Άντε και χώρισες. Πώς και πότε προχωράς; Υπάρχουν, μήπως, κανόνες; Και αν πού είναι γραμμένοι; Κι ο άλλος, τι κάνει; Προχώρησε ήδη; Πώς τολμά; Τόσα ερωτήματα και ποιος έχει τις απαντήσεις;
Η χρονική στιγμή που θα αποφασίσεις να προχωρήσεις εξαρτάται από πολλούς παράγοντες όπως το πόσο καιρό ήσουν σε σχέση. Άλλο να χώρισες μετά από πέντε μήνες κι άλλο από μια σχέση ετών. Επίσης, πόσες συνθήκες άλλαξαν; Έκλεισε απλώς μια πόρτα και «άντε γειά» ή έχετε να χωρίσετε κουρτίνες και Playstation, σκυλιά και καναρίνια, δουλειές, παιδιά;
Ακόμα, σημαντικό ρόλο παίζει ποιος είναι εκείνος που σφύριξε και έληξε, οι λόγοι, αλλά και ο τρόπος του χωρισμού. Έκανε η σχέση τον κύκλο της ή υπήρξε προδοσία; Έβλεπες το τέλος να πλησιάζει ή βρέθηκες προ εκπλήξεως; Χωρίσατε όμορφα και με σεβασμό ή πετώντας μαχαίρια ο ένας στον άλλον; Ταυτόχρονα, κάτι άλλο που επιδρά στην απόφαση του αν θα προχωρήσεις, είναι ο τρόπος που εννοείς αυτό το «προχωράω». Ξεκαθάρισε εάν αναφέρεσαι μόνο σε σ@ξ ή στο να βρεις την επόμενή σου σχέση.
Το να βρεθείς στο κρεβάτι μ’ ένα νέο άτομο μπορεί να σε αφήσει παγερά αδιάφορο -εάν το δεις καθαρά ως μια σωματική ανάγκη- μπορεί, όμως, να διεγείρει έντονα συναισθήματα που είναι ικανά να θολώσουν ακόμα περισσότερο την ορθολογική σου σκέψη σχετικά με το πρώην ταίρι. Το σώμα είναι απολύτως ικανό να λειτουργήσει μηχανικά, ναι. Πόσα πυροτεχνήματα μπορεί να εκτοξεύσει, όμως, όταν υπάρχει συναίσθημα; Ξέρεις καλά άλλωστε πως το βάρος των ψυχοσωματικών σου αντιδράσεων και των συναισθημάτων σου, έχει πρόσωπο αναφοράς κάποιο διαφορετικό από του εκάστοτε τυχαίου παρτενέρ σου. Πόσο «πρέπει», λοιπόν, να διαρκεί το μεταβατικό στάδιο προσαρμογής και πώς καταλαβαίνεις εάν κάτι αποτελεί μονάχα μια ριμπάουντ σχέση, από εκείνες που σε βοηθούν να ξεπεράσεις το παρελθόν, ή εάν είναι κάτι νέο στο οποίο θα επενδύσεις;
Αναρωτιέσαι ακόμη, σχετικά με το πότε είναι «σωστό» να προχωρήσεις λοιπόν. Αναρωτιέσαι άραγε, από άποψη ηθικών αξιών ή νιώθεις πως χρωστάς κάτι σ’ εκείνο το άτομο, κι ας χωρίσατε τα τσανάκια σας; Μάλλον, η αντίληψη πως υπάρχει συγκεκριμένο χρονικό διάστημα που οφείλει κανείς να περιμένει είναι παρωχημένη και η επίκληση στο ίδιο σου το συναίσθημα, σε τέτοιες περιπτώσεις, μοιάζει περισσότερο με χειραγώγηση. Μήπως, όμως, χρωστάς όντως στον εαυτό σου μια χαλαρή περίοδο προσαρμογής και στοχασμού; Ίσως όλα τα παραπάνω, ίσως και τίποτα από αυτά, καθώς εξαρτάται από την περίσταση και τον τρόπο που λειτουργεί καλύτερα ο κάθε άνθρωπος.
Ας συμφωνήσουμε, ωστόσο, πως μπορεί να μην υπάρχει σωστό και λάθος, αλλά μονάχα αυτή η λεξούλα μοναδικής εννοιολογικής σημασίας, το λεγόμενο «φιλότιμο». Δε θα χωρίσεις, ρε φίλε, και θα κάνεις live μετάδοση του πόσο μετράς σαν γκομενάκι σ’ όλες τις πλατφόρμες κοινωνικών δικτύων εκεί έξω. Κάπου όπα, δηλαδή, ένα ψήγμα ωριμότητας ποτέ δε βλάπτει. Δεν τρέχεις σε μαραθώνιο για να φτάσεις πρώτος στη γραμμή τερματισμού, δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν. Δεν είναι διαγωνισμός που καθορίζει ποιος θα ξεπεράσει τον άλλον και δεν υπάρχει κανένα τέτοιο έπαθλο. Για να είμαστε ειλικρινείς, αν το σκέφτεσαι έτσι, αν μπαίνεις στη διαδικασία τέτοιων συγκρίσεων, προφανώς δεν είσαι έτοιμος να πας παρακάτω.
Επιπλέον, μάλλον είναι απαραίτητο να πάρεις τον χρόνο σου, να κλάψεις και να γλείψεις τις πληγές σου. Χρειάζεται ένα διάστημα αφομοίωσης μαθημάτων ζωής. Ν’ αναλογιστείς σχετικά με το πόσο αποτελεσματικές είναι οι επικοινωνιακές σου δεξιότητες και εάν χρειάζεται να τις αναπροσαρμόσεις. Είναι σημαντικό να σκεφτείς εάν στις σχέσεις σου καταφέρνεις να επιτυγχάνεις την πολυπόθητη αρμονική διατήρηση της ατομικότητάς σου όταν ταυτόχρονα αποτελείς καθοριστικό μέλος μιας δυάδας. Πώς διατηρείς αυτές λεπτές ισορροπίες; Ποια είναι, τελικά, τα θέλω σου και πού τραβάς κόκκινες γραμμές; Όλα αυτά είναι ερωτήματα που θα πρέπει ν’ απαντήσεις.
Δεν υπάρχουν αυστηροί και απαρέγκλιτοι κανόνες στον χρόνο και τον τρόπο που θα αποφασίσεις να πας παρακάτω μετά από έναν χωρισμό, ίσως μόνο κατευθυντήριες γραμμές και ευγενικές προτάσεις. Είναι σημαντικό να κατανοείς την ψυχική σου υγεία και διάθεση. Το να προχωράς μόνο και μόνο για να καλύψεις το κενό που άφησε στην ψυχή σου κάποιος είναι απλώς ένας αποπροσανατολισμός που θα καταρρεύσει γρήγορα και πιθανότατα να δημιουργήσει επιπλέον προβλήματα. Δεν είναι κάτι που επιβεβλημένα συμβαίνει σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, δεν μπορεί να είναι καταναγκαστικό και βεβιασμένο.
Η αγάπη, το νοιάξιμο, τα συναισθήματα εν γένει, δεν έχουν κουμπί· δεν «ξε-αγαπάς» κάποιον ούτε με χρονόμετρο ούτε επειδή αυτό έχει αποφασιστεί πως είναι το καλύτερο για εσένα. Άλλοι λειτουργούν καλύτερα στα πλαίσια ενός ξεκάθαρου χωρισμού στο μπαμ και τον αντιμετωπίζουν κατόπιν εορτής, άλλοι προτιμούν έναν περισσότερο σταδιακό χωρισμό κατά τη διάρκεια του οποίου διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους. Πιθανόν η μόνη βέβαιη ένδειξη ότι είσαι έτοιμος να προχωρήσεις έχοντας τακτοποιήσει το παρελθόν στα συρτάρια του μυαλού σου, να είναι το αίσθημα ανακούφισης. Ξέρεις ότι επήλθε το τέλος όταν επιτέλους αναπνέεις χωρίς δυσκολία και η καρδιά σου χτυπάει σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Όταν αντί για ένταση, θλίψη και άγχος το είναι σου ανακοινώνει: «Ουφ, επιβίωσα. Πάμε γι’ άλλα!».
Συντάκτης: Αγγελική Λεωνόρα Λαμπροπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
