Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Γράφει η Εύα Γιόγκα.
Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι, δεν υπήρξε ποτέ.
Ίσως γιατί δεν ήταν ερωτικό, δε θύμιζε τουλάχιστον κάτι τέτοιο. Ίσως γιατί αν φτάνεις να γράψεις για τον έρωτα, τότε μάλλον δεν ήταν έρωτας. Ήταν η βλακεία που έκανα εκείνο το ξημέρωμα να σταματήσω και να κάτσω στην παρέα σου, να σε ακούω να μιλάς, να ρωτάς, να γελάς. Γιατί το έκανα; Μάλλον γιατί έτσι γίνονται όλα, τυχαία. Ή μάλλον γιατί έτσι έχω πείσει τον εαυτό μου.
Σε κοίταγα στα μάτια να μιλάς με ένα στόμα σιγουριάς, θάρρους, υπεροψίας, τρέλας. Ναι τρέλας, ίδιας με εκείνης που με κυνηγάει τελευταία. Μόλις βγήκε ο ήλιος σε είδα, είδα τα μάτια σου, είδα το χρώμα του πεύκου που σε μπουχτίζει αν κάνεις και το μυρίσεις. Κι είδα κάπου άμμο να σε γαργαλάει και να σε ηρεμεί. Όχι δεν ήταν έρωτας, ήταν οι ματιές που μου έριχνες χωρίς να ξέρω τι σκέφτεσαι και ακόμα χειρότερα χωρίς να μπορώ εγώ να σκεφτώ. Να σκεφτώ ποιος είσαι, τι θες, γιατί θες; Όντως τώρα πιστεύεις ότι θα μάθω ποτέ;
Θα μάθω γιατί πήγαμε στη στάση και χωρίς πολλά βρέθηκα να τρέμω; Βρέθηκα να ‘μαι κολλημένη πάνω σου και να βάζω τα δυνατά μου να μη μ’ακουσεις. Να μην ακούσεις το φόβο μου, την τρέλα μου, να μη νιώσεις πως χτυπάω μέσα μου, πως το ‘χα ονειρευτεί όλο αυτό αλλά δεν είχα την μαγκιά να το δω μπροστά μου να γίνεται. Μετά από λίγο έφυγα, έκατσα, ξάπλωσα, κοιμήθηκα, ξύπνησα και ήσουν ακόμα εκεί, μέσα μου. Ναι ρε φίλε, τον έρωτα πώς να τον γράψεις, τι σκατά να πεις; Ο έρωτας γεννιέται μέσα σου, και πεθαίνει μέσα σου, δεν πάει πάρα έξω, φοβάται να βγει, μη το περάσουν για δειλό, για τρελό για ψεύτη, για ανύπαρκτο. Και έτσι μένει μέσα σου, παρακινεί εσένα να κάνεις ό,τι αυτός δεν μπορεί. Και έτσι περνιέσαι εσύ για δειλός, για τρελός, για ψεύτης.
Και περίμενα, να με πάρεις τηλέφωνο. Και με πήρες. Πάμε βόλτα μου λες κέντρο. Πήγαμε κάπου που δε θυμάμαι. Μάλλον ήταν Πλάκα, Ακρόπολη, Θησείο. Και είπαμε τόσα! Θεέ μου! Τόσα πολλά! Πού στο καλό τα ‘χα κρύψει όλα αυτά που σου λεγα! Κι εσύ ρε φίλε, τι στο καλό μου ‘κάνες και στα ‘πα!
Ναι, οι άνθρωποι δεν πάμε καλά, κανείς δεν πάει, θα νιώσεις όμως καλύτερα όταν όλο αυτό το μοναδικό που ‘χεις μέσα σου το δείξεις σε κάποιον, και τότε αυτός ο κάποιος, όσο σάπιος η όσο κομπλέ και αν είναι θα νιώσει κάτι που καμιά ταινία, κανένα βιβλίο, κανένα site δε θα του δώσει.
Κάτσαμε Λυκαβηττό, μέχρι το πρωί. Ναι, είδα την Αθήνα να ξημερώνει και να μην ακούω τίποτα. Πόσοι άνθρωποι ξυπνούσαν εκείνη την ώρα, και εγώ τόσο καιρό κοιμόμουν, βαθιά. Μαζί σου ξύπνησα πρώτη φορά και μου άρεσε, γιατί ήταν δύσκολο.
Δεν είναι δύσκολο να σε δω, αλλά να σε βλέπω για όσο αντέξω είναι δύσκολο. Όχι να μου μιλάς αλλά να πιστέψω σε αυτά που μου λες. Γιατί έτσι είμαι εγώ, φοβάμαι. Και έτσι είσαι εσύ,το σκοτάδι που φοβάμαι.
Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι δεν υπήρξε ποτέ, γιατί δεν τελείωσε ακόμα.
Υ.Γ. Και σήμερα ακούμπησα το τασάκι στο καναπέ και τίναζα τα τσιγάρα μου, πρώτη φορά. Φοβόμουν τόσο καιρό μην το λερώσω και μετά πώς να καθαρίσω τη στάχτη! Αλλά τι να λέει, μήπως θα κάθομαι για πολύ σ’αυτό το καναπέ; Ας κάτσω ελεύθερη τουλάχιστον!
Κι εκείνο το τζιν που σου ‘λεγα, ξέρεις ποιο. Εκείνο το περίεργο, αμφιβόλου ποιότητας, θα το πάρω τελικά, και ας δώσω όσα λεφτά μάζευα, και ας μου σκιστεί αύριο.
Γιατί θα το πάρω; Όχι γιατί αύριο μπορεί να μη ζω, όχι δε θέλω να σου φανεί τραγικό, απλά γιατί αύριο μπορεί να παχύνω και να μη μου κάνει, σήμερα θα το βάλω και θα νιώσω ελεύθερη.!
Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Ψήφισε με like+share την ερωτική ιστορία της Εύας και χάρισέ της ένα ταξίδι για δύο, σε Σκιάθο, Σκόπελο ή Πάρο!
