Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Γράφει η Κατερίνα Τσικουράκη.
Έχεις φανταστεί τι σου έχουν προκαλέσει οι ταινίες, οι αφηγήσεις και οι μεγάλες ιδέες που μπορεί να έχουν καρφωθεί στο μυαλό σου;
Πολλές φορές η πραγματικότητα ξεπερνά την φαντασία. Όχι από την άποψη της τρέλας. Αλλά μπορεί κάτι απλό να είναι τόσο συναρπαστικό ή να είναι κάτι που ακόμα και οι περιγραφές να φαντάζουν λίγες. Άλλωστε το σεξ, ο έρωτας και η αγάπη είναι από μόνα τους δύσκολα ακόμα και σαν θέματα, πόσο μάλλον σαν βιώματα.
Είχα απογοητευτεί από ό,τι εμπειρίες συναντούσα στο δρόμο. Αλλά πάντα σκέφτεσαι ότι η επόμενη θα αξίζει ό,τι πέρασες ή ότι η επόμενη θα είναι η καλύτερη. Ώσπου έρχεται κάποια στιγμή και λες ότι δεν μπορείς να κυνηγάς. Είναι μάταιο. Ο χρόνος, τα συναισθήματα που αφιερώνεις, οι αναλύσεις όλα είναι στον αέρα. Πρέπει να δώσεις το χρόνο σου σε κάτι πιο παραγωγικό και ευχάριστο για να ξεχαστεί και ο νους. Όλα στον έρωτα συμβαίνουν,κατά περίεργο τρόπο, όταν σταματήσεις να τα αναζητάς. Ενώ όλα γίνονται με κόπο και πολύ προσπάθεια, ο στόχος θέλει μέθοδο, η επιτυχία οργάνωση κ.ο.κ., εδώ όλες οι ρήσεις καταρρίπτονται. Πρέπει να είναι το μυαλό σου αλλού, σαν να έχεις ξεχάσει τον στόχο και την επιθυμία. Κάπου μέσα στην λήθη θα σε βρει για να σου θυμίσει τελικά τι είναι αυτό που θα ήθελες. Να σου το πει μυστικά στο αυτί. Μόνο σε σένα. Και σε όλες τις ανασφάλειες και τα συναισθήματα που έβαλες στην άκρη, για να σου κλείνουν πονηρά το μάτι.
Η ανατροπή δεν έγινε στις καλοκαιρινές διακοπές. Ποτέ δεν ήθελα κάτι για να θυμάμαι το καλοκαίρι ως απωθημένο, ως μισοτελειωμένο. Το «Μη μου μιλάς για καλοκαίρια», που για πολλούς μπορεί να γίνει σημαία, για μένα είναι θέμα λάθος επιλογής. Γιατί όλοι ξέρουμε τι θα συμβεί μετά από αυτό.
Γνωριστήκαμε στην δουλειά αρχές καλοκαιριού. Όπως συμβαίνει αρκετά συχνά, μια που περνάς τόσες πολλές ώρες από τον χρόνο σου εκεί. Στο δεύτερο σπίτι όπως λέω. Δε μου μιλούσε. Σε όλους, εκτός από μένα, από την αρχή ήταν φιλικός. Δεν έμοιαζε να με απασχολεί. Αδιάφορο, αλλά ενοχλητικό. Όταν η συνεργασία του με την εταιρεία μας τελείωσε, άρχισε να είναι πιο εκδηλωτικός και να βγαίνει μαζί μας μετά την δουλειά. Μου εμπιστεύτηκε πως μόνο σε μένα δεν του ήταν εύκολο να μιλάει, αρχικά, επειδή εγώ ήμουν διαφορετική από τις άλλες. Το να μιλάμε πιο πολύ όμως ήρθε πολύ αβίαστα. Δε νομίζω να έχω κάνει πιο άνετη συζήτηση ποτέ. Ούτε να έχω αναλύσει τόσα πράγματα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Ήξερα πράγματα γι’ αυτόν που μπορεί να χρειάζεται το πλήρωμα του χρόνου για να τα ανακαλύψει κανείς. Αλλά δε χάλασα καμία μαγεία. Ήξερα τι του άρεσε ακόμα και στο σεξ και δεν είχα βρεθεί ποτέ στο ίδιο το κρεβάτι μαζί του!
Το καλοκαίρι δεν είχε περάσει. Ήταν ακόμα εκεί. Στον τελευταίο μήνα του. Οπότε οι βόλτες. Θεέ μου! Οι βόλτες! Ατέλειωτες ώρες περπάτημα, συζήτηση, γέλια και όλα τα χαλαρά που μπορεί να σου έρθουν στο μυαλό. Αυτή η ηρεμία που χρειαζόταν η ψυχή μου. Είχα κουραστεί από τις αγωνίες τις προηγούμενες φορές. Θα στείλει; Γιατί το είπε αυτό; Μήπως θα έπρεπε να είχα αντιδράσει αλλιώς; Και όλες αυτές τις αναλύσεις που πάντα κάνουν οι γυναίκες. Τόσο φυσικά μάλιστα που πολλές φορές δεν το συνειδητοποιούν καν. Τώρα είχα εκπλήξει και τον εαυτό μου ακόμα. Σαν να μην το ζούσα εγώ. Λες και είχε νεκρώσει ο προηγούμενος εαυτός μου. Το να νιώθεις κάτι δυνατό και παράλληλα να σκέφτεσαι ότι δεν είσαι εσύ που το ζεις, το κάνει πολύ ιδανικό στο μυαλό σου. Μπαίνουν πάλι οι ταινίες στο μυαλό και σκέφτεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά. Ότι κάτι δε γίνεται σωστά. Κι όμως! Όλα είναι έτσι όπως πρέπει να είναι. Είναι ο κυνηγός. Ξέρει τι θέλω. Πώς το θέλω. Ακόμα και οι δηλώσεις μου, του τύπου δεν είμαι σαν τις άλλες ή ότι δεν είμαι ρομαντική, δε θολώνουν τα νερά και δεν παραπλανούν. Έχουμε περάσει απογεύματα στην παραλία και βράδια στη θάλασσα και ξέρει τι ισχύει και τι όχι.
Στις 4 Αυγούστου σε ένα λιμανάκι, με ένα φάρο παραδίπλα, μετά από ένα ατέλειωτο κουβεντολόι καταλήξαμε στην αγαπημένη μας συζήτηση. Περί σχέσεων και σεξ κλασικά. Δεν έγινε αυτό που θα περίμενε κάποιος. Ξαφνικά γυρίζουν και την αρπάζει και την φιλάει και εκεί σταματάνε όλα. Όχι! Αντιθέτως, μας έκοψαν την συζήτηση μια παρέα παιδιών που προφανώς είχαν πιει πολύ. Σκέφτηκα για λίγο αν είχα χάσει στιγμές χαλαρές ή αν το να αφήνεις τον εαυτό σου τόσο ελεύθερο είναι το κλειδί για να νιώσεις τελικά τόσο δυνατός. Εκείνος δεν το κατάλαβε. Νόμιζε πως τα αγόρια μου αποσπούσαν την προσοχή.
Δεν του το είπα ποτέ, πως ήταν ο φόβος ο λόγος που αφαιρέθηκα και όχι η ομορφιά. Με ξάφνιασε η ερώτησή του. «Θέλεις να σε κάνω εγώ ευτυχισμένη; Να είμαι ο λόγος που χαμογελάς;» Ήθελα να του φωνάξω. «Μπορείς να με κάνεις να νιώθω δυνατή; Μπορείς να με κάνεις να νιώθω ανάλαφρη;» Ευτυχισμένη είναι άλλη υπόθεση. Μεγάλη υπόθεση. Δεν είπα τίποτα. Πρώτη φορά υπήρχε κενό ανάμεσά μας. Ο φόβος από τα δικά μου μάτια πήγε στα δικά του. Το ξέρω αυτό το βλέμμα. Δεν το είχα ξαναδεί στο δικό του πρόσωπο. Δεν ταιριάζει στο πρόσωπο που είχα φτιάξει εγώ στο μυαλό μου. Τον έβγαλα από την δυστυχία του, λέγοντας πως θέλω να προσπαθήσω. Θέλω να προσπαθήσω να αφεθώ και όπου μας βγάλει. Πως δε χρειάζεται καμία ερώτηση, καμία ανάλυση. Το φιλί ήταν η επισφράγιση της βουβής συμφωνίας. Όσο θα κάνει ο ένας τον άλλον να χαμογελάει θα είμαστε μαζί. Τόσο απλό και τόσο αληθινό.
Ο φάρος από τότε για μένα δηλώνει μια συμφωνία. Πέρα από την κυριολεξία, ότι ο φάρος δείχνει τον δρόμο και προφυλάσσει τα πλεούμενα. Ο φάρος δείχνει την σχέση εξάρτησης, δράσης και αντίδρασης.
Τις επόμενες μέρες, μπορώ να πω το υπόλοιπο καλοκαίρι, το θυμάμαι σαν μια μέρα συνεχόμενη. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να τελειώσει η δουλειά και να βρεθώ στο μαζί του. Μια συνεχόμενη απόλαυση που δεν είχα ούτε τύψεις, ούτε ανασφάλειες, ούτε δισταγμούς, ούτε πρέπει, ούτε γιατί. Δε χρειάστηκε να πω τίποτα, είχαν ειπωθεί. Δε χρειάστηκε να κάνω καμία υπόδειξη. Το τι μου αρέσει. Δε χρειάστηκε να προσποιηθώ. Το περίεργο ήταν πως δεν ήταν η πρώτη η φορά η αξέχαστη. Δεν ακολούθησα κανένα κανόνα και καμία φθίνουσα πορεία. Και μπορώ να πω, μετά από σχεδόν τρία χρόνια, πως ακόμα καταρρίπτουμε τις αξέχαστες στιγμές προσθέτοντας και άλλες.
Ό,τι και να συμβεί θα θυμάμαι εκείνο τον φάρο. Αυτός θα οδηγεί εμένα σε σένα και εσένα σε μένα. Δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί τα επόμενα καλοκαίρια, αλλά εκείνο το καλοκαίρι πριν τρία χρόνια είναι εκείνο που θα θυμάμαι σαν το πιο ζωντανό, το πιο αναζωογονητικό. Η αρχή για την πιο ερωτική διαδρομή μου. Με άλλαξε και ακόμα με αλλάζει η διαδρομή μαζί του. Αλλά έτσι δε γίνεται στις ζωντανές σχέσεις;
Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Ψήφισε με like+share την ερωτική ιστορία της Κατερίνας και χάρισέ της ένα ταξίδι για δύο, σε Σκιάθο, Σκόπελο ή Πάρο!
