Aν δεν κόβεσαι για τον άνθρωπο που είσαι μαζί, να το κόβεις

Κι αν δεν κόβονται για σένα κι εσύ γι’ αυτούς, τι νόημα έχει; Φοβάσαι μήπως δεν αγαπηθείς ξανά; Γιατί τώρα αγαπιέσαι, άραγε; Πάλεψες, προσπάθησες αρκετά. Τώρα φύγε όμως, τρέξε, κάν’ το για σένα. Ο έρωτας είναι απαιτητικός, αν θέλεις να τον ζήσεις όπως του αξίζει. Στον έρωτα οι μετριότητες δε χωράνε. Ο έρωτας δε στριμώχνεται σε απλά λόγια. Ονειρεύεσαι άραγε, ζώντας μια πεζή ανούσια σχέση; Περίεργο που περιμένεις τα σπουδαία, όσο ταυτόχρονα εσύ επιμένεις να βαλτώνεις.

Αναρωτήσου τι σου προσφέρει, όχι υλικά, ποιος νοιάζεται για αυτά. Τι σου προσφέρει μια σχέση που δε σε κάνει, να ταυτίζεσαι με τα τραγούδια, να γοητεύεσαι από το ηλιοβασίλεμα, ένα ζητάς ένα κλεφτό φιλί στο διάλειμμά σου από τη δουλειά, να περιμένεις ή να θέλεις να διοργανώσεις μια έκπληξη. Τι σου προσφέρει μια σχέση που το μυαλό αφήνεται μόνο σε στιγμές του παρελθόντος, που ένιωθες σημαντικός κι ευτυχισμένος. Όταν το μέσο αντιμετώπισής σου, είναι να αναπολείς το τρόπο που σε έκανε να νιώθεις σε εκείνο το ταξίδι σας κι ας έχει περάσει τόσος καιρός από τότε. Πώς σε κοίταζε τότε, πώς σε αγκάλιαζε, που δεν ξεκολλούσε από πάνω σου και λόγια, τόσα λόγια. Δυο κορμιά που αναζητούσαν την επαφή, δυο καρδιές μαγεμένες, δυο μυαλά αποσυντονισμένα. Όμορφα λόγια γεμάτα έρωτα, επιθυμία, όνειρα, λαχτάρα.

Δεν υπάρχει το παραμικρό νόημα να κρατιέσαι από κάτι που κάποτε ήταν αμοιβαίο και τότε, είχε μεγάλη αξία. Κι ας μην μπορείς να ξεχάσεις πώς έλαμπαν τα μάτια σας όταν αντίκριζε ο ένας τον άλλον, ή τους βραδινούς σας περιπάτους σε μια Αθήνα αλλιώτικη, όταν τα φώτα στις συνοικίες έδειχναν τόσο ειδυλλιακά. Εκείνη την ξεχωριστή ομορφιά που είχαν οι βραδιές στο Θησείο, δεν ήρθαν ουτανοκατέβατες, ήρθαν γιατί εσείς οι δυο μαζί τις φέρατε και πια δε σας αφορά να το κάνετε παρέα.

Έχω μια σοβαρή ερώτηση για σένα κι εσύ να την κάνεις στον εαυτό σου. Αν αφήσεις λίγο στην άκρη το εγωιστικό σου κίνητρο και την αγωνία σου να επιβεβαιώσεις την ορθότητα της επιλογής σου, νιώθεις τον έρωτα, τη λαχτάρα που ένιωθες τότε; Είναι αδύνατον η απάντηση να είναι «ναι». Αφού υπάρχουν τόσες σκιές, τόσα παράπονα, τόσες μίζερες μέρες. Η ανεμελιά των τότε συναισθημάτων σου έχει χαθεί. Θα γυρίσουν κάποιοι και θα πουν πως ο έρωτας έγινε αγάπη και γι’ αυτό άλλαξαν όλα. Παρηγοριά στον άρρωστο, θα πω εγώ! Αν ο έρωτας φωνάζει, η αγάπη κραυγάζει ασφάλεια, νοιάξιμο, τρυφερότητα, σταθερότητα, επικοινωνία κι άλλα τόσα. Ακόμα κι έτσι όμως δεν είναι πάντα από μόνη της αρκετή για όλους μας.
Αυτό το αμοιβαίο, το απόλυτο, αυτό που σε έκανε να νιώθεις ότι έχεις υπερδυνάμεις, έχουν πάει περίπατο. Παραδέξου το. Αποδέξου πως ό,τι λαχταράς ανήκει στο παρελθόν και πρέπει να προχωρήσεις παρακάτω. Πάρε τον χρόνο σου, αλλά μη γίνει αιωνιότητα και βυθιστείς περισσότερο. Η ζωή σου είναι μπροστά. Άλλωστε όλα έχουν ένα τέλος, εκτός από τα λουκάνικα που έχουν δυο!

Κοιμήσου καλά απόψε, ξεκουράσου να πάρεις δύναμη και το πρωί που θα σηκωθείς από το κρεβάτι, πάρε το ρίσκο, αλλιώς χάσε την ευκαιρία. Εμένα δε μου αρέσει να χάνω. Σε ποιον αρέσει άλλωστε; Αν δεν κόβεστε ο ένας για τον άλλον, κόψτε το μεταξύ σας. Κι αν η άλλη πλευρά δεν μπορεί, κάν’ το εσύ. Όσα φοβάσαι, σου χτυπούν την πόρτα κι όσα αντιμετωπίσεις, δε θα σε τρομάξουν ποτέ ξανά.