Ένα απ’ τα τραγούδια που αγαπήθηκαν πολύ στην ελληνική δισκογραφία, είναι το κομμάτι σε στίχους και μουσική του Γιάννη Μηλιώκα με τίτλο «Ροζ», που συμπεριλαμβάνεται στον δίσκο «Κι άλλα πολλά εμπριμέ», που κυκλοφόρησε το 1988. Μέσα απ’ τον δίσκο αυτό, ξεχώρισε αμέσως το ιδιαίτερο ντουέτο του ροζ με την Αφροδίτη Μάνου και τον Γιάννη Μηλιώκα, που έμεινε στην ιστορία κυρίως για την αλληγορία των στίχων του και την ιδιαίτερη σύνθεσή τους. Είναι γραμμένο στη μορφή ατάκας-απάντησης και μιλάει για τη συμβίωση και τη μακροχρόνια δέσμευση στις ανθρώπινες σχέσεις.

Το “Ροζ” ήταν ένα τραγούδι που ουσιαστικά προέκυψε από ένα λάθος… στο πλυντήριο. Κόκκινο ρούχο, μαζί με λευκό στον ίδιο κάδο, στην ίδια πλύση που εν τέλει κατέληξαν ροζ, δια χειρός του Μηλιώκα, αποτέλεσαν την έμπνευση του τραγουδιού το οποίο γράφτηκε μονοκοπανιά όπως δήλωσε σε συνέντευξή του. Στην ουσία του, πρόκειται για βιώματα κοινά, που έχει ο καθένας μας, που βλέπει στους γονείς, τον εαυτό του, τους φίλους του. «Θεωρούσα ότι όσα ζω είναι αρκετά απλά και κοινά, δεν πίστευα ότι θα έχει τόσο θερμή ανταπόκριση αυτό που έχω να πω», δηλώνει ο ίδιος.

Το τραγούδι ξεκινάει με τον στίχο-ατάκα: «Πάντα ονειρευόμουνα ένα ανοιχτό τζιπάκι» με την Αφροδίτη Μάνου στο ντουέτο, να δίνει την απάντηση που αφοπλίζει απ’ το πρώτο τετράστιχο του κομματιού: «Μόνο αυτό μας έλειπε τώρα τι να σου πω». Η σύγκρουση ξεκινάει αμέσως μετά, δηλαδή στο επόμενο δίστιχο, όπου χαρακτηρίζει γκρινιάρα την αγαπημένη του, με εκείνη να του απαντάει ότι καλύπτει τις απαιτήσεις του, παρ’ όλο που τα δικά της θέλω, έχουν πάει αρκετά πίσω. Κι έτσι συνεχίζεται και το επόμενο τετράστιχο, μέχρι να καταλήξει στο ρεφρέν, όπου περιγράφει ότι δύο άνθρωποι, εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους, με λίγο έως και κανένα κοινό στοιχείο, αγαπιούνται και δημιουργούν μια ιδιαίτερη σχέση, συγκρούονται και βγαίνουν πιο δυνατοί, σε μια “ροζ” σύμπραξη λευκού και κόκκινου.

Πολλές φορές οι άνθρωποι, ευρισκόμενοι σε μια σχέση, αδυνατούμε ν’ ακολουθήσουμε τα όνειρά μας και νιώθουμε να περιοριζόμαστε μόνο σ’ αυτά που θέλει ο σύντροφός μας, για να μην τον δυσαρεστήσουμε. Ενώ στην αρχή της σχέσης μπορεί να είναι όλα μέλι-γάλα και να νιώθουμε πλήρεις, στο πέρασμα του χρόνου η φθορά από τις προσωπικές μας προσδοκίες που έμειναν ανεκπλήρωτες, είναι αναπόφευκτη. Κι αυτό συμβαίνει γιατί καμιά φορά ξεχνάμε πως έχουμε ένα κοινό όνειρο και το μπερδεύουμε με το όνειρο του άλλου, που παραμένει πάντα απολύτως δικό του και δεν είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτό. Άλλο εσύ, άλλο το ταίρι σου κι άλλο η σύμπραξή σας, που έχει δική της οντότητα.

Το ροζ δεν είναι απλώς μια μελωδία που γράφτηκε χωρίς να έχει να πει κάτι. Από μια μικρή ιστορία απλύτων, έγινε μια κανονικότατη ανάλυση σχέσεων. Το ροζ είναι ένα ρεαλιστικό ερωτικό τραγούδι, που περιγράφει μια αληθινή πολύχρονη σχέση με τα σκαμπανεβάσματά της, διότι κανείς δεν έζησε ποτέ μια σχέση που όλα είναι αγγελικά πλασμένα. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος ν’ αντιμετωπίσεις τις εντάσεις μέσα σ’ αυτή, να βάλεις νερό στο κρασί σου, χωρίς όμως να πάψεις να είσαι ο εαυτός σου.

Πόσο άλλαξες πόσο άλλαξα
τα όνειρά μου κόκκινα
τα όνειρά μου άσπρα
ρούχα μαζί που πλύθηκαν
κι έχουνε γίνει ροζ

Συντάκτης: Ανδρέας Πετρόπουλος
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου