Ελληνίδα πολιτικός, Πρόεδρος κόμματος, πρώην πρόεδρος της Βουλής, δικηγόρος και σύζυγος. Ιδιότητες συγκεντρωμένες στο πρόσωπο μιας γυναίκας που έχει καταφέρει να διχάσει, καθώς τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, είτε τη συμπαθείς και τη θέλεις φίλη σου, είτε την αντιπαθείς και δε θες να ακούσεις ούτε το όνομά της. Και για να είμαι ειλικρινής με τα ποσοστά του κόμματος να ανεβαίνουν συνεχώς, μάλλον συμβαίνει το πρώτο, καθώς κάτι κάνει καλά.
Γεννημένη στην Αθήνα στις 8 Δεκεμβρίου του 1976. Πατέρας της ο Νίκος Κωνσταντόπουλος πρώην Πρόεδρος και βουλευτής του Συνασπισμού και μητέρας της η δημοσιογράφος και πρώην πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, Λίνα Αλεξίου. Η ίδια μιλάει με λατρεία για τους γονείς της, τονίζοντας πως:
«Μου έδωσαν πάρα πολλά, με πιο σημαντικά από όλα το παράδειγμά τους, την αστείρευτη αγάπη τους κι αυτή τη φοβερή ελευθερία να είμαι ο εαυτός μου, να διεκδικώ τα όνειρά μου, να αμφισβητώ, να αναρωτιέμαι, να μάχομαι, να παλεύω ακόμη και για ό,τι θεωρείται αδύνατο. Δυο άνθρωποι που δεν εξαργύρωσαν ποτέ τους αγώνες τους και που δίδαξαν ήθος, ακεραιότητα, αγωνιστικότητα, σκληρή δουλειά για μια καλύτερη κοινωνία. Δυο άνθρωποι-υποδείγματα, από αυτά που φωτίζουν τη διαδρομή των ανθρώπων και της κοινωνίας.»
Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου έλαβε το πτυχίο της. Κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων, ο πρώτος από τη Νομική Σχολή της Σορβόννης, με αντικείμενο το Ευρωπαϊκό Ποινικό Δίκαιο και την Αντεγκληματική Πολιτική στην Ευρώπη, και ο δεύτερος από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Columbia στη Νέα Υόρκη με ειδίκευση στα Ανθρώπινα Δικαιώματα και στο εθνικό και διεθνές ποινικό δίκαιο. Παράλληλα με τις σπουδές της, συμμετείχε ως μέλος του Δ.Σ του Συλλόγου φοιτητών Νομικής και της Ευρωπαϊκής Ένωσης φοιτητών Νομικής.
Παρόλο που η ενασχόληση του πατέρα της με την πολιτική κάποιες φορές την αποθάρρυνε θεωρώντας την ψυχοφθόρα, για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου το μικρόβιο της πολιτικής ίσως και να είχε μπει μέσα της από τη γεννήση της. Από το νηπιαγωγείο, όπως η ίδια έχει αναφέρει, διακρίνονταν τα πρώτα δείγματα. Πρόεδρος στην τάξη της, ενεργή στα συνδικαλιστικά της Σχολής της Νομικής, εκπρόσωπος των φοιτητών στις σπουδές της στην Αμερική. Για την ίδια, η αλλαγή στην απόφασή της, όπως δηλώνει, ήταν το Μνημόνιο.
«Εκείνο που άλλαξε τις προθέσεις μου ήταν το Μνημόνιο κι όλα όσα παρακολουθούσα να γίνονται από ένα πολιτικό προσωπικό που μου φαινόταν εντελώς ανίκανο, ακατάρτιστο και που έβλεπα να κάνει εντελώς ακατάλληλες κινήσεις. Αισθανόμουν ότι επιβάλλεται στη χώρα ένα καθεστώς απ’ το οποίο δε θα μπορέσουμε εύκολα να βγούμε, και θα οδηγήσει σε μεγάλη μείωση ελευθεριών και δικαιωμάτων. Κι ότι πρέπει κάτι να κάνω. Ουσιαστικά την απόφασή μου την πήρα στα τέλη του ’11.»
Παρ’ όλο που την περίοδο του 2009 συμμετείχε στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να είναι μέλος του κόμματος, εξελέγη βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ τον Μάιο 2012, τον Ιούνιο 2012 και τον Ιανουάριο του 2015, καταφέρνοντας σε όλες τις αναμετρήσεις να αναδειχθεί πρώτη στην Α’ Περιφέρεια Αθήνας.
Διετέλεσε Πρόεδρος της Βουλής από τον Φεβρουάριο έως τον Σεπτέμβριο του 2015 και ήταν η νεότερη μέχρι σήμερα πρόεδρος και η πρώτη Πρόεδρος που προέρχονταν από την Αριστερά. Όλα αυτά τα χρόνια με σθένος, άποψη και επιχειρηματολογία στάθηκε απέναντι σε μεγάλα ζητήματα της χώρας.
Η έντονη μαχητική της, το πείσμα των αποφάσεών της απέναντι στα μεγάλα ζητήματα της χώρας, η πίστη της στις αρχές της αλλά και η ικανότητα της να διεκδικεί την άποψη της, την οδήγησαν στη δημιουργία του δικού της κομμάτος. Στις 15 Απριλίου του 2016 ανακοινώνει την ίδρυση νέου κόμματος με το όνομα “Πλεύση Ελευθερίας”. Αν αναρωτιέστε ποιος ευθύνεται για το όνομα, η ίδια παραδέχεται πως είναι δικό της δημιούργημα. Αναφερόμενη σε δηλώσεις της για την ονομασία του κόμματος έχει πει πως:
«Την Πλεύση Ελευθερίας ως όνομα τη συνέλαβα εγώ. Δεν άρεσε σε κανέναν. Σ’ όλους φαινόταν παράξενο. Για μένα έχει μεγάλο νόημα γιατί είναι μια διαδικασία δύσκολη να μπαίνεις σ’ ένα πλοιάριο, μέσα στην ανοιχτή θάλασσα, και να θέλεις να πας προς την ελευθερία απέναντι σε κύματα, φουρτούνες, καταιγίδες. Έχει αναφορά στην Ελληνική Επανάσταση -1.821 λέξεις η διακήρυξή της. Η διεκδίκηση της ελευθερίας μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς είναι κάτι που κάποιος μπορεί να το παρουσιάσει ως ανέφικτο, ουτοπικό. Έγινε όμως. Άρα έχει σημασία να ’χουμε συνείδηση ότι όταν οι άνθρωποι μάχονται, διεκδικούν, μπορούν να πετύχουν κι αυτό που φαντάζει ακατόρθωτο.»
Μέσα από τις συγκρούσεις, η βουλεύτρια και ποινικολόγος Ζωή Κωνσταντοπούλου, πολλοί θεωρούν ότι αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο. Μαχήτρια σε κάθε αγώνα και μπροστά στα έντονα προβλήματα της χώρας μας. Σύντροφος της στη ζωή και στην πολιτική, ο ηθοποιός Διαμαντής Καραναστάσης. Έρωτας με την πρώτη ματιά και μία σχέση εντός και εκτός Βουλής που αντέχει, δημιουργώντας ουσιαστικές ευτυχισμένες στιγμές. Μια σχέση που επικρίθηκε για την εμπλοκή της προσωπικής και πολιτικής της ιδιότητας. Αναφερόμενη σ’ αυτό, η Ζωή Κωνσταντοπούλου δήλωσε πως ήταν κάτι που την απασχόλησε «αλλά είναι η πραγματικότητα και πάντοτε στη ζωή μου ήμουν της άποψης ότι πρέπει να ’σαι αληθινός. Εγώ δε λέω άλλα μεταξύ μας κι άλλα στον δημόσιο λόγο.»
Οι τελευταίες πολιτικές δημοσκοπήσεις τοποθετούν την Πλεύση Ελευθερίας στη δεύτερη θέση. Ο Paul Newman είχε πει πως «Αν δεν έχεις εχθρούς, δεν έχεις χαρακτήρα» και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, αν μη τι άλλο, σίγουρα έχει χαρακτήρα.
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
