Ο έρωτας είναι ένας εθισμός. Αν ζήσεις τον απόλυτο έρωτα, αφεθείς ολοκληρωτικά στη μαγεία του, σπάσεις όλους τους κανόνες γι’ αυτόν, τότε πολύ δύσκολα γυρνάς στην παλιά σου ζωή.
Όπως ακριβώς ο οπιομανής (ή ο ηρωινομανής, αν θέλετε) δε θεραπεύεται ποτέ πλήρως, έτσι κι ο ερωτευμένος, δεν καταφέρνει ποτέ να απελευθερωθεί τελείως από τα δεσμά του έρωτα. Ένα και μόνο συγκεκριμένο πρόσωπο γίνεται το ναρκωτικό σου. Και από αυτή τη μαγική στιγμή και στο εξής, μέχρι να πεθάνεις, θα νιώθεις διαφορετικά για αυτόν τον άνθρωπο, θα τον ξεχωρίζεις ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους. Θα είναι ο άνθρωπός σου, είτε καταφέρατε να είστε μαζί είτε όχι. Πάντα θα ανεβάζεις σφυγμούς όταν τον βλέπεις, πάντα θα φέρνεις την εικόνα του στο μυαλό σου, όποτε ακούς το όνομά του.
Διάβασα το βιβλίο του Ζαν Κοκτώ «Το όπιο: μια πληγή σε αργή κίνηση» και δεν μπόρεσα να μην κάνω τον παραλληλισμό. Ο συγγραφέας καταγράφει τις σκέψεις του, ενώ είναι κλεισμένος σε μια κλινική απεξάρτησης, για να διώξει από μέσα του ό,τι κατάλοιπα – σωματικά και πνευματικά – του έχει αφήσει το όπιο.
Οι πρώτες του καταγραφές λοιπόν περιστρέφονται, φυσικά, γύρω από το δηλητήριό του αυτό. Σιγά σιγά όμως καθαρίζει η σκέψη του και μπορεί πλέον να αναλύσει στις σημειώσεις του, διάφορα θέματα. Η αναφορές στο όπιο γίνονται όλο και πιο σπάνιες, μέχρι που τελικά εξαφανίζονται τελείως.
Έτσι ακριβώς συμπεριφέρεται κι ο φρεσκοχωρισμένος. Στην αρχή η σχέση του, που δεν υπάρχει πια, στοιχειώνει τις σκέψεις του – κατά συνέπεια και τις συζητήσεις του με όλους τους ανθρώπους που συναντάει.
Απλές, ασήμαντες καθημερινές συνήθειες γίνονται στο μυαλό του χωρισμένου ένας εφιάλτης. Γιατί, πώς μπορεί ο Γιώργος να βάλει το αμάξι στο πάρκινγκ και να ανέβει σπίτι του αδιάφορα, ενώ τον τελευταίο χρόνο, με το που κλείδωνε το αυτοκίνητο, πατούσε με το άλλο χέρι το κουμπί στο κινητό, για να πάρει τηλέφωνο τη Δουλτσινέα του; Όλα αυτά δεν είναι διόλου απλά, όπως θα πίστευε κανείς. Το αντίθετο μάλιστα, αυτές οι σκέψεις αποτελούν τα πρώτα σημάδια ενός ισχυρότατου συνδρόμου στέρησης. Και το πρώτο στάδιο είναι το εύκολο κομμάτι.
Η αιφνίδια απομάκρυνση του ναρκωτικού από τη ζωή του εξαρτημένου, δημιουργεί κατάθλιψη, εκνευρισμό, ψευδαισθήσεις κι εμμονές. Σταματάς να τρως, να κάνεις μπάνιο, να φροντίζεις την εξωτερική σου εμφάνιση. Δεν αντέχεις να σηκωθείς από το κρεβάτι. Μισείς τη στιγμή που ανοίγεις τα μάτια σου και οφείλεις να περάσεις μια (ακόμη) μέρα, έχοντας χάσει τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση της μέχρι πρότινος ζωής σου. Γίνεσαι ένα ζόμπι, χωρίς όρεξη για ζωή. Απομονώνεσαι από τον κοινωνικό σου περίγυρο, περνάς τη μέρα σου αποχαυνωμένος, κοιτάζοντας το ταβάνι. Σε ενοχλούν όλα. Τσακώνεσαι με τους γονείς σου μέσα σε αδικαιολόγητα ξεσπάσματα οργής, ενώ οι άνθρωποι απλώς σε συμβουλεύουν να φας ή να βγεις για έναν καφέ.
Οι φίλοι σου σε αηδιάζουν, όταν σου λένε πως πρέπει να ξαναγίνεις άνθρωπος. Κυρίως όμως φτάνεις σε σημείο να τους μισήσεις, όταν σου προσφέρουν απλόχερα κι επιδεικτικότατα ό,τι ποιότητας μεθαδόνη βρουν στην αγορά, με σκοπό να σε παραπλανήσουν με την υπόσχεση ότι σου βρήκαν την επόμενη υπέροχη ουσία σου.
Σειρά έχουν οι ψευδαισθήσεις: μυρίζεις το άρωμά της μέσα στο σπίτι σου. Μα πώς γίνεται, αφού έχει να έρθει μήνες – από τότε που πάψατε να είστε «καλά». Βγαίνεις από το σπίτι, μόνο και μόνο για να πάρεις τσιγάρα και τη βλέπεις παντού.
Τελικά γίνεσαι εμμονικός. Κοιτάς και ξανακοιτάς όλα τα αντικείμενα που τη θυμίζουν. Προσπαθείς να κρατήσεις στη μνήμη σου την παραμικρή λεπτομέρεια από τη σχέση σας. Και φυσικά, παρακολουθείς το προφίλ της στο facebook. Όλα αυτά, ενώ διακατέχεσαι από μια απάθεια για οτιδήποτε άλλο συμβαίνει γύρω σου˙ δε σε συγκινεί τίποτα πια, το μόνο που σε νοιάζει είναι να ξανανιώσεις τα όμορφα συναισθήματα που σου προκαλεί αυτή – το γλυκό ναρκωτικό σου.
Η λύτρωση έρχεται μόνο αν καταφέρεις να καθαρίσεις εντελώς τον οργανισμό σου. Είναι μια επίπονη διαδικασία που μπορεί να πάρει βδομάδες ή και μήνες – σε ειδικές περιπτώσεις ακόμη και χρόνια. Το σημαντικό είναι να μην υποκύψεις στον πειρασμό να ξαναγυρίσεις. Διότι, άπαξ και έχεις βρει το ναρκωτικό σου, αυτό το ξεχωριστό, που είναι μοναδικό για σένα, το σώμα σου στιγματίζεται από αυτό και το θυμάται μια ζωή.
Κι έτσι και κάνεις ότι το ξαναδοκιμάζεις, πάει περίπατο όλη η απεξάρτηση, είναι σα να μη συνέβη ποτέ κι εσύ ξεκινάς πάλι από την αρχή, εθισμένος μέχρι το κόκκαλο, όπως ακριβώς ήσουν την πρώτη μέρα.
Συντάκτης: Γιώργος Πατούλης
