Να σ' αγαπούν «χωρίς λόγο» είναι ο πιο σπουδαίος λόγος

Από την ώρα που ξυπνάμε μέχρι την ώρα που θα πέσουμε πάλι στο κρεβάτι, είτε με το ζόρι είτε γιατί λαχταράμε να ξεκουραστούμε, όλες μας οι ώρες χαρακτηρίζονται από πράξεις. Ακόμα κι όταν δεν το καταλαβαίνουμε, ακόμα κι όταν ίσως απλά παρατηρούμε άλλους να πράττουν, ακόμα κι όταν κάτι σκεφτόμαστε χωρίς να το βάλουμε σε εφαρμογή ίσως κι όταν δεν κάνουμε τίποτα απολύτως. Είτε είμαστε άπραγοι ηθελημένα είτε δεν είναι η κατάσταση στο χέρι μας.

Ωστόσο ακόμη και τότε, πράττουμε, απλώς το αποτέλεσμα των δράσεων δεν αγγίζει το συνειδητό μας κομμάτι γιατί έχουμε συνδέσει στην ιδιοσυγκρασία μας την πράξη με τον κόπο. Δηλαδή, να προσπαθούμε και να ιδρώνουμε για να καθιερωθεί κάτι ή το αποτέλεσμά του κι αυτό να είναι προϊόν άσκησης μεγάλης ποσότητας ενέργειας. Παρ’ όλα αυτά, θα είναι πάντα πράξη κάτι και για το οποίο δεν έχουμε σπαταλήσει την παραμικρή ενέργεια. Αυτό που συχνά ξεφεύγει από το συνειδητό αλλά κι από το ασυνείδητο κομμάτι μας είναι το γιατί πράττουμε. Τι είναι αυτό που κινεί τα νήματα όσων κάνουμε. Και ναι, είτε με βαθιά, είτε γρήγορη σκέψη θα καταλήξουμε στην αγάπη, αργά ή γρήγορα.

Ό,τι συμβαίνει συμβαίνει για την αγάπη. Αγάπη για τον δίπλα, για την κορυφή, για την ειρήνη ή τον πόλεμο, για το χρήμα, την εξουσία, την ισότητα, την τέχνη. Για τους συντελεστές μιας πράξεις και στις συνειδήσεις μας η αγάπη είναι το καύσιμο. Το κακό είναι- και είναι κακό γιατί θα μπορούσε απλώς να είναι καλύτερο- ότι μόνιμα οι πράξεις που γίνονται στο όνομα της αγάπης είναι σπανίως όντως γι’ αυτή.

Συνήθως πράττουμε στα πλαίσια της αγάπης για να πάρουμε κάτι πίσω. Ένα αντάλλαγμα, τόσο ισχυρό για μας, που ίσως καθορίσει την αξία μας, την τιμή μας, την ποιότητά μας. Γιατί μόνο αν πάρουμε κάτι πίσω εξαργυρώνεται η αγάπη μας. Έχει λόγο ύπαρξης η πράξη, άρα έχουμε αξία και λόγο ύπαρξης κι εμείς γιατί, κοίτα, κάτι δώσαμε και κάτι πήραμε. Κι αφού πήραμε μάς αγαπάνε, σωστά; Γιατί σίγουρα αγαπούσαμε κι εμείς για να τους δώσουμε εξ αρχής.

Τα ανταλλάγματα σαφώς ποικίλουν και μπορούν να κυμαίνονται από μια αγκαλιά μέχρι και υλικά αγαθά, όλα παραχωμένα μέσα στο κάδρο της αγάπης. Ώρες ώρες είναι μέχρι κι αδιανόητο το ενδεχόμενο να μην πάρουμε αντάλλαγμα. Γιατί άλλωστε ποιος έκανε κάτι στο βωμό της αγάπης χωρίς να λάβει πίσω; Ίσως αυτός που κατάλαβε ότι η αγάπη δεν έχει σχέση μ’ αυτό το αλισβερίσι, γιατί αν είχε πιθανόν να την πουλούσαν και στο σούπερ μάρκετ- σίγουρα θα την έβλεπες στο τηλεμάρκετινγκ πάντως.

Η αγάπη, όμως, έχει να κάνει μόνο με την αγάπη. Είναι απέραντη κι ανεξάντλητη, ίσως ο λόγος που η γη γυρίζει, αλλά έχει πολύ λίγες και πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις για να δουλέψει. Αλλιώς δεν είναι αγάπη, απλώς παίρνουμε το όνομά της και το ξεχειλώνουμε δίνοντάς το εδώ κι εκεί γιατί ακούγεται πιασάρικο και γιατί πάντα κάποιος θα βρεθεί να μας δώσει σημασία αν το ακούσει. Γιατί έχουμε πάντα πολλά να πούμε για όσα συνέβησαν με ανταλλάγματα, αλλά πολύ λίγα για όσα απλώς συνέβησαν και κανείς ούτε περίμενε ούτε πήρε τίποτα πίσω. Έπραξε γιατί ένιωθε.

Κι ίσως αυτή είναι και η μεγαλύτερη μορφή αγάπης. Αγάπης προς τον εαυτό μας γιατί δεν κάνουμε τους μπακάληδες, τι πήραμε, τι μάς έδωσαν. Αγάπης προς τον άλλο -οποίος κι αν είναι- που δόθηκε και φύγαμε πριν γνωριστούμε γιατί δεν είχε αυτό σημασία. Αγάπης για την ίδια την αγάπη που ζει από τη δημιουργία και το δόσιμο, που παίρνει χίλιες μορφές κι άλλες τόσες. Όλες το ίδιο σπουδαίες.