Όλοι είχαμε κάποτε μια σχέση που όταν ανακαλούμε, τη μετανιώνουμε οικτρά. Όχι τη σχέση σαν σχέση ή τον άνθρωπο που είχαμε τότε στη ζωή μας και τον αποκαλούσαμε «δικό μας», όχι. Για μας μετανιώνουμε. Τη συμπεριφορά μας, τα λόγια μας, την αδιαφορία μας. Σκεφτόμαστε «πώς είναι δυνατόν να φερόμουν έτσι; Πώς είναι δυνατόν εκείνος ο άνθρωπος να μ’ ανεχόταν;».
Πολύ κρίμα να καταλαβαίνουμε ετεροχρονισμένα κάποια πράγματα και να μην μπορούμε να πάρουμε πίσω τίποτα. Ούτε λόγια, ούτε άνθρωπο. Ούτε καν κάτι του τύπου «έχεις δίκιο, φέρθηκα παιδιάστικα, θα πάρω πίσω την κατάρα που σου ‘ριξα να μη σταυρώσεις σχέση στον αιώνα τον άπαντα». Γιατί περί κατάρας πρόκειται, δε δίνω άλλη εξήγηση!
Γιατί τι μας λείπει; Μια χαρά τυπάκια είμαστε, με χιούμορ, ευχάριστα, δημιουργικότατα. Ακόμη και γλυκούλικα στο τσακίρ κέφι. Τι έχουμε, πείτε μου! Να θέλουμε να δώσουμε τα πάντα σ’ έναν άνθρωπο και να μην μπορούμε. Να θέλουμε κάποιον να λατρέψει τις ηλίθιες παραξενιές μας και να μη βρίσκουμε. Να ζήσουμε κι εμείς, βρε αδερφέ, ένα love story, να ταυτιστούμε μ’ εκείνες τις καλτ φωτογραφίες ζευγαριών στο tumblr.
Να βρούμε έναν άνθρωπο να είμαστε ηλίθιοι μαζί. Να γινόμαστε ρεζίλι μαζί, να σχολιάζουμε τον κόσμο μαζί, να ονειρευόμαστε μαζί. Να μαλώνουμε, να τα βρίσκουμε, να τσαντιζόμαστε χωρίς λόγο, ν’ ασχολούμαστε ο ένας με τον άλλον. Να γίνουμε από ‘κείνα τα ζευγάρια που κοροϊδεύουμε, που έχουν τον έρωτά τους και τον κυκλοφορούν παντού.
Να βριζόμαστε για το ποιανού το κέφι θα περάσει, για το ποιος έχει δίκιο, για το ποια σειρά θα ξεκινήσουμε. Να μη βαριόμαστε τόσες ώρες μαζί στο σπίτι, να μαθαίνουμε ο ένας στον άλλον καινούρια πράγματα. Ν’ ανακαλύπτουμε ο ένας τον άλλον, να ταλαιπωρούμε ο ένας τον άλλον, ν’ αγαπάμε ο ένας τον άλλον.
Ναι, βέβαια όλα αυτά τα παραπάνω προϋποθέτουν κι ένα δεύτερο άτομο, το οποίο προφανώς και δεν είμαστε σε θέση να βρούμε –στην κατάρα αναφέρομαι πάλι.
Γιατί πώς θα το βρούμε εκείνο το άλλο μας μισό, αν οι πρώην που είχαμε στο λύκειο, τότε που ήταν βαθιά πληγωμένοι που τους παρατήσαμε, έκαναν τελετουργικό μαζί με τα σκοτεινά πνεύματα του κακού και δημιούργησαν την κατάρα του α-ζευγαρώματος; (Με «α» στερητικό, γιατί θέλω να δώσω έμφαση στη στέρηση).
Άμαθα παιδαρέλια ήμασταν. Δε σκεφτόμασταν, δεν κατανοούσαμε κάποια πράγματα, τι να κάνουμε τώρα; Είμαστε καλά παιδιά κατά βάθος, δε μας αξίζει τέτοια συμπεριφορά.
Ακούς πρώην; Δε μας αξίζει, λέω, τέτοια συμπεριφορά! Παρ’ την καταραμένη παλιοκατάρα σου πίσω τώρα κι άσε μας να βρούμε τον έρωτα. Κι αν δεν είναι έρωτας, ας είναι τουλάχιστον σχεδόν έρωτας. Κι αν δεν είναι το άλλο μας μισό, ας είναι τουλάχιστον το άλλο μας ένα τέταρτο. Ας είναι κάτι!
Συγγνώμη, σφάλαμε! Τώρα τι θέλετε εσείς οι πρώην; Να γυρίσουμε γονατιστοί, σαν να κάνουμε τάμα απ’ το λιμάνι της Τήνου μέχρι την Παναγιά, για να μας συγχωρέσετε; Δεν ήταν δα και τίποτα σπουδαίο. Εντάξει, δεν ανταποκριθήκαμε στα αισθήματά σας τότε, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μας καταστρέψετε τα γκομενικά της μετέπειτα ζωής μας!
Πιεστήκαμε κι εμείς. Αμέ! Πιεστήκαμε να σας βγάλουμε απ’ τη ζωή μας. Ήσασταν πολύ καλοί για να ‘στε αληθινοί. Αλλά κυρίως ήσασταν πολύ καλοί για ‘μας. Κι αλήθεια, αυτό δεν είναι δικαιολογία για να γλυκαθείτε και να πάρετε πίσω τα καταραμένα σας λόγια. Ή και όχι.
Δεν μπορείτε τουλάχιστον να εκτιμήσετε την προσπάθειά μας και να μας τη χαρίσετε, έτσι για το γαμώτο; Εσείς μια χαρά περνάτε με τις σχέσεις σας, τα βλέπουμε όλα μην ανησυχείτε. Εμείς είμαστε το θέμα, που καθόμαστε σπίτι και ντρεπόμαστε να ‘ρθει κάνας άνθρωπος, μήπως μπει στο youtube και δει ότι έχουμε ψάξει το 35ο επεισόδιο του τρίτου κύκλου απ’ τις οικογενειακές ιστορίες.
Δείξτε έλεος, ρε παιδιά. Αλήθεια. Βαρεθήκαμε. Κουραστήκαμε να βαριόμαστε μόνοι μας. Εκείνο το καταραμένο το «μαζί» ψάχνουμε. Εκείνον τον καταραμένο άνθρωπο ψάχνουμε. Κι αν δε μας λυπάστε, τουλάχιστον κάντε μια προσπάθεια να το ξεπεράσετε. Κρίμα είναι.
Επιμέλεια Κειμένου Μαριάννας Συμεωνίδη: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Μαριάννα Συμεωνίδη
