Κάπου πέτυχε το μάτι μου τις προάλλες την καμπάνια μίας κοπέλας από την Ινδία η οποία δημιούργησε φωτογραφίες διάσημων ανδρών και γυναικών με προτάσεις υπέρ της ισότητας των δύο φύλων. Πιο συγκεκριμένα, μέσα από τα ποστ της υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των ανδρών. Με τον τρόπο αυτό, ξεκίνησε κάπως έμμεσα μια εκστρατεία για την αναγνώριση των διακρίσεων που δέχεται ο ανδρικός πληθυσμός σε καθημερινή βάση. Φαινόμενο που ελάχιστα έχει συζητηθεί για τα μέχρι τώρα δεδομένα της συζήτησης περί φυλετικών ανισοτήτων, με τις γυναίκες να βρίσκονται στο επίκεντρο.
Προτάσεις του τύπου «Δεν υποχρεούμαι να σου κουβαλάω τις τσάντες, ούτε να ανοίγω τις πόρτες για να περάσεις» ήταν μόνο μερικές από τις φράσεις που χρησιμοποιήθηκαν για την καμπάνια. Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκαν και στοιχεία σχετικά με την εξωτερική εμφάνιση των ανδρών ακόμη και τη μεταχείριση που λαμβάνουν αυτοί σε μπαρ και κλαμπ. Ο λόγος για τις διακρίσεις που δέχεται το λατρεμένο –κατά κόσμον– ισχυρό φύλο.
Ζούμε σε ένα κόσμο που μονίμως διαφημίζει τις ανισότητες μεταξύ ανδρών και γυναικών, σωστά; Φυσικά προασπίζοντας αυτές κατά των γυναικών, χωρίς βέβαια κάποια λογική αιτία για τη διάκριση αυτή. Όχι πως οποιαδήποτε διάκριση που συμβαίνει εις βάρος γυναικών δεν πρέπει να κουβεντιάζεται ή να περνάει απαρατήρητη. Επιβάλλεται παρόλα αυτά να συζητάμε κι αυτά που δε μας αρέσει να συζητάμε -ίσως και γιατί δε μας συμφέρει.
Ο ρατσισμός που δέχονται οι άντρες καθημερινά λοιπόν είναι αρκετά ύπουλος και συνήθως καλύπτεται από τα φαινομενικά καθωσπρέπει της συμπεριφοράς ενός τζέντλεμαν. Ένας άντρας είναι υποχρεωμένος να κρατάει τσάντες με ψώνια, να ανοίγει πόρτες και να πληρώνει. Ουσιαστικά οφείλει να έχει συμπεριφορά δούλου του 1800 και τσέπη μεγιστάνα. Εάν μάλιστα δείξει έκδηλα τις ερωτικές τους ορμές είναι πέφτουλας και μαλάκας, ενώ στην ίδια περίπτωση μια γυναίκα θεωρείται σεξουαλικά απελευθερωμένη.
Ακόμα και τα προϊόντα ομορφιάς ή και τα πρότυπα εξωτερικής εμφάνισης είναι ρατσιστικά. Οι άντρες δεν έχουν τακούνια για να φαίνονται ψηλότεροι κι αν φορέσουν μακιγιάζ για να καλύψουν τυχόν ατέλειες, η κατακραυγή είναι το λιγότερο που θα δεχθούν. Κι αν διαβάζοντας αυτές τις γραμμές πιστεύεις πως υπερβάλλω, σου φέρνω απλά σαν παράδειγμα τους άνδρες που περιποιούνται τον εαυτό τους σχεδόν τόσο όσο κι οι γυναίκες. Πόση κατακραυγή δέχονται; Με πόσα κοσμητικά επίθετα λούζονται;
Μην ξεχνιόμαστε όμως. Οι άντρες δεν κάνει να κλαίνε, δεν πρέπει να εκδηλώνουν συναισθήματα. Οι άντρες δεν πρέπει να πονάνε, δεν πληγώνονται. Μωρ’ τι μας λες; Άνθρωποι δεν είναι; Γιατί να υποχρεώνονται να κρύβουν τα συναισθήματα τους; Επειδή δε θα είναι κοινωνικά αποδεκτοί. Παρόλα αυτά, καλούνται να συντρέξουν, να συμπαρασταθούν, να δώσουν έναν ώμο για να κλάψεις και να ξαλαφρώσεις, χωρίς αυτοί να διεκδικούν το ίδιο δικαίωμα.
Κι όμως, πιστεύω ότι αναγνωρίζουμε όλοι την τραγικότητα της κατάστασης. Εν έτει 2016 και μισό, συζητάμε ακόμα για ανισότητες και κοινωνικά στερεότυπα που καθορίζουν συμπεριφορές γενεών. Είναι καιρός μάλλον να αρχίσουμε να παρατηρούμε γενικώς τέτοιου είδους συμπεριφορές και να σταματήσουμε να τις εκλογικεύουμε ως λογικές απλώς και μόνο επειδή συμβαίνουν εις τους αιώνες των αιώνων, αμήν!
Ας κοιτάξουμε και λίγο το υπέροχο αυτό φύλο, που μαζί του δεν κάνουμε και χώρια του δεν μπορούμε, κι ας του αφήσουμε επιτέλους το χώρο να συμπεριφερθεί πρώτα σαν άνθρωπος και μετά σας «άντρας».
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
