχι μιζέρια και καχυποψία. Δε θα είναι όλα ρόδινα. Μα δε θα είναι κι όλα σκοτεινά. Μην παλεύεις συνέχεια με δαίμονες, που καμία φορά δεν υπάρχουν. Κάνε τα στραβά μάτια, πού και πού το απαιτεί η ευτυχία. Δε σημαίνει ότι είσαι αφελής, κάθε άλλο. Πάντα σταθμίζοντας τις καταστάσεις, πρέπει να ξέρεις καλά τι δίνεις και τι περιμένεις