Και τώρα πώς ξε-αγαπάμε;

Λίγο πολύ, όλοι μας έχουμε υπάρξει θύματα αλλά και θύτες. Το ξέρω πως δεν είμαι μόνη μου σ’ αυτό. Εσκεμμένα ή ασυναίσθητα, καμία σημασία δεν έχει. Το κακό έγινε. Πληγώσαμε ανθρώπους και πληγωθήκαμε κι εμείς. Θεωρήσαμε δεδομένα τα ζητούμενα, ώσπου κάποια στιγμή η μη ανταπόδοσή τους έμοιαζε αδιανόητη. Άλλη εικόνα σχηματίσαμε, άλλα τα στοιχεία που μας αποκαλύφθηκαν.

Εμείς αποδεχτήκαμε την αλήθεια τους, τις παραξενιές τους, γίναμε ανοιχτό βιβλίο και τους αγαπήσαμε. Γνωρίζαμε και τονίζαμε στον αγαπητό περίγυρό μας, πως οι άνθρωποι δεν είναι υποχρεωμένοι να σου «ξεπληρώσουν» ό, τι καλό έχεις κάνει γι’ αυτούς. Προσφέρεις από επιλογή, κανείς δε σε υποχρέωσε, δεν το έκανες με το ζόρι. Μέσα μας μπορεί να ξέραμε αυτό που θ’ ακολουθήσει, πες το απλή διαίσθηση.

Λατρεύεις να βλέπεις λαμπερά χαμόγελα γύρω σου, μάτια πλημμυρισμένα από χαρά γι’ αυτό και δε μετανιώνεις για όσα πρόσφερες. Είσαι ταυτόχρονα χαμένος και κερδισμένος. Το κάθε νόμισμα έχει πάντα δυο πλευρές κι ας επιλέγεις να κλείνεις επανειλημμένα τα μάτια σου στη μία κι ας τρως τα μούτρα σου ξανά και ξανά, στο παιχνίδι είναι όλα και κάπου φταις κι εσύ.

Μερικοί από εμάς πονηρεύονται πολύ πιο εύκολα, διαβάζουν καλύτερα τους ανθρώπους ή τους αδικούν κιόλας, έχουν επιλέξει μία πιο σκληρή κι εσωστρεφή πλευρά ως άμυνα προστασίας. Κάποιοι άλλοι είναι εξαίρετα δοτικοί, πολλές φορές και σε σημείο που πατάνε το εγώ τους για την ευημερία κάποιου άλλου και πάλι όμως από επιλογή. Δύο αντίθετα άκρα, δύο διαφορετικές οπτικές. Μέση κατάσταση, εν τέλει, υπάρχει; Υπάρχει, αλλά εμείς δυσκολευόμαστε να την επιλέξουμε. Στις διαπροσωπικές μας σχέσεις συνηθίζουμε να είμαστε του «όλα ή τίποτα».

Όταν, όμως, η αγάπη δε συνοδεύεται κι από εκτίμηση; Εκεί τι κάνεις; Τι κάνεις όταν παύεις να εκτιμάς τον άνθρωπο που είσαι μαζί του; Η αλήθεια μας είναι μισή, την αγάπη μας την ψάχνουμε και δεν τη βρίσκουμε πουθενά. Οι σχέσεις είναι αμφίδρομη υπόθεση, μα εμείς κάπου χάσαμε το δρόμο. Κι η συνειδητοποίηση της κατάστασης σε κάνει αγρίμι ανήμερο. Πώς στο καλό έφτασες ως εδώ; Πώς το χάσατε έτσι; Πού πήγε η λάμψη στο βλέμμα, η κάψα στο στομάχι, τα γουρλωμένα μάτια;

Στον έρωτα θα πληγωθείς, θα το προκαλέσεις και θα στο προκαλέσουν όμως δε θα σε πάρει κι από κάτω για πολύ. Θα σηκωθείς και θα δεις σύντομα τα πλάγια σου. Η λογική βαδίζει προ του συναισθήματος. Προσπαθούσες, μέχρι που δεν προσπάθησες ποτέ, κι αναρωτιέσαι αν ισχύει το ίδιο και για την άλλη πλευρά, αλλά ως πού να πάει αυτή η κατάσταση;

Κι η σύγκρουση είναι μετωπική. Έχεις αφιερώσει απεριόριστο χρόνο κι ενέργεια πάνω σ’ έναν άνθρωπο και το ίδιο έκανε κι εκείνος. Ίσως διέφεραν τα ποσοστά σας, ίσως ήσουν πολύ εγωιστής για να το δεις, ίσως και κάτι να παίχτηκε στον αέρα και ξαφνικά οι πεταλούδες να έγιναν κάμπιες. Ο κόσμος σου γκρεμίζεται και δε το χωράει ο νους σου.

Δε θα σταματήσεις να νοιάζεσαι ποτέ σου, αυτό είναι δεδομένο. Οι επαφές θα σταματήσουν, αλλά πάντα θα σ’ ενδιαφέρει, ίσως όχι με τον ίδιο τρόπο. Δεν μπορείς να πατήσεις κουμπί στα συναισθήματά σου και από τη μία μέρα στην άλλη να κάνεις μία νέα αρχή.

Κάποτε δε σ’ εκτιμούσαν εκείνοι, πλέον δε τους εκτιμάς εσύ κι όλο γίνεται κύκλος που επαναλαμβάνεται στον καιρό. Γνωρίζεις την πλήρη αλήθεια τους, πιθανώς να μην την αντέχεις, ίσως το ίδιο να κάνουν κι εκείνοι. Έτρεξες μακριά, δε σου άφησαν κι άλλη επιλογή, έτσι είπες για να τη βγάλεις καθαρή. Με την αγάπη, όμως, τι γίνεται; Αν αγαπήσεις μια φορά, δεν μπορείς στη πορεία να ξε-αγαπήσεις. Ίσως κάποτε, μα ακόμα δε βρέθηκε κανείς που να μπορέσει να το κάνει. Τόσο μικροί κι ανόητοι μπροστά στην αγάπη. Ήμασταν και πάντα θα είμαστε.