Εσείς στα μπαράκια ψάχνετε γκομενάκι κι εμείς σκαμπό

Οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά όντα. Εντάξει, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Παρ’ όλα αυτά, όλοι μας θέλουμε ανθρώπους γύρω μας, με τους οποίους θα περάσουμε καλά, θα διασκεδάζουμε, θα αγαπήσουμε, θα γελάσουμε και θα κλάψουμε, γενικά θα μοιραστούμε τη ζωή μας, την παρέα μας, τον χρόνο μας. Ένα από τα πιο σημαντικά -όσο και αν το υποτιμάμε- πράγματα που μπορούμε να μοιραστούμε με κάποιον, είναι η διασκέδασή μας.

Δε διασκεδάζουμε όλοι βεβαία με τα ίδια πράγματα. Ακόμα και στην ίδια παρέα, δεν έχουμε όλοι τις ίδιες προτιμήσεις. Ακόμα κι αν προσπαθήσουμε και πάνω κάτω κυμαινόμαστε σε παρόμοιο μήκος κύματος, πάντα κάπου θα διαφοροποιούμαστε. Θα υπάρχουν αυτοί που διασκεδάζουν πίνοντας, καπνίζοντας, κάνοντας κρεπάλες, με αγαπημένη κατηγορία όλων παντού και πάντα να αποτελούν οι χορευταράδες. Από γκοθάδες και μεταλλάδες, μέχρι τσιφτετελάδες και παραδοσιακούς, αυτή η συνομοταξία είναι κοινή, θέλει φυσική κατάσταση κι όρεξη για τζέρζελο. Όλοι ασχολούμαστε με το πόσο ωραία χορεύει κάποιος, με πόσο πάθος, πόσο δυνατά. Όλοι εξυμνούμε τον κάλο χορευτή. Αλλά -κι εδώ υπάρχει ένα μεγάλο αλλά- υπάρχουμε κι εμείς, οι φίλοι του χορευτή, που δε διασκεδάζουμε χορεύοντας. Κι εκεί ξεκινάει το μαρτύριο.

Πάντα θα υπάρχει στην παρέα κάποιος ή κάποιοι που δε χορεύουν. Σ’ αυτό το άρθρο θα αποδώσουμε τιμές σ’ αυτόν τον αφανή ήρωα, στον άνθρωπο που είναι εκεί για τους άλλους, περιμένει στωικά, υπομονετικά και καμαρώνει τους φίλους του που χορεύουν. Αυτός ο άνθρωπος στο τσακίρ κέφι, μπορεί να χτυπήσει και κανένα παλαμάκι σε κάνα ζεϊμπέκικο, ή να κάνει μια κίνηση με το χέρι του στο μεγαλύτερο χιτ της Φουρέιρα. Και πίστεψέ με θα είναι τιμή σου αν το κάνει μαζί σου, διότι έχει υποβάλει τεράστια προσπάθεια όσο εσύ χτυπιέσαι στην πίστα.

Δεν πρέπει να τον υποτιμάμε τον φίλο του χορευτή. Αυτά τα άτομα είναι μεθοδικά. Καταρχάς, έχουν επίγνωση του χώρου. Όσο εσείς χορεύετε, εκείνο έχει μετρήσει τις εξόδους, έχει σταμπάρει τους σαματατζήδες και ξέρει πού πρέπει να πάτε σε περίπτωση ανάγκης (κατούρημα, καβγάς, σεισμός). Μια ακόμη πολύ σημαντική ιδιότητα του ανθρώπου αυτού, είναι ότι μένει πίσω ενώ χορεύουν οι υπόλοιποι και τσιμπάει τους καλύτερους μεζέδες πρώτος, ενώ πίνει με την ησυχία του ανενόχλητος, ως αντίτιμο του ότι κάθεται και προσέχει όλων τα πράγματα σαν φαροφύλακας.

Οι άνθρωποι που επιλεγούν να χορεύουν και να διασκεδάζουν από τις εννιά ως τις εννιά, πρέπει να καταλάβουν ότι δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι με τον ίδιο τρόπο. Εμείς οι καθιστοί κι ασάλευτοι, είμαστε από επιλογή καθηλωμένοι στην καρεκλά μας και περνάμε πολύ καλά με αυτό. Δεν είναι ότι δεν ξέρουμε (εντάξει, μπορεί να μην ξέρουμε, άλλα ίσως επειδή δεν το εξασκούμε) είναι ότι απλώς δε θέλουμε. Δεν αισθανόμαστε άνετα να εκφραστούμε μ’ αυτόν τον τρόπο. Δεν είναι ότι ντρεπόμαστε, ας πούμε. Είναι θέμα πεποίθησης.

Ελατέ λίγο στη θέση μας. Σας αρέσει να χορεύετε; Φανταστείτε ν’ ακούτε το αγαπημένο σας τραγούδι και να μη σας αφήνουμε να κουνηθείτε. Να σας κρατάμε καθηλωμένους στις καρέκλες ενώ όλο σας το είναι θέλει απεγνωσμένα να σηκωθεί και να τα σπάσει. Έτσι αισθανόμαστε κι εμείς από την αντίθετη. Όλο μας το είναι κοιτάει την καρεκλά, σκαμπό, τάβλα και θέλει απλώς να σωριαστεί εκεί κι αν θέλετε να μας τιμωρήσετε, διαλέξτε ένα μαγαζί που δε θα τα διαθέτει και δείτε μας να πέφτουμε σε βαριά μελαγχολία.

Για να είμαστε ειλικρινείς, διασκεδάζουμε γιατί διασκεδάζετε κι εσείς χορεύοντας. Σας καμαρώνουμε και υπερηφανευόμαστε όταν η μονή παρέα που τραβάει όλα τα βλέμματα είναι η δικιά μας. Ξέρουμε τα περισσότερα τραγούδια απ’ έξω ακόμα κι αν η μουσική δεν είναι της προτίμησής μας. Αλλά το καλύτερο απ’ όλα έχουμε πλήρη άποψη της “πίστας” με αποτέλεσμα να παίρνουμε χαμπάρι τα ευτράπελα και τα καλύτερα γκομενάκια πριν από τον καθένα. Έχουμε ένα μυστικό τρόπο συνεννόησης με τους υπόλοιπους καθιστούς. Έχουμε τη δική μας φατρία και κώδικα τιμής. Συγχωρούμε όταν κάποιος από μας σηκωθεί με το ζόρι για έναν χορό αλλά μέχρι εκεί. Παραπάνω ευκαιρίες δε δίνονται.

ΥΓ.: Εντάξει και παραπάνω από έναν δεν πειράζει. Αρκεί να μη χαλάει την πιάτσα.