5 λόγοι που κολλάς σε καταστάσεις που έχουν τελειώσει

«Έχω φάει κόλλημα» ή «σκάλωμα» θα λέγαμε στους κολλητούς μας για να δικαιολογήσουμε τη συμπεριφορά μας απέναντι σε ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μας αλλά μας έχουν αφήσει συναισθηματικά σκαλώματα. Το «κόλλημα» που με βεβαιότητα θεωρώ πως όλοι μας έχουμε περάσει σε μια δεδομένη φάση της ζωής μας δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η εμμονή μας μ’ έναν άνθρωπο. Και συνήθως μ’ αυτούς που είχαμε προηγούμενες συναισθηματικές σχέσεις. Είναι το συναίσθημα που νιώθουμε πως παρ’ όλο που κάτι έχει τελειώσει –συνήθως όχι με δική μας πρωτοβουλία– εμείς φροντίζουμε να κρατάμε το μυαλό και τη σκέψη μας σ’ όλα αυτά που έχουμε ζήσει. Σκεφτόμαστε, αναπολούμε κι αναμοχλεύουμε δηλαδή ό,τι έχουμε περάσει. Ακόμη και να ονειρευόμαστε νέους τρόπους επανασύνδεσης.

Τα κολλήματά μας δεν είναι μόνο ερωτικής φύσεως. Κι εδώ διαπιστώνω πως τα δικά μου κολλήματα αφορούν καταστάσεις που έχω βιώσει με ανθρώπους κι όσο κι αν προσπάθησαν να το αλλάξουν αυτό κι ίσως ενδόμυχα να πίστευα πως είχαν δίκιο, η δική μου εμμονή να μην τους το αναγνωρίσω παραμένει μέχρι και σήμερα. Έτσι λοιπόν διατηρώ «κολλήματα» μίσους κι απόρριψης από τα οποία δεν έχω καταφέρει να ξεκολλήσω.

Γιατί άραγε φτάνουμε σ’ αυτό το σημείο; Τι φταίει; Ποια στοιχεία του χαρακτήρα μας είναι αυτά που μας εμποδίζουν να πάμε μπροστά;

Ενοχές

Ειδικά στις συναισθηματικές σχέσεις, οι ενοχές είναι το χειρόφρενό μας. Η σκέψη πως τα αισθήματά μας είναι «δεσμευμένα» στο παρελθόν, μας κάνει να κλείνουμε τα μάτια στο παρόν. Ψάχνουμε δικαιολογίες ν’ απορρίπτουμε ένα μέλλον. Το αξιοπερίεργο είναι πως ενώ ξέρουμε πως τίποτα δεν έχει μείνει να μας κρατά πίσω, επιμένουμε να ταλαιπωρούμαστε.

Ντροπή

Τι θα πουν αν μάθουν πως έχουμε «ξεκολλήσει». Σαν ν’ ακούω την κλασική έκφραση «καλά, τόσο γρήγορα ξεχνάς;». Ντροπή να έχουμε ξεφύγει από ό,τι μας κρατούσε πίσω και ν’ απελευθερωθούμε. Και με τις υποτιθέμενες εικασίες που νομίζουμε πως οι άλλοι κάνουν για μας, μένουμε παγιδευμένοι και στάσιμοι.

Φόβος

Έχω νιώσει αυτό το αίσθημα όταν συνειδητοποίησα πως είχα τελματώσει σε μια επαγγελματική μου δραστηριότητα κι ενώ ήθελα να προχωρήσω, να κάνω πράξη τις σκέψεις μου για νέα επαγγελματικά ξεκινήματα, κατέληξα για αρκετό καιρό να παραμένω προσκολλημένη από φόβο μήπως αποτύχω. Ο φόβος μήπως το νέο θα φέρει μια ακόμα μεγαλύτερη αποτυχία, οδηγεί στην κινούμενη άμμο που λέγεται «απ’ τα χειρότερα καλό και το κακό».

Εθισμός

Οι επιστήμονες λένε πως τα κολλήματά μας έχουν σχέση με τις εθιστικές μας προσωπικότητες. Όλ’ αυτά που νιώθουμε ο πόνος, η απώλεια, η απόρριψη, η άρνηση να συγχωρέσουμε είναι ένα είδος εθισμού. Αυτή η στάση που υιοθετούμε και που γίνεται σιγά-σιγά ισχυρή δόση μάς εγκλωβίζει σε στάσιμα νερά.

Αντίδραση του εγκεφάλου μας

Έρευνες έχουν αποδείξει πως το κόλλημα δεν είναι τίποτα άλλο από μια κατάσταση νευρολογική. Είναι ένας μηχανισμός ο οποίος θρέφεται από τον εγκέφαλό μας μόνο και μόνο για να προσφέρει σταθερότητα στις σχέσεις κι έντονους δεσμούς. Κι αν αναρωτηθείτε πόσο κρατάει, οι μελέτες εκτιμούν από 4-6 μήνες. Εγώ πιστεύω πολύ περισσότερο κι ανάλογα με τον χαρακτήρα του καθενός μας.

Τα κολλήματά μας υπάρχουν για να μας εξοντώνουν ψυχικά. Κανείς από μας δε θέλει να διαγράψει το παρελθόν του. Είναι μέρος της ζωής μας και γύρω από αυτό κι όλοι οι άνθρωποί μας που πέρασαν από αυτή. Ας μην κρατάμε τα κολλήματά μας σ’ αυτό όμως ως απωθημένα. Ας σκεφτούμε τον εαυτό μας και την αξία μας. Αποκτώντας αυτοεκτίμηση αποκτούμε και τη δύναμη να αλλάξουμε τη ζωή μας. Υπήρχαν φορές που τα δικά μου «κολλήματα» μ’ έκαναν να χάνω την αυτοπεποίθησή μου. Επαναπροσδιορίζοντας τα θέλω μου, καταλάβαινα πως πρέπει να προχωρήσω. Γιατί τελικά, είναι ο μόνος τρόπος.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!