Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Γράφει η Γιώτα Μπαρμπαγιάννη.
Με μία γρήγορη ματιά γύρω μας, συνειδητοποιούμε πως οτιδήποτε άψυχο ή έμψυχο κρύβει μια ιστορία, ένα πρόσωπο ή και μια νύχτα. Ακόμα κι ένα σημάδι στο κορμί μας, ίσως να έχει τη δύναμη να ξυπνά εικόνες και συναισθήματα που δύσκολα ξεχνιούνται, που μυρίζουν καλοκαίρι και θάλασσα, που μας κάνουν ακόμα να χαμογελάμε ή να πονάμε. Έτσι κι εγώ, μετά το πρώτο μου πρόωρο ανοιξιάτικο μπάνιο στη θάλασσα, αφήνοντας την αρμύρα της να με μεθύσει, αράζω στο μπαλκόνι με μια μπίρα στο χέρι, απλώνω τα πόδια στα κάγκελα και χαζεύω τον μαγευτικό βράχο της Μονεμβασιάς, ώσπου το βλέμμα μου πέφτει πάνω στο σημάδι που έχω στο πίσω μέρος της γάμπας.
Ακόμα εδώ είσαι εσύ; Τόσα χρόνια πέρασαν, ακόμα είσαι εδώ για να μου θυμίζεις εκείνο τον έρωτα; Αναρωτιέμαι αν θα μείνεις εδώ για πάντα, για να κρατάς ζωντανή στο μυαλό μου κάθε στιγμή εκείνης της νύχτας. Όπου το πάθος μου για να τον γνωρίσω καλύτερα και να αδράξω το κάθε δευτερόλεπτο μαζί του, δε μου επέτρεψε να σου βάλω μια αλοιφή, με αποτέλεσμα να σε βλέπω μέχρι και σήμερα. Και να θυμάμαι το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι.
Όπου το βόρειο ημισφαίριο συνάντησε το νότιο. Όπου ο χειμώνας της Αυστραλίας ήρθε να γνωρίσει το ελληνικό καλοκαίρι. Και να το ερωτευτεί σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να μετατράπηκαν οι 21 ώρες ταξιδιού ανάμεσά τους σε μία ανάσα, σ’ ένα βήμα.
Δεν είμαι τρελή, δε μιλώ σε ένα έγκαυμα στο πίσω μέρος της γάμπας μου, απλώς αναπολώ. Εκείνο το βράδυ, όπου κατεβαίνοντας απ’ τη μηχανή του, ήμουν απρόσεχτη και κάηκα ακουμπώντας κατά λάθος στην εξάτμισή του. Και που αρνήθηκα να πάμε σπίτι μου να περιποιηθώ το έγκαυμά μου, δίνοντας βάση στη φλεγόμενη καρδιά μου, που χτυπούσε τόσο δυνατά γι’ αυτόν, πετώντας σπίθες. Πώς να παραμελήσω στο συναίσθημα αυτό και να μη θεωρήσω πως λίγο θαλασσινό νερό κι ένα χάδι θα με γιάτρευαν;
Δε θα άφηνα τίποτα να αλλοιώσει την πρώτη μας βόλτα στην παραλία, όπου υπό τον ήχο των κυμάτων και του φεγγαρόφωτος, θα γνώριζα τον κόσμο του κι αυτός τον δικό μου. Δε θα έχανα ούτε λεπτό από τη βραδιά μας, μια βραδιά που με «σημάδεψε», κυριολεκτικά και μεταφορικά, σωματικά και ψυχικά. Η νύχτα αυτή ήταν το ξεκίνημα ενός ξεχωριστού ερωτικού καλοκαιριού, παρ’ όλο που και οι δύο γνωρίζαμε πως θα είχε ημερομηνία λήξης. Ήταν η αρχή μιας ιστορίας ρομαντικής, και ταυτόχρονα καυτής, όπως η εξάτμιση της μηχανής του, που χάρη στις ατσούμπαλες κινήσεις μου, με σημάδεψε και μου άφησε ένα ενθύμιο χειροπιαστό, ορατό. Σε αντίθεση με τις αναμνήσεις που έχω αποτυπώσει στο μυαλό μου, που όμως εύκολα μπορούν να φθαρούν ή να ξεχαστούν.
Ένα εγκαυματάκι λοιπόν, που όποτε το βλέμμα μου το συναντάει, νιώθω το άγγιγμά του στο σημείο αυτό, όταν προσπάθησε με ένα χάδι να απαλύνει τον πόνο μου. Θυμάμαι τη φωνή του, το γέλιο του. Και κλείνοντας τα μάτια, αισθάνομαι ξανά τη μείξη έρωτα και θλίψης που με κυρίευε κρατώντας τον σφιχτά σαν συνοδηγός στη μηχανή του. Σαν να ευχόμουν να γίνουμε ένα, να παγώσει ο χρόνος στην αγκαλιά αυτή, να μη φύγει το καλοκαίρι ποτέ, ακόμα και να έρθει η Αυστραλία πιο κοντά στην Ελλάδα. Τέτοια παράλογα σκέφτεσαι όταν είσαι ερωτευμένος και σφιχταγκαλιάζεις τον άνθρωπό, σου γνωρίζοντας πως οι στιγμές σας είναι μετρημένες. Ένα καλοκαίρι μόνο, που αν όμως το ζήσεις σωστά, είναι αρκετό και ικανό να χαραχθεί στη μνήμη σου για μια ζωή.
Έτσι κι εγώ, δε σταματώ μετά από τόσα χρόνια να χαμογελώ αναπολώντας τα βράδια που ακολούθησαν, που αποχαιρετούσαμε το φεγγάρι και υποδεχόμασταν τον ήλιο συζητώντας περί ανέμων και υδάτων σε μία διάλεκτο δική μας, μια μείξη αγγλικών, ελληνικών, χαμόγελων, βλεμμάτων, αγγιγμάτων, που ήταν υπεραρκετή για να συνεννοηθούμε, ακόμα και για να γελάσουμε με την ψυχή μας. Ακόμα δακρύζω όταν σκέφτομαι το τελευταίο μας βράδυ, όπου συμφωνήσαμε να μη χαθούμε. Και νιώθω ευτυχισμένη που τηρήσαμε τη συμφωνία μας, όμως δεν παύει να παραμένει μια μαγική ανάμνηση το καλοκαίρι αυτό, δεν επιστρέφει.
Ίσως τώρα να συνειδητοποιώ γιατί οι καλοκαιρινοί έρωτες αποτυπώνονται ανεξίτηλα στην καρδιά μας και αποτελούν σημαντικά κεφάλαια γι’ αυτήν. Είναι το απωθημένο που ταυτίζεται με αυτούς, η έλλειψη ολοκλήρωσης που τους πλημμυρίζει. Δεν τον χορταίνεις τον καλοκαιρινό έρωτα, σου τον ξεριζώνει επώδυνα το τέλος μια εποχής, δεν προλαβαίνεις να γευτείς μια άσχημη πλευρά του, με αποτέλεσμα να ζει παντοτινά στο μυαλό με τη μορφή ενός ονείρου.
Σε αυτό το μπαλκόνι που είμαι τώρα άραζα και τότε, μετά την αποχώρησή του. Σκεφτόμουν να μιλήσω στο φεγγάρι, έλεγαν αυτό θα του τα μετέφερε. Αν όμως μετά από τόσες ώρες που θα περνούσαν μέχρι να τον αντικρίσει, ξεχνούσε τα λόγια μου; Παρηγορούσα τον εαυτό μου σκεπτόμενη πως «τον ίδιο ουρανό κοιτάμε». Κι όμως, διαφορετικό κομμάτι του ουρανού τον αγκάλιαζε. Το μόνο που μπορούσα να κάνω, ήταν να τον θυμάμαι μέχρι και σήμερα σαν μια όμορφη ανάμνηση.
Τελικά ναι, ίσως και να είμαι τρελή, γιατί όντως μιλάω σε ένα έγκαυμα στο πίσω μέρος της γάμπας μου. Όποτε θα σε κοιτάω μικρό σημαδάκι, αυτόν θα σκέφτομαι, αυθόρμητα, δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω. Μου θυμίζεις τη νύχτα όπου πλησίασα έναν υπέροχο άνθρωπο, ο οποίος εάν ζούσε μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα πιο κοντά, ίσως να ήταν όλα πιο όμορφα. Μου θυμίζεις έναν υπέροχο άνθρωπο που μου χάρισε το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι.
Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Ψήφισε με like+share την ερωτική ιστορία της Γιώτας και χάρισέ της ένα ταξίδι για δύο, σε Σκιάθο, Σκόπελο ή Πάρο!
