Ο έρωτας ζει στους τοίχους

Κάνοντας μια βόλτα στους πλέον μουντούς δρόμους του κόσμου αυτού, βλέπεις αυτό το κάτι που ξαφνικά σπάει τη μονοτονία γύρω σου. Κάνουν την εμφάνισή τους διάφορα στιχάκια γραμμένα με σπρέι στους τοίχους,  όπως και διάφορα σχέδια, ή αλλιώς πραγματικά έργα τέχνης, που δίνουν λίγο χρώμα και σπαν το γκρίζο που υπάρχει στην ατμόσφαιρα.

Τα λεγόμενα «γκράφιτι» για πολλούς κι ιδίως για τους καλλιτέχνες των δρόμων είναι ένας διαφορετικός κι αναμφίβολα ξεχωριστός τρόπος έκφρασης συναισθημάτων ή σκέψεων, που δεν αποτυπώνονται εύκολα με λέξεις. Πίσω από κάθε ένα από αυτά, κρύβεται και μία ιστορία.

Ακόμα κι αν κάποιος επιχειρήσει να τα μπογιατίσει, να τα κρύψει ή να τα εξαφανίσει, αυτά δε χάνονται ποτέ. Μένουν πάντα εκεί, έστω κι αν δεν είναι πλέον εμφανή στο ανθρώπινο μάτι. Αν υπήρξαν έστω και μία στιγμή δε φεύγουν ποτέ πραγματικά -είπαμε, συναισθήματα είναι. Οι στιγμές κι η ιστορία που κρύβονται πίσω τους, δε σβήνουν.

Είναι φράσεις, ίσως ακόμα και μόνο μια-δυο λέξεις, που διαβάζοντάς τις έχουν την ικανότητα να σε κάνουν να αναρωτηθείς, βάζοντας μέχρι και το πιο κρυφό μέρος του μυαλού σου στη διαδικασία να προσπαθήσει να σκεφτεί το νόημά τους. Προσπαθείς να μπεις στη θέση αυτού που το έγραψε και να ανακαλύψεις την ιστορία του. Πολλές φορές, ταυτίζεσαι με αυτή. Μπορεί να σου θυμίσει δικές σου στιγμές, ανάγκες, επιθυμίες.

Μια αρχή, μια μέση, ένα τέλος, ή κι όλα μαζί. Ακόμα πιο μεγάλες ιστορίες, κρύβουν τα γκράφιτι που απεικονίζουν ολόκληρες εικόνες. Εμπνέουν θαυμασμό και σου γεννούν άπειρα ερωτηματικά που ψάχνουν απαντήσεις. Παρατηρώντας τα σε γεμίζει ένας χείμαρρος συναισθημάτων ενώ ταυτόχρονα νιώθεις λες κι από μέσα τους βγαίνει μια κραυγή, που ψάχνει απελπισμένα κάποιον να την ακούσει.

Ίσως η κραυγή αυτή έχει να κάνει με έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, με μερικές πληγές αγάπης, με μια απόσταση συναισθημάτων -ενίοτε και σωμάτων. Ίσως έχει να κάνει με τον ίδιο τον κόσμο, την αδικία του και το παράπονό μας. Οι σκέψεις είναι άπειρες. Στιχάκια γραμμένα σε έναν τοίχο, λέξεις που δεν ακούστηκαν από στόματα, μα βρήκαν άλλον τρόπο να ουρλιάξουν τις αλήθειες τους.

Λόγια που δεν μπόρεσαν να βγουν απ’ τα χείλη και κατέληξαν αποτυπωμένα σε έναν τοίχο, με λίγη μπογιά. Φράσεις εμπνευσμένες από έναν έρωτα κινηματογραφικής κομεντί, που κατέληξε σε δράμα. Γεννημένες από πόνο, αποφάσισαν να αφήσουν το σημάδι τους σε έναν τοίχο, όπως άφησαν και στις ψυχές.

Απ’ όποια οπτική γωνία κι αν το κοιτάξεις, όμως, τα γκράφιτι με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο ομορφαίνουν τον κόσμο μας. Με διάφορα σχέδια, διάφορα στιχάκια κι αμέτρητα συναισθήματα. Βάζουν τη δική τους πινελιά μέσα στη ρουτίνα της καθημερινότητάς μας. Μας κάνουν να ονειρευόμαστε, να σκεφτόμαστε, να αναπολούμε στιγμές που έχουν περάσει, ή και να νοσταλγούμε άλλες, που ευχόμαστε να μπορούσαμε να ξαναζήσουμε, ακόμα κι αν αυτό ήταν μια απλή αγκαλιά ή ένα φιλί.

Τα γκράφιτι θα συνεχίσουν να γεννιούνται και να μεγαλώνουν στους δρόμους. Θα συνεχίσουν να λένε τη δική τους αλήθεια, αφήνοντας έτσι το δικό τους στίγμα στον κόσμο αυτό. Γι’ αυτό, λοιπόν, να τους προσέχεις τους τοίχους. Να μην αφήνεις τίποτα να περνάει απαρατήρητο. Να τους διαβάζεις, γιατί πολλές φορές, αυτοί θα σου πουν πολλά περισσότερα απ’ αυτά που μπορούν να σου πουν οι άνθρωποι γύρω σου.

Εξάλλου, σε σύγκριση με τους ανθρώπους, οι τοίχοι λένε πάντα την αλήθεια, εφόσον δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω απ’ τον ίδιο τους τον εαυτό. Η μπογιά τα λέει όλα.  Η ποίηση, ο έρωτας, ο πόνος κι η ελπίδα, βρίσκονται όλα στους δρόμους.