Δεν είμαστε κάτι απλό κι ούτε τελειώνουμε με το θάνατο. Είναι ανόητο να το πιστεύουμε αυτό, τόσο κοινότυπα ηλίθιο, που μέχρι και ο Θεός ξενερώνει. Δεν ήρθαμε απλώς να κάνουμε το κομμάτι μας και να φύγουμε. Ήρθαμε να δεθούμε και να δέσουμε τις ψυχές μας με έναν κόσμο υλικά καμωμένο και με ένα πνεύμα γεμάτο συναισθήματα και ρυθμούς.
Όσοι ασχολούνται με τις αναδρομές σε προηγούμενες ζωές λένε πως επιστρέφουμε στη γη για να ολοκληρώσουμε τους κύκλους της ψυχής μας. Για να της δώσουμε γήινη σοφία και να αναγεννηθούμε στο χαώδη χωροχρόνο. Να κάνουμε πάλι απ’ την αρχή παρέα με ανθρώπους που είχαμε κάποτε γνωρίσει, που οι κύκλοι μας δεν έδεσαν και με όσους αφήσαμε ανοιχτούς λογαριασμούς. Αλλά και με εκείνους κυρίως που δεν προλάβαμε να πούμε «σ’ αγαπώ».
Ίσως, το νιώθεις ότι γνωρίζεστε από τότε. Δεν μπορείς να προσδιορίσεις το πότε ακριβώς συναντηθήκατε για πρώτη φορά, αλλά όταν κοιτιέστε στα μάτια νιώθεις απλώς ότι γνωρίζεις τη μυστική σας συνθήκη καιρό. Τα μάτια αυτά κάτι θυμίζουν. Και πράγματι γνωριζόσασταν από πάντα.
Ίσως από κάποια άλλη ζωή να έχει βγει αυτή η ιστορία. Ίσως δεν έκανε τον κύκλο της και τώρα εμφανίζεται πάλι μπροστά σου. Ίσως εμφανίζεται παράλληλα στον απροσδιόριστο χωροχρόνο του σύμπαντος ίσα για να προλάβεις να ολοκληρώσεις ό,τι άφησες ανολοκλήρωτο. Κι ίσως τώρα προλάβεις. Ίσως τώρα είναι η ευκαιρία σου.
Κι αν έχουμε πράγματι ζήσει όχι μία μα περισσότερες ζωές, τότε είναι μαθηματικά βέβαιο πως σε διάφορα μέρη αυτού του κόσμου –άγνωστα σε εμάς– έχει υπάρξει μια ιστορία μας. Μα ποια η αξία του να επιστρέφουμε μέσα σε άλλα κορμιά, μέσα σε άλλα σώματα; Λένε πως επιστρέφουμε για να κλείσουμε όσα κομμάτια άφησε ανοιχτά η ψυχή μας. Όσα κομμάτια μας δεν έκλεισαν κι όσα έμειναν να μας επηρεάζουν στο τώρα θα έλθουν και πάλι μπροστά μας με τη μορφή άλλων γεγονότων, άλλων καταστάσεων, άλλων συγκυριών κι ανθρώπων, μέχρι να τα αναγνωρίσουμε και να μάθουμε να τα δουλέψουμε. Μέχρι να κλείσουν.
Φρόντισε να μαθαίνεις, να αποδέχεσαι, να αφήνεις τα συναισθήματα να ταξιδεύουν στο σώμα σου και να ταξιδεύουν το σώμα σου. Αγκάλιασε το θυμό και τη λύπη κι απελευθέρωσέ τα. Κατανόησέ τα. Υπάρχουν μέσα σου για να εκδηλωθούν στο τέλος ως μαθήματα ζωής. Αυτής της ζωής. Ό,τι αφήνεις να περάσει, ό,τι κουκουλώνεις για να μη βλέπεις, θα κλείσει σαν κουρτίνα το φως σε επόμενες διαδρομές. Άγνωστο για όλους, αν θα είναι σε κάποια επόμενη ζωή ή στην επόμενη στιγμή σου. Το χειρότερο όλων είναι να φοβάσαι να νιώσεις ό,τι νιώθει ο ίδιος σου ο εαυτός. Αμαρτίες εαυτών πληρώνουμε. Όχι γονέων.
Είμαστε, ευτυχώς ή δυστυχώς υπεύθυνοι για όλα. Επέλεξες τους γονείς σου πριν καν γεννηθείς, επέλεξες το σύντροφό σου πριν καν έρθεις σε αυτόν τον κόσμο, επέλεξες ολόκληρη τη διαδρομή σου σε αυτή τη ζωή προκειμένου να μάθεις. Κανείς δεν έζησε και κανείς δε ζει τώρα, χωρίς κάποιον σκοπό να κουβαλά στην καρδιά του.
Ίσως να μη μάθεις ποτέ τον σκοπό σου μα θα τον βρεις, αρκεί να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Κοίταξε τους ανθρώπους στα μάτια και προσπάθησε να θυμηθείς όλα όσα σου θυμίζουν. Δεν έρχεται τίποτα τυχαία σε αυτή τη ζωή. Όλα το λόγο τους έχουν κι όλα το σκοπό τους κοιτάνε να ολοκληρώσουν. Με τελικό σκοπό να σε ολοκληρώσουν. Γιατί η αυτοπραγμάτωση είναι αξία κι αξίζει να την κατακτήσεις.
Κι αν τύχει να σας χωρίσει αυτή η ζωή νωρίς καμιά φορά είτε από θάνατο είτε απ’ το πώς τα φέρνει πολλές φορές, να μη διστάσεις να τον αναγνωρίσεις ανάμεσα στο πλήθος. Τον άνθρωπό σου κυρίως να μη διστάσεις να τον κοιτάξεις ξανά στα μάτια όπως έκανες τότε. Ίσως, σε περιμένει στο συρμό του μετρό, ίσως σε σκουντά βιαστικά στο δρόμο και σου ζητά συγγνώμη, ίσως πετάτε μαζί στο επόμενο ταξίδι, στην ίδια πτήση. Ίσως σε περιμένει. Ίσως εκείνος ξέρει ότι υπάρχεις. Οι ψυχές αντέχουν να περιμένουν. Και μπορούν να περιμένουν για ζωές ολόκληρες. Μέχρι χιλιάδες big bang κι αιωνιότητες να σας φέρουν και πάλι κοντά.
Αν μπορούσαμε να εξηγήσουμε τα συμπαντικά ανεξήγητα, τα παιχνίδια που παίζει ο συμπαντικός χωροχρόνος κι ο νους, θα συμβαίναμε ταυτόχρονα σε πολλές ζωές και σε πολλές εκδοχές. Οι διασπώμενες κι ερωτευμένες ψυχές μας θα γνωρίζονταν μα δε γνωρίζονται. Είναι αυτό που λέμε στο past life therapy, ότι δεν έχει σημασία αν υπάρχει ή όχι προηγούμενη ζωή. Ίσως, μία αναδρομή σε προηγούμενη ζωή με κάποιον ειδικό να πείσει αρκετούς πως πολλά απ’ τα προβλήματα στη ζωή αυτή έρχονται απ’ τα παλιά. Δεν τα εξηγεί όλα η λογική, άλλωστε.
Κι αυτό δεν είναι μετατόπιση ευθυνών όπως πολλοί θα υποστηρίξουν. Και δεν είναι μετατόπιση ευθυνών αφού δεν μπορούμε να μετατοπίζουμε τις ευθύνες για πολύ ακόμα από αύριο σε αύριο ή τουλάχιστον όχι για πάντα.
Ό,τι μπλοκάρει το δρόμο δεν έχει μεγάλη διαδρομή μπροστά του. Μονάχα η ζωή μας έχει δρόμο κι αξίζει να της δώσουμε σημασία. Να την αγκαλιάσουμε και να την αγαπήσουμε. Με όποια καλά κι άσχημα, με όποια όμορφα ή στραβάδια βρεθούν μπροστά της.
Αυτή τη ζωή, που συμβαίνει τώρα, με όσα συμβαίνουν μαζί της αξίζει να την παρατηρήσουμε. Ας μην την παρατήσουμε, λοιπόν.
Επιμέλεια Κειμένου Μανώλη Βαμβουνάκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μανώλης Βαμβουνάκης
