Υπάρχουν φορές που η ζωή μας δεν είναι απλά ένα βόλεμα. Που έρχεται ένας έρωτας, όμορφος κι αυθεντικός και σε βγάζει από τη ρουτίνα και την αδιαφορία μέσα στην οποία ζούσες. Αρχίζεις να ζεις έντονα, να ζεις με πάθος.
Ερωτεύτηκες, ρε φιλέ! Χτυπάς κουδούνια στις τέσσερις το χάραμα. Παίρνεις σβάρνα όλα τα μαγαζιά για να δεις εκείνο το λατρεμένο πρόσωπο, που πλέον δεν μπορείς λεπτό μακριά του. Πόσα βράδια αξημέρωτα πέρασαν με το ακουστικό αγκαλιά απλά και μόνο για ν’ ακούς τη φωνή του. Κι ας μη λέγατε τίποτα ουσιαστικό κι ας μην είχατε κάτι να πείτε.
Αρχίζεις να τα ζεις όλα πολύ. Κάνεις όλα εκείνα που κάποτε κορόιδευες. Μαθαίνεις τον κόσμο από την αρχή. Και τα κάνεις όλα για χάρη ενός και μόνο ανθρώπου. Τι δε θα έκανες για εκείνον τον άνθρωπο; Ή μάλλον και τι δεν έκανες;
Δέχτηκες, ανέχτηκες κι αφέθηκες. Κατάφερες να συγχωρέσεις λάθη μεγάλα. Για πρώτη φορά, τόλμησες να βάλεις τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα για χάρη κάποιου άλλου και δόθηκες ολοκληρωτικά, ξεχνώντας να κρατήσεις κάτι για ‘σένα. Γιατί αυτά που ένιωθες για έναν άλλον άνθρωπο, ήταν πιο δυνατά από αυτά που ένιωθες για τον ίδιο σου τον εαυτό. Αφήνοντας στην άκρη πείσματα εγωισμούς κι αξιοπρέπειες. Άλλωστε, αυτά δε χωράνε στον έρωτα.
Κι όμως μέσα στη φούρια μας και την εμμονή μας να ζήσουμε κάτι ουτοπικό μέσα στην τόση πραγματικότητα, ξεχνάμε πως οι άνθρωποι φεύγουν. Έρωτας, πάθος, καψούρα, ένταση. Λέξεις όπως αυτές δεν πάνε σετάκι με μετριότητες. Δε συμβιβάζονται, χάρες δεν κάνουν σε κανέναν. Τα θέλουν όλα σε ακραίο βαθμό. Συνήθως όμως δεν έχουν διάρκεια κι εκεί σε ξεγελάνε.
Ωραία όλα αυτά τα δυνατά συναισθήματα, αλλά δε μας τελειώνουν σε όλους ταυτόχρονα, ρε γαμώτο. Αποφασίζει να φύγει ο άλλος, μαζεύει τα πραγματάκια του και σου κοπανάει την πόρτα στα μούτρα. Κι εσύ πίσω να μαζεύεις κομμάτια.
Τώρα πες γεια στα πατώματα, τα μεθύσια και τα τσιγάρα. Και τα κλάματα θα βάλεις και θα φωνάξεις και θα βρίσεις. Και φωτογραφίες θα σκίσεις κι ενθύμια θα πετάξεις. Και δώσε τα καψουροτράγουδα, εσύ που αυτά κάποτε τα σνόμπαρες. Και θα υπάρξουν μέρες που δε θα θες κανέναν και τίποτα. Που θα κοιτάς το ταβάνι και θα μετράς τα λάθη σου και τα σωστά σου. Σχεδόν κάθε βράδυ θα ψιθυρίζεις στον εαυτό σου «τέλος». Κάθε πρωί, όμως, θα κάνεις την τελεία κόμμα.
Είναι ανάλογο βλέπεις το τέλος με την αρχή. Ένα ξεκίνημα φωτιά δεν μπορεί να ‘χει χλιαρό τέλος. Όσο μεγαλύτερη η φωτιά, τόσο περισσότερη κι η στάχτη που αφήνει, τόσο μεγαλύτερη η ζημιά που σου κάνει. Ή όλα ή τίποτα δεν έλεγες; Λούσου τα τώρα.
Γι’ αυτό θα ακούσεις κι από πολλούς να λένε πως ο έρωτας είναι για τα σκληρά τυπάκια. Όχι μόνο γιατί θέλει θυσίες αλλά γιατί πρέπει μετά να έχεις τη δύναμη να μαζέψεις τα σπασμένα. Τη δύναμη να ζήσεις χωρίς αυτόν.
Όλοι έχουμε στη ζωή μας και τη μνήμη μας τέτοιες ιστορίες. Όλοι έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που ήταν το ταξίδι αλλά όχι ο προορισμός. Πρόσωπα που άφησαν το σημάδι τους κι έφυγαν. Αλλά στην τελική, από κάτι τέτοιους ανθρώπους μαθαίνουμε και στο τέλος βρίσκουμε τη δύναμη να κλείσουμε μόνοι μας τις πληγές μας.
Επιμέλεια Κειμένου Ελευθερίας Ηλιοπούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ελευθερία Ηλιοπούλου
