Ποντάρεις σε επιλογές κι ελπίζεις για μια νίκη

Μια κόκκινη βαλίτσα υπάρχει στην είσοδο του σπιτιού μου σε μια γωνιά. Κατέβηκε πριν χρόνια κι από τότε αρνούμαι να την ανεβάσω στο πατάρι. Γέμισε και άδειασε δεκάδες φορές. Θαρρείς και πάντα εμένα περιμένει. Κάθε σημείο της έτοιμο να βολέψει τα ελάχιστα για ένα ταξίδι. Για μια φυγή.

Ταξίδεψε με αεροπλάνα, αυτοκίνητα και τρένα. Χώρεσε παντού. Πανέτοιμη να κλείσει με μια κίνηση και να με συνοδέψει. Μια κόκκινη μικρή βαλίτσα.  Σαν τη ζωή μας. Γεμάτη αποσκευές. Κάποιες χάθηκαν στα απολεσθέντα της πορείας μας. Χρόνια με τα χρόνια.

Γιατί δεν την ανεβάζω; Γιατί ξέρω ότι όσο περνάει ο καιρός κάποιος θα την πάρει, θα την αρπάξει και θα φύγει. Κάποιος θα ανοίξει τα φτερά του να πετάξει. Κάποιος θα πει «Στοπ. Ως εδώ!». Θα έχει μηδενίσει και θα θελήσει να ξαναρχίσει από την αρχή.

Αυτό είναι ζωή! Να μπορείς να χτίζεις νέα ξεκινήματα. Να αντέχεις τις αλήθειες και να λες, τώρα είναι η σειρά μου. Και τίποτα να μη σταματά αυτό το «τώρα». Και να έχεις τη κόκκινη βαλίτσα στο πιο ορατό σημείο,  να σου θυμίζει κάθε μέρα ότι είναι έτοιμη. Ακόμα και άδεια είναι έτοιμη.

Το περίεργο είναι ότι όλοι γύρω σου το ίδιο θα θέλανε να κάνουν. Φοβερό! Το πιο φοβερό όμως είναι όταν εξομολογείσαι τη σκέψη σου. Πόσες αλήθειες, πόσες χαρές και πόσες δυστυχίες θα ‘χαμε νικήσει, αν νικούσαμε τους φόβους μας. Μάθαμε όμως να κρυβόμαστε πίσω τους  και ποτέ δεν τους αντιμετωπίσαμε.

Πρόσφατα κάποιος μου είπε «πόνταρε στο φόβο σου και θα κερδίσεις». Και από κείνη τη μέρα ξεκίνησα το παιχνίδι μου. Στην αρχή με μικρά ποσά και μετά με τα ρέστα μου. Δύσκολο. Απίστευτα δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο, να ανοίξει το μυαλό, να παραμεριστούν όλες εκείνες οι μέχρι τώρα μικρές ή μεγάλες ανασφάλειες, εκείνες οι καταχωνιασμένες φοβίες. Μέχρι να αρχίσεις να σχεδιάζεις. Κάθε βήμα άλλωστε θέλει σχεδιασμό.

Θέλει και λίγο ρίσκο η παρτίδα για να βγει. Εγγυήσεις δεν υπάρχουν. Αν κερδίσεις, θα έχεις κερδίσει και την υπόλοιπη ζωή σου όπως εσύ την έχεις σχεδιάσει. Αν χάσεις, θα έχεις παίξει ένα δυνατό παιχνίδι. Άλλωστε τα μονοπάτια που φοβόμαστε να περάσουμε, είναι και τα πιο συναρπαστικά γιατί είναι απάτητα.

Άλλωστε και η ζωή μας ένα ποντάρισμα είναι. Και στο πέρασμά της δε σου δίνει μόνο χαρές. Για την ακρίβεια, δεν ξέρω καν με ποια κριτήρια μοιράζει στον καθένα μας τη χαρά και τη λύπη. Με όσα μπορούμε να αντέξουμε ίσως. Με όσα τυχαίνει να μας ρίξει το ζάρι. Ποιος ξέρει. Και ποτέ της δε θα σκεφτεί ποιος είσαι και τι είσαι. Δεν επιλέγει και δε σε περνάει από face control.

Κι είναι εκείνες οι άσχημες μέρες που σου φέρνει τις δυσκολίες και χτυπάς το κεφάλι σου στο τοίχο ουρλιάζοντας, είναι και εκείνη μια στιγμή που σε βάζει να διαλέξεις. Ή θα σηκώσεις τα χέρια ψηλά και θα πολεμήσεις ή θα σκύψεις το κεφάλι και θα παραδεχτείς την ήττα σου. Και ο άνθρωπος μέσα από την πάλη του και τη δίψα του σκαρώνει το σχέδιο ανάκαμψής του. Μάλλον μόνο έτσι πρέπει να το δεις. Για να καταστρώσεις τη στρατηγική σου, να απλώσεις τα πιόνια σου και να περιφρουρήσεις το μέλλον σου. Και δεν είσαι μόνος. Όταν πολεμάς για τις αξίες σου, για την ίδια σου την ύπαρξη, για την ίδια σου τη ζωή τους έχεις όλους δίπλα σου. Περιμένουν στωικά να σηκώσεις το χέρι και να ζωγραφίσεις το σήμα της νίκης χαμογελώντας.

Μετά; Δεν έχει μετά. Μένεις στη σκηνή και απολαμβάνεις το χειροκρότημα. Και το μόνο που αναφωνείς είναι απλά game-set-match. Πάμε άλλον ένα γύρο;