Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Γράφει η Παπαργυροπούλου Ευγενία.
Έγινες κομμάτι μου χωρίς προειδοποίηση, έφυγες το ίδιο ξαφνικά. Πάθος, λάθος, όλα μαζί. Ήσουν εσύ κι ήμουν εγώ, και αυτό δε θα μπορέσει ποτέ κανείς να μου το πάρει. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Όλα ξεκίνησαν όταν αποφάσισα να πάω εκείνες τις αναθεματισμένες πολυπόθητες διακοπές στο εξοχικό της κολλητής μου, πριν από δύο καλοκαίρια. Όμορφο νησί η Σέριφος που λες, ερωτικό. Ωστόσο μου έλειπε εκείνη η τρελή διάθεση που θα έπρεπε να έχει μια κοπέλα που μόλις ξεμπέρδεψε από το μαρτύριο των πανελληνίων. «Βρε πάμε, θα ‘ναι ωραία», είπε. «Θα τυλίξουμε και κανένα γκομενάκι κι όλα κομπλέ». «Άσε μας μωρέ, αυτά μας έλειπαν τώρα. Εγώ έχω άλλες προτεραιότητες, έχω στόχο. Δεν είμαι για τέτοια».
Και κάπου εδώ πρέπει να σημειώσω τη γνωστή θεωρία πως όλα μπορούν να αλλάξουν μέσα σε ένα λεπτό, χωρίς καμία υπερβολή. Λες και το σύμπαν συνωμοτεί για να γεννηθεί μια συγκεκριμένη στιγμή. Δεν ξέρω αν είναι αυτό που λένε κεραυνοβόλος έρωτας, ήταν όμως σίγουρα κεραυνός στο νευρικό μου σύστημα. Φυσικά και αναφέρομαι στην εξαιρετική μας γνωριμία, όταν έπεσες πάνω μου εκείνο το ζεστό πρωινό στην παραλία, που έμοιαζε τόσο όμοιο με όλα τα υπόλοιπα, με τον καφέ μου να απλώνει ζωγραφιές στο μαγιό και το σορτσάκι μου. Ωραία αρχή. Τι ακριβώς κάνεις ρε άνθρωπε, δε βλέπεις μπροστά σου; Έλεος πια! Κι εσύ σαν αδιάφορο τυπάκι που προσπάθησες να γίνεις, γέλασες στη θέα και άρχισες να φωνάζεις πως η ευθύνη είναι δικιά μου. Δεν υπήρχε και τόση λογική σε αυτό, βράζαμε και ξεσπούσαμε. Πάθος νούμερο ένα.
Απ’ ότι φαίνεται δεν είχες όρια, σου άρεσε να ενοχλείς τον κόσμο. Να ενοχλείς εμένα. Το χρειαζόμουν ως ένα πολύ μικρό βαθμό, όσο κι αν δεν ήθελα να το παραδεχτώ με έπιανες απροετοίμαστη· εμένα, που το πρόγραμμα κι εγώ ήμασταν ζευγάρι αχώριστο. Κάτι να μου ανεβάσει την αδρεναλίνη στα ύψη. Με έβλεπες και μόνο αυτό αρκούσε για να αρχίσεις την κόντρα, τα κακόγουστα αστεία, τα πειράγματα που κατέληγαν πάντα σε τσακωμούς. Πάθος νούμερο δύο.
Αλλά εκείνο το βράδυ, θυμάσαι; Αχ εκείνο το βράδυ. Στο μπαράκι κοντά στη θάλασσα. Στιγμή δε μ’άφηνες σε ησυχία. Εξοργιστικός όπως πάντα. «Μη φλερτάρεις, μην πίνεις, μη χορεύεις τόσο». Κάνε μας τη χάρη, ρε αγόρι μου πια. Σηκώθηκα να φύγω, ακόμα ένα βράδυ που θα μου χάλαγες.
«Μην τρέχεις πίσω μου, παράτα με. Να έρθω εδώ, πού εδώ; Γιατί; Όχι. Ποιο είναι το πρόβλημά σου επιτέλους; Μου βγάζεις το χειρότερό μου εαυτό, σταμάτα πια να μου καταστρ..» Τα χέρια σου μου τραβούν αδέξια το κεφάλι και ξαφνικά βρίσκω τον εαυτό μου να χάνεται στα χείλη σου. Μια άβυσσος τόσο γεμάτη ενδιαφέρον, μια γλυκιά παράνοια. Γίναμε ένα, κουμπώσαμε. Ένα κουβάρι από ανθρώπων ίνες, που θέλουν όσο τίποτα η μία την άλλη. Είναι η στιγμή που οι ανάσες μας ταιριάζουν. Που σε σφίγγω τόσο δυνατά ώστε ν’ ακούς τους άστατους χτύπους της καρδιάς μου, που νιώθεις την αγωνία μου γι’ αυτό το τώρα. Ο χρόνος έχει σταματήσει, θέλω απλά να μείνω εδώ, να μείνεις. Μαζί. Μπλεγμένοι σ’ έναν έρωτα που μόλις άρχιζε.
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόσο αστραπιαία περνάει ο χρόνος όταν είσαι ευτυχισμένος; Σαν οι ημέρες να τρελάθηκαν, να πήραν ταχύτητα φωτός. Μα εκεί, σε αυτές τις τρεις βδομάδες εμείς τα ζήσαμε όλα, τα στριμώξαμε. Ένας Αύγουστος, εσύ κι εγώ. Το καλοκαίρι μας. Δεμένοι αγκαλιά μέχρι να βγει η πρώτη αχτίδα ήλιου, αγώνες με ποδήλατα σαν παιδιά δημοτικού που τσίριζαν στο σχόλασμα. Βουτιές και πατητές πάνω στου κύματος τα χρώματα, φιλιά στους τοίχους των στενών, στο δρόμο και παντού. Ηλιοβασίλεμα από το πιο ψηλό σημείο του κάστρου της Σερίφου, με θέα όλο το νησί κι ένα ποτήρι κρασί στο χέρι. Χορός δίπλα στα βράχια με τέρμα το ραδιόφωνο, με τις φωνές μας να το ξεπερνούν. Άδεια κουτάκια μπίρας που απλώνονταν στην άμμο, μπάνιο στις 3 τα ξημερώματα με σώματα γυμνά. Μόνη μας συντροφιά τα αστέρια, μια φωτιά και λίγη θάλασσα. Δε χρειαζόμασταν πολλά. Ένας μικρός παράδεισος.
Μα δε χωράνε μυστικά ανάμεσά μας. Πώς μπόρεσα να στο κρατήσω τόσο καιρό; Τι εγωιστικό. Έπρεπε να στο πω νωρίτερα, ήταν ήδη αργά. Πώς τόλμησα να μας αφήσω να κάνουμε όνειρα κι υποσχέσεις ξέροντας ότι με περιμένει μια Ιατρική και δυο φιλόδοξοι γονείς κάπου εκεί πίσω. Δε θα το άντεχες, η Νέα Υόρκη πέφτει κάπως μακριά. Πόνεσες, μα δεν το έδειξες. Θυμός και απέχθεια που εκμεταλλεύτηκα, όπως είπες, την κρυμμένη ευαίσθητη πλευρά σου και την έκανα δύναμη στα χέρια μου, ένα παιχνίδι που προσφέρει διασκέδαση στο λιγοστό μου καλοκαίρι· και μετά τι; Είχες δίκιο, το ξέραμε κι οι δυο. Με άφησες χωρίς αντίο. Τελειώσαμε, είπες. Μια ιστορία με ένταση απ’ την αρχή ως το τέλος. Δεν το πίστευα. Θα έρθει, έλεγα. Δεν μπορεί να το εννοούσε, μια από τις κακόγουστες του πλάκες ίσως είναι. Αλλά δε σκέφτηκα πως όλο αυτό ήταν πραγματικό κι όχι ταινία, για να’ χουμε το happy end που άρμοζε. Και το καράβι ήρθε, και της επιστροφής η ώρα ήρθε. Εσύ δεν ήρθες.
Λένε πως όλα τα ωραία τελειώνουν κάποια στιγμή. Κάνουνε λάθος. Τα πολύ ωραία, όλα αυτά που αξίζει να υπάρχουν, δε χάνονται ποτέ. Δε χάθηκες. Ζεις κάθε στιγμή μου, υπάρχεις και σε νιώθω έντονα μέσα μου ακόμα. Δε θα ξεθώριαζες τόσο εύκολα. Μα αν έστω μ’ άκουγες για μια φορά, θα το ‘ξερες πως όλα εγώ θα τ’ άφηνα για να ‘μαι δίπλα σου στο τέλος. Όμως δε μ’ άκουσες. Αν γυρνούσες για να βρούμε μία λύση, θα μ’ ένιωθες όπως την πρώτη φορά. Όμως δε γύρισες. Κι αν έμενες να τσακωθούμε άλλο λίγο, όπως μόνο εμείς ξέραμε, τότε το πάθος θα μας θύμιζε πως δεν μπορούμε αλλιώς. Όμως δεν έμεινες.
Κι αν κάτι έμαθα από αυτή την τόσο σύντομη μα πλούσια ιστορία, αυτό είναι ένα. Μίλα. Μην αφήνεις τις σκέψεις σου να γίνουν λόγια ανείπωτα, κι ύστερα απωθημένα ατελή. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή, το σωστό λεπτό. Κι αν δε σε πείθει αυτό, αναλογίσου πόσες εκατομμύρια στιγμές ανυπομονούν να γεννηθούν μα εσύ δειλιάζεις να τις ζήσεις. Γιατί θυμήσου. Τίποτα δεν υπηρετεί τα θέλω σου αν δεν του δώσεις ένα λόγο να το κάνει.
Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Ψήφισε με like+share την ερωτική ιστορία της Ευγενίας και χάρισέ της ένα ταξίδι για δύο, σε Σκιάθο, Σκόπελο ή Πάρο!
