Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Γράφει η Βάλια Σταυροπούλου.
Αρχές Σεπτεμβρίου και τα αποτελέσματα των πανελληνίων βγήκαν. Η πρώτη σημαντική στιγμή της ζωής μου και όλα δείχνουν πως η θέση στο πανεπιστήμιο Πατρών είναι απλά σίγουρη. Και τελικά; Το πολυτεχνείο της Ξάνθης με περιμένει με ανοιχτές αγκάλες! Πόση στεναχώρια και κλάμα γι’ αυτό το αποτέλεσμα. Μου είχαν πει σε αυτή τη πόλη πας κλαίγοντας κ φεύγεις κλαίγοντας. Πού να ήξερα;
Πόσο ονειροπόλοι και αστείοι όσοι που πιστεύουν σε αυτό το «κλικ», τον έρωτα με την πρώτη ματιά;
Θεέ μου, πρώτη μέρα εγγραφών και άτομα από διάφορες παρατάξεις με πλησιάζουν για να με βοηθήσουν με την εγγραφή μου. Το απόλυτο χάος και η απόλυτη αδιαφορία για όλους μέχρι που ακούω από κάπου «αυτή τη δήλωση πρέπει να συμπληρώσεις»! Ένα βλέμμα και ένα χαμόγελο ήταν αρκετό για να μπω στο κλαμπ των ονειροπόλων. «Ευχαριστώ πολύ» ανταποκρίθηκα και τα χαμόγελα έγιναν δύο, η αμηχανία τεράστια και μια όμορφη αλλά ταυτόχρονα επίπονη ιστορία μόλις ξεκίνησε!
Πρόσχαρος φοιτητής, ευγενικός, που ζήτησε τον αριθμό μου ώστε να κανονίσουμε πότε θα μου γνωρίσει την πόλη και να με κάνει να νιώσω άνετα ώστε να συμβιβαστώ με το απρόσμενο για μένα αποτέλεσμα. Μία μέρα ήταν αρκετή για εμένα εκεί καθώς είχα σίγουρη τη μεταγραφή μου στην πόλη μου αλλά ένα τηλεφωνάκι το δίνεις καλού κακού.
Ο κρητικός αυτός φοιτητής λοιπόν αποχαιρετώντας με μου είπε «Εύχομαι να πάρεις τη μεταγραφή σου αφού το θες τόσο και να τα ξαναπούμε από κοντά για άλλο λόγο». Γυρίζοντας πίσω απλά ήλπιζα να μου έρθει ένα μήνυμα. Ένα οποιοδήποτε μήνυμα το οποίο και ήρθε μετά από δύο μέρες. Κάπως έτσι αρχίζω να γνωρίζω έναν άνθρωπο τόσο κοντά σ’ εμένα που επικοινωνώ απόλυτα και μπορώ να εμπιστευτώ με έναν μαγικό τρόπο.Τα ξενύχτια και οι συζητήσεις μέχρι το πρωί δν έχουν τελειωμό. Ώσπου τη θέση των μηνυμάτων παίρνουν τα τηλέφωνα, οι βιντεοκλήσεις, οι ατελείωτες σέλφι καθημερινών στιγμών στο φεισμπουκ και κάπου ανάμεσα σε αυτά δημιουργούνται συναισθήματα που απλά δεν μπορείς να πιστέψεις ότι είναι αληθινά γιατί αυτόν τον άνθρωπο τον έχεις δει μόνο μία φορά στη ζωή σου και όλο αυτό που συμβαίνει απλά ξεπερνά τη λογική!
Μέσα σε όλα αυτά έρχεται και η μεταγραφή. Αυτή η πολυπόθητη μεταγραφή. Αλλά όχι πια πολυπόθητη. Αυτή τη φορά έκλαιγαν δύο άτομα γι’ αυτό το αποτέλεσμα. Όμως η τρέλα δεν πάει μόνο στα βουνά πάει και στον έρωτα. Έτσι το ταξίδι έκπληξη από Ξάνθη για Πάτρα μόλις ξεκινά. Τα συναισθήματα είναι και πάλι ανάμεικτα καθώς όλα έγιναν τόσο ξαφνικά. Επιτέλους υπάρχει πραγματική επαφή με τον θεωρητικά «άνθρωπό μου». Βόλτες, συζητήσεις, κρασιά, έρωτας, λουλούδια, αποχωρισμός, κλάμα, δέσιμο.
Όλα αυτά είχε αυτό το ταξίδι αλλά παρόλα αυτά κάτι μου έλειπε. Η επιστροφή του ξεκινάει και μια ανακούφιση αισθάνομαι μέσα μου. Μέσα σε όλη αυτή την ατμόσφαιρα υπήρχε και το κομμάτι της λογικής που με έλεγε πως όλο αυτό δεν είχε μέλλον και έτσι απλά αποφασίζεις να το τελειώσεις ενώ τα συναισθήματα έχουν κορυφωθεί. Όταν δεθείς ψυχικά και έπειτα σωματικά με τον άλλον και δε θέλεις να σε αγγίξει κάνεις άλλος τι γίνεται;
«Σου χρωστάω κι εγώ ένα ταξίδι και σύντομα και να ξέρεις εγώ κρατάω τις υποσχέσεις μου». Τα τελευταία μου λόγια στον αποχαιρετισμό. Η ιστορία τελειώνει πάρα τς προσπάθειες μέσα από τυπικά μηνύματα γιορτών να γίνει η χωρίς μέλλον επανασύνδεση. Ο καθένας φτιάχνει τη ζωή του με άλλο άτομο γιατί η ζωή συνεχίζεται μα όταν δεν έχεις κλείσει τους παλιούς λογαριασμούς δύσκολα θα αφοσιωθείς σε κάτι νέο.
Το καλοκαίρι φτάνει και μαζί του το τέλος των σχέσεων που είχαμε δημιουργήσει και οι δύο και κάπου εκεί είναι που θυμάσαι παλιές υποσχέσεις. «Καλοκαίρι έχουμε, παρέα έχουμε, χρήματα έχουμε…πάμε Κρήτη; Πάμε Κρήτη! Εξάλλου και να έχουν αλλάξει τα πράγματα γι’ αυτόν, έχω μια φίλη με σπίτι εκεί, δε θα καρφωθώ θα φανεί πως πάω για χάρη της.» Αυτά σκέφτηκα και ετοίμασα βαλίτσες.
Η φίλη μου κοινή μας γνωστή φρόντισε να τον ενημερώσει για την άφιξή μου στο νησί και τότε ήταν που ένιωσα την αδιαφορία στο μεγαλείο της. «Καλά να περάσετε» της είπε. Τόσο ταξίδι για ένα «καλά να περάσετε»; Πόση απογοήτευση;
Η μοίρα όμως μας παίζει πολλά παιχνίδια και το πρώτο βράδυ βρισκόμαστε σε διαφορετικές παρέες στο ίδιο μαγαζί. Το ένα ποτό έρχεται μετά το άλλο μαζί με τα κεράσματα και κάπου εκεί παίζει το τραγούδι μας. Η ατμόσφαιρα ήταν αρκετή για να με πλησιάσει θυμωμένος και να μου πει να βγούμε έξω να καθίσουμε στην παραλία και να μιλήσουμε. «Γιατί δεν ήρθες νωρίτερα; Γιατί με άφησες να σε αφήσω και έκοψες κάθε επαφή; Σε ήθελα, ήθελα να είμαι μαζί σου…ξέρω πως δεν μπορώ να αγοράσω μια ζωή μαζί σου αλλά μπορώ να αγοράζω εισιτήρια που θα με φέρνουν πιο κοντά σ’ αυτό όμως δε μ’ άφησες. Γιατί;» Αυτά ήταν τα λόγια του που απλά κοκαλώνεις και δεν ξέρεις αν μιλάει το ποτό ή η ψυχή.
«Είχα μάθει πως είχες ξεκινήσει μια σχέση με μια κοπέλα που θα μπορούσε να σου προσφέρει όλα όσα δε θα μπορούσα εγώ λόγω απόστασης. Ήσουν μακριά και τόσο κοντά μου ταυτόχρονα και αυτό είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί σε αυτή τη σχέση» ανταποκρίθηκα έτοιμη να ξεσπάσω σε κλάματα. Κάπου εκεί έρχεται το φιλί και το πάθος μας κυριεύει. Πότε ξημέρωσε κάνεις μας δεν κατάλαβε και οι υπόλοιπες μέρες στο νησί κύλισαν έτσι.
Βόλτα στη θάλασσα, γνωριμίες με φίλους του, κρητικά γλέντια, ατελείωτα πάρτι μα ποτέ καμιά ξεκάθαρη συζήτηση για ό,τι είχε γίνει μεταξύ μας. Όμως φτάνει ξανά η ώρα του αποχωρισμού. Μια μεγάλη αγκαλιά και ένα βλέμμα ήταν αρκετά. Τι να μας πουν οι λέξεις; Λες και δεν ξέραμε την κατάσταση. Κατευθύνομαι στο πλοίο γυρίζω πίσω «δώσ’ μου μια υπόσχεση, να έχω ελπίδες πως θα σε δω ξανά, εγώ κράτησα τη δική μου» του είπα. «Την επόμενη φορά που θα με δεις δε θα υπάρξει αποχαιρετισμός» μου είπε. Το χαμόγελο ήρθε ξανά στα χείλη και το πιο όμορφο καλοκαίρι μου τελείωσε με μια υπόσχεση που περίμενα να ξεκινήσει!
Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Ψήφισε με like+share την ερωτική ιστορία της Βάλιας και χάρισέ της ένα ταξίδι για δύο, σε Σκιάθο, Σκόπελο ή Πάρο!
