Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Γράφει η Εβελίνα Καρά.
Το καλοκαίρι λένε είναι η πιο ερωτική εποχή. Δεν τους πίστευα ξέρεις, είχα ενστερνιστεί την άποψη ότι οι καλοκαιρινοί έρωτες κρατάνε λίγο, σε απογοητεύουν. Δεν ήθελα να πέσω στην παγίδα να ερωτευτώ λοιπόν, την εποχή αυτή. Ανόητες σκέψεις, ποιος μπορεί να ορίσει το πότε θα έρθει ο έρωτας στη ζωή του; Και αν έχεις ακούσει αυτούς που λένε ότι όταν θες πάρα πολύ κάτι το σύμπαν συνωμοτεί για να σου συμβεί, το αντίθετο θα σου πω εγώ. Το σύμπαν συνωμοτεί μόνο όταν δε θέλεις κάτι. Τότε αυτό σου συμβαίνει και δεν ξέρεις και πώς να το χειριστείς.
Αυτό έπαθα και εγώ μαζί του, δεν ήξερα τι να κάνω. Πόσο μπερδεμένο θέμα ο έρωτας, κανείς και ποτέ δε θα ξέρει ποια είναι ακριβώς η σωστή κίνηση που πρέπει να κάνει, τα σωστά λόγια που πρέπει να πει. Γι’ αυτό προσπάθησα απλά να είμαι ο εαυτός μου, ήθελα να τον κοιτάζω γιατί με μαγνήτιζε το βλέμμα του και το έκανα. Τον προκαλούσα να με κοιτάξει, να μου μιλήσει.
Το καλοκαίρι ούτως η άλλως είναι πιο εύκολο να μην έχεις αναστολές, έχεις το άλλοθι ότι όλοι αυτό κάνουν. Είναι σαν μια μυστική συνεννόηση, ότι την εποχή αυτή είναι περισσότερο ο εαυτός τους. Ίσως φταίει η θάλασσα, ίσως το ποτό που ρέει σε μεγάλο βαθμό, ίσως η πιο ανάλαφρη διάθεση. Δεν ξέρω. Όμως με κοιτούσε και αυτός. Δεν μπορεί να ήταν στο μυαλό μου, εμένα κοιτούσε. Με πλησίασε και μου χάρισε το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει ποτέ μου. Μιλούσαμε για ώρες και τελικά ανταλλάξαμε κινητά και αποφασίσαμε να ξαναβρεθούμε.
Έφτασαν μόνο μερικά ραντεβού για να κοιτάξω τον καθρέφτη και να παραδεχτώ ότι είχα αρχίσει να πέφτω στην παγίδα του έρωτα. Όμως, αποφάσισα να το ζήσω σωστά. Και ας έτρωγα τα μούτρα μου.
Στο σημείο αυτό οφείλω να τονίσω ότι τελικά η Θεσσαλονίκη είναι η πιο ερωτική πόλη ανεξαρτήτως εποχής. Εμάς εδώ γεννήθηκε ο έρωτας μας, ξεκίνησε από ένα βλέμμα και καταλήξαμε να μην μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να βλέπει ο ένας τα μάτια του άλλου. Χέρι-χέρι στην παραλία κι ας έσταζε ο ιδρώτας από τη ζέστη. Η ευτυχία ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μας. Ταινίες σε θερινό σινεμά, παγωτό με θέα το Λευκό πύργο, φιλιά ασταμάτητα, καφέδες σε αμέτρητα πανέμορφα μαγαζιά της πρωτεύουσας του έρωτα, πειράγματα, βόλτα με το καραβάκι στο Θερμαϊκό, αγκαλιές στα παγκάκια της Αριστοτέλους, φαγητό στα λαδάδικα. Μια μαγεία.
Tα καλά πράγματα όμως δεν κρατάνε για πολύ.
Έπρεπε για ένα μήνα να φύγω, δε θα πήγαινα μακριά. Μέχρι το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής. Όμως όπου και να πήγαινα θα σήμαινε το ίδιο πράγμα, αποχωρισμός. Δεν άντεχα να τον αφήσω εδώ, δεν άντεχα να σκέφτομαι πως μπορεί να μπει ένα τέλος σε όλο αυτό. Εκείνος δούλευε και δε γινόταν να με ακολουθήσει και εγώ έπρεπε να φύγω οπωσδήποτε. Κι έφυγα. Σε όλο το ταξίδι έκλαιγα και όταν έφτασα το ίδιο. Μιας και δεν είχα πίστη στους καλοκαιρινούς έρωτες θεώρησα ότι αυτό ήταν το τέλος.
Ευτυχώς διαψεύστηκα.
Τα μηνύματα και τα τηλεφωνήματα πήγαιναν και ερχόντουσαν. Είχα ερωτευτεί στα αλήθεια πάρα πολύ. Ένιωθα σαν θηρίο στο κλουβί του, μετρούσα τις μέρες αντίστροφα για να φύγω από εκεί, μου έλειπε…Ήταν η πρώτη σκέψη μου όταν ξυπνούσα και η τελευταία πριν κοιμηθώ. Για να μη λέω ψέματα και όλες οι υπόλοιπες κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Είχε περάσει μια εβδομάδα από τότε που έφυγα. Ήταν απόγευμα, εγώ ήμουν στο μπαλκόνι μου, διάβαζα και τότε χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν εκείνος.
«Τι κάνεις αγάπη μου»;
«Διαβάζω και μου λείπεις».
«Θα ήθελες να ήμουν εκεί δηλαδή»;
«Όσο τίποτα άλλο».
«Έλα στην πλατεία τότε να με βρεις».
Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Κατέβηκα τρέχοντας και τους είδα να με περιμένουν. Εκείνος και ένας αρκούδος στα χέρια του. Τον αγκάλιαζα ούτε και εγώ ξέρω για πόση ώρα. Με πήρε από το χέρι και πήγαμε σε μια ερημική παραλία, μου άναψε φωτιά και κοιμηθήκαμε εκεί όλο το βράδυ. Σαν πρωταγωνίστρια ταινίας ένιωθα, τίποτα δε μου έλειπε. Είναι εκείνες οι στιγμές που κλείνεις τα μάτια σου και παρακαλάς από μέσα σου να σταματήσει ο χρόνος. Να μπορέσεις να μείνεις για πάντα εκεί, μέσα στην αγκαλιά του κοιτάζοντας τη θάλασσα και τα αστέρια. Αν μου ζητούσαν τον ορισμό της ευτυχίας, εγώ έτσι θα τον περιέγραφα.
Πριν φύγεις έβγαλες το ρολόι σου και μου το έδωσες, θυμάσαι; «Για να μετράς τις ώρες αντίστροφα μέχρι να με ξαναδείς μου είπες».Όμως αγάπη μου ήταν μέρες, μέρες που δεν περνούσαν με τίποτα. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε καν άντεξα να κάτσω εκεί όλο το μήνα που έπρεπε. Γύρισα πίσω νωρίτερα και ήταν πάλι όπως στην αρχή. Σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα, η Θεσσαλονίκη ήταν εκεί και περίμενε για ακόμη μια φορά να αγκαλιάσει τον έρωτά μας.
Και μπορεί να τέλειωσε το καλοκαίρι, αλλά σας διαβεβαιώ η μαγεία δε χάθηκε. Ναι, είμαστε ακόμη μαζί και σε λίγο καιρό θα κλείσουμε τον πρώτο μας χρόνο. Οφείλω λοιπόν, να αναθεωρήσω και να παραδεχτώ ότι σαν τους έρωτες του καλοκαιριού δεν έχει.
Είπα πριν τα καλά πράγματα κάποτε τελειώνουν; Το πιστεύω ακόμη. Τα πολύ καλά όμως; Ίσως να κρατάνε και για πάντα…
Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Ψήφισε με like+share την ερωτική ιστορία της Εβελίνας και χάρισέ της ένα ταξίδι για δύο, σε Σκιάθο, Σκόπελο ή Πάρο!
