Σχέση εξ αποστάσεως, αυτή η μάστιγα. Άνθρωποι όχι ιδιαίτερα σχεσάκιδες, δεσμεύονται να μένουν πιστοί και να σκέφτονται μονάχα ένα άτομο. Υπόσχονται να ξυπνούν και να κοιμούνται με τη σκέψη του, να του δίνουν αναφορά για τις ώρες απουσίας απ’ την οθόνη του κινητού, να προσπαθούν να λειτουργήσουν μια σχέση που υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν καταδικασμένη.
Γιατί; Γιατί αυτοί οι άνθρωποι βαριούνται του θανατά. Βαριούνται τόσο εύκολα που οποιαδήποτε ασυνήθιστη πράξη τους φαίνεται ιδανική. Και δε βαριούνται τη ζωή τους, όχι. Βαριούνται τους ανθρώπους. Βαριούνται τις πολλές ώρες που περνούν μαζί, βαριούνται τα πολλά-πολλά αγγίγματα, βαριούνται τις πολλές-πολλές ματιές. Βαριούνται τα πολλά-πολλά. Δεν τα θέλουν, τα θεωρούν πολύ αναμενόμενα.
Αυτοί οι άνθρωποι δε θέλουν το πολύ του άλλου. Ή μάλλον το θέλουν, αλλά για λίγο. Για κάποιες ώρες, για κάποιο χρόνο προγραμματισμένο. Δεν είναι συνηθισμένοι, βλέπεις, στη ρουτίνα. Κουράζονται με την καθημερινότητα, ξενερώνουν με το προβλέψιμο παρόν. Δε θέλουν έναν άνθρωπο εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο πάνω απ’ το κεφάλι τους. Προτιμούν να τον έχουν μακριά, να μαζεύουν κάθε μέρα τα «λείπω» τους και να τα ελευθερώνουν σε εκείνες τις λιγοστές επισκέψεις. Δυο φορές το μήνα, κάποιες φορές το χρόνο.
Κι είναι ικανοποιημένοι μ’ αυτό, ξέρεις. Τους αρέσει να τους λείπει ο άλλος. Τους αρέσει να σκέφτονται ότι κάποια χιλιόμετρα μακριά υπάρχει ένας άνθρωπος όχι απόλυτα δικός τους. Κι όχι απόλυτα γιατί αν ήξεραν ότι τον έχουν του χεριού τους θα τον είχαν διώξει προ πολλού. Δε συμβιβάζονται με τα απόλυτα αυτοί. Δε θέλουν απόλυτες σχέσεις, δε θέλουν απόλυτους ανθρώπους. Θέλουν ανύποπτους χρόνους και κλεφτές ματιές. Κλεφτές ματιές του άλλου και των συνήθειών του.
Ίσως ναι, οι σχέσεις εξ αποστάσεως να βολεύουν ανθρώπους που βαριούνται εύκολα. Να μην προλαβαίνουν να συνηθίσουν ο ένας τον άλλον, να μην προλαβαίνουν να μάθουν την κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρειά τους. Να μην έχουν στο μυαλό τους ότι ο άνθρωπός τους είναι τελικά κάποιος που ξέρουν μια ζωή και που η κάθε τους πράξη ή σκέψη ήταν από πριν στο κεφάλι τους. Να μην έχουν στο μυαλό τους αυτήν την προβλεπτικότητα, κατάλαβες;
Σχέσεις εξ αποστάσεως. Σχέσεις που συνάπτουν άνθρωποι με όχι ιδιαίτερες βλέψεις ο ένας για τον άλλον. Σχέσεις που συνάπτουν άνθρωποι με τη λογική του «ας το προσπαθήσουμε κι όπου πάει». Και τελικά μπορεί και να μην πάει πουθενά. Μπορεί εκείνες οι σχέσεις να μείνουν στα πολύωρα τηλεφωνήματα και στα ολονύκτια skype calls. Μπορεί να μείνουν στις εξομολογήσεις μεθυσμένων μηνυμάτων και στα υπερφορτωμένα συναισθηματικά λόγια από εκείνους με ανάγκη για επικοινωνία, με ανάγκη για επαφή.
Κι αυτό είναι το θέμα τους τελικά. Δεν τη θέλουν την ανάγκη. Δε γουστάρουν να εξαρτώνται. Γι’ αυτό προτιμούν οι σχέσεις τους να είναι μακριά. Προτιμούν την απόσταση από το δέσιμο. Ίσως να το φοβούνται, ίσως να το έχουν ζήσει και να μην τους γέμισε. Προτιμούν την απόσταση για να είναι περισσότερο ζωντανή η επαφή.
Ή έτσι πιστεύουν. Γιατί πολύ εύκολα μπορείς να δεθείς με κάποιον που σε καταλαβαίνει, έστω κι αν είναι μακριά. Μπαίνουν συναισθήματα στη μέση, θες δε θες. Νοιάξιμο κυρίως. Νοιάζεσαι, ρε άνθρωπε! Νοιάζεσαι όσο κι αν δεν το πρόβλεψες. Κι έστω κι αν το πρόβλεψες δεν ήθελες να το παραδεχτείς. Γιατί είσαι της τελευταίας στιγμής εσύ. Αχ και να ‘ξερες.
Σχέσεις εξ αποστάσεως. Άνθρωποι με το «ξενέρωσα» έτοιμο από πάντα. Άνθρωποι της στιγμής με στιγμιαίες σχέσεις και στιγμιαία συναισθήματα. Να προλάβουμε να το ζήσουμε, λένε, λες και δεν έχουν μια ολόκληρη ζωή μπροστά τους. Αλλά τι; Θα σπαταλήσουν μια ζωή για έναν άνθρωπο; Όχι, δεν τους ξέρεις καλά αυτούς.
Από μακριά για να μην κουραστούν. Από μακριά για να μην προλάβουν το «πολύ». Κι όταν πλέον θα έχουν διώξει και «πολύ» και «λίγο» θα αναρωτιούνται αν άξιζε τελικά να πονάνε για μια απουσία που είχαν συνηθίσει.
Επιμέλεια Κειμένου Μαριάννας Συμεωνίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαριάννα Συμεωνίδη
