Σε μια δύσκολη και πολύβουη καθημερινότητα σαν αυτή που ζούμε, δεν υπάρχει χρόνος για συναισθηματισμούς κι υπερανάλυση των σκέψεών μας. Οι γρήγοροι ρυθμοί και το ανταγωνιστικό περιβάλλον που επικρατεί, μας τοποθετεί σε θέση άμυνας κι απάθειας. Υπάρχει όμως αυτή η μία στιγμή μέσα στη μέρα που εμφανίζονται μπροστά μας όλες μας οι σκέψεις που καιροφυλακτούσαν στη γωνία, και μας κάνουν να ξαγρυπνούμε.

Όταν λοιπόν ξαπλώνουμε στο κρεβάτι, αγκαλιάζουμε όλα μας τα συναισθήματα και κοιμόμαστε αγκαλιά μ’ αυτά που προσπαθούμε να κρύψουμε κάτω από την επιφάνεια. Ενοχές και τύψεις για λάθη του παρελθόντος, χτυπάνε τη πόρτα του μυαλού μας κι εμείς τους ανοίγουμε χωρίς δεύτερη σκέψη· τι κι εάν είναι ανεπιθύμητοι επισκέπτες.

Άνθρωποι που πληγώσαμε, πράξεις για τις οποίες δεν είμαστε περήφανοι κι όλα τα ανείπωτα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη μεταμεσονύκτια ταινία μας. Αναλύουμε στάσεις, συμπεριφορές και λόγια. Σκεφτόμαστε τι θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει διαφορετικά έτσι ώστε να μπορούμε να κοιμηθούμε ήρεμοι. Λένε πως οι τύψεις κι οι ενοχές είναι αβάσταχτος μπελάς και σε τρώνε λίγο-λίγο. Αφού όμως πια ο καιρός έχει περάσει και το «έγκλημα» έχει παραγραφεί, γιατί εμείς συνεχίζουμε να εκτελούμε μια ποινή που οι ίδιοι υποβάλαμε στον εαυτό μας;

Πολλοί από εμάς ίσως έχουμε προσπαθήσει να διορθώσουμε τα λάθη μας, κάποιοι τα καταφέραμε και κάποιοι όχι.΄Ισως εμάς, της δεύτερης κατηγορίας, δε μας άφησαν και δε μας έδωσαν την ευκαιρία ν’ αποδείξουμε πως δεν είμαστε οι άτυχες στιγμές μας. Οι τυχεροί που μπόρεσαν κι επανόρθωσαν για τις λανθασμένες πράξεις και συμπεριφορές τους, έχουν εξαλείψει από μέσα τους οποιοδήποτε συναίσθημα ενοχής είχαν. Οι δεύτεροι όμως, που δυστυχώς είναι κι οι άτυχοι της ιστορίας, είναι καταδικασμένοι κάθε βράδυ να κοιμούνται πλάι με τα λάθη τους, μέχρι να βρουν τη συγχώρεση στο πρόσωπο του ανθρώπου που πλήγωσαν.

Μετανιωμένοι κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να καταφέρουν ν’ αποδείξουν τον πραγματικό τους εαυτό και τις αληθινές τους προθέσεις, που στο παρελθόν άφησαν ν’ αμφισβητηθούν. Μετά από πολλές προσπάθειες που δεν τους δόθηκε η πολυπόθητη ευκαιρία, εγκλωβίζονται στα λάθη τους και δεν μπορούν ούτε οι ίδιοι να συγχωρέσουν τον εαυτό τους.

Πρέπει όμως να μας δοθεί η συγχώρεση από το άλλο πρόσωπο για να μπορούμε να συνεχίσουμε; Η απάντηση είναι αρνητική. Δεν μπορούμε να βασίζουμε το μέσα μας σε κάποιον άλλον. Για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε τα βράδια με την ηρεμία μας, θα πρέπει ν’ αγαπήσουμε τα σφάλματά μας και να συμφιλιωθούμε μαζί τους.

Κακές κι επιπόλαιες αποφάσεις παίρνουμε όλοι, αυτές είναι όμως που μας βοηθούν να προχωράμε μπροστά, πιο ώριμα και πιο σταθερά. Δεν είμαστε τα λάθη μας, αλλά απ’ αυτά μαθαίνουμε. Με κάθε λάθος, είμαστε κι ένα βήμα πιο κοντά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας αλλά και στην απόλυτη σιγουριά των αποφάσεων που λαμβάνουμε. Εάν η συγχώρεση δεν έρθει ποτέ από το πρόσωπο που τόσο πολύ επιθυμούμε, θα πρέπει να συγχωρέσουμε εμείς τους εαυτούς μας για το κακό που προκαλέσαμε και στον εαυτό μας αλλά και στον άλλο αυτό άνθρωπο. Μετανιώσαμε και πονέσαμε διπλά κι εάν υπήρχε η μαγική μηχανή του χρόνου θα τη χρησιμοποιούσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη για να πράξουμε διαφορετικά.

Η μαγική μηχανή όμως δεν υπάρχει κι εμείς πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά. Αφού λοιπόν έχουμε πλήρη γνώση των πράξεων και των συναισθημάτων μας, πρέπει να βάλουμε μια τελεία σ’ αυτά που μας ταλανίζουν ώστε να συγχωρέσουμε τους εαυτούς μας. Μια συγχώρεση που προέρχεται από μέσα μας κι από τη στιγμή που θ’ αντιληφθούμε πόσο επιπόλαιοι υπήρξαμε, και που θα καταφέρει να μας απενοχοποιήσει από τις σκέψεις μας.

Εν τέλει υπάρχει μια σκληρή ομορφιά στο να κοιμόμαστε και ν’ αγκαλιάζουμε τις ενοχές μας, γιατί προέρχονται από τα λάθη μας και με κάθε ένα από αυτά γινόμαστε καλύτεροι. Άλλωστε, χωρίς αυτά δε θα ήμασταν ο άνθρωπος που είμαστε σήμερα. Κι ίσως αυτός να είναι κι ο μόνος λόγος να μη ζούμε για μια συγχώρεση που ποτέ δε θα έρθει, αλλά συγχωρώντας εμείς τον εαυτό μας.

 

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!

 

 

Συντάκτης: Αλεξάνδρα Σταμάτη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου