Η οικογένεια που επέλεξες

Οι πραγματικοί φίλοι, αυτοί που θεωρείς οικογένεια, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Για την ακρίβεια αρκούν τα δάχτυλα του ενός χεριού σου για να τους μετρήσεις. Αν χρησιμοποιήσεις και το άλλο σου χέρι και πάλι δε σου βγαίνει το μέτρημα, τότε πήγαινε πάρε έναν άβακα και γύρνα πίσω στην πρώτη δημοτικού να κάνεις αριθμητική διότι δεν μετράς αληθινούς φίλους αγαπητέ και θα σου εξηγήσω παρακάτω τον λόγο.

Ακούω συχνά πυκνά –κυρίως από άνδρες– γνωστούς χαιρετισμούς τύπου «Που είσαι κολλητέ μου;», «αδερφέ μου, τι κάνεις;»

Άσε κι εμάς τις οι γυναίκες που έχουμε άλλες χαζές, γλυκανάλατες φράσεις, όπως το να αποκαλούμε την κάθε γνωστή μας «αγάπη μου», «κολλητούλα μου» και δε ξέρω και εγώ τι άλλο.

Τις προάλλες μια πωλήτρια σε ένα μαγαζί που ψωνίζω συχνά (σημείωση, δεν ξέρω ούτε καν το όνομά της) μου λέει «Αυτό δεν το έχουμε σε large, φίλη μου.»

Τι γίνεται ρε παιδιά; Δε φτάνει που καταντήσαμε να έχουμε αμέτρητους «φίλους» στο facebook, να αλληλόακολουθιόμαστε με άκυρους στο twitter έγινε και η ζωή μας στον έξω κόσμο social media; Ή έχουμε μπερδέψει την βούρτσα με την φιλία ή βάζουμε στο ίδιο καζάνι τους πραγματικούς φίλους με τους γνωστούς και τις παρέες.

Τι περιμένουμε, ότι ο διαδικτυακός φίλος που θα μας παινέψει σε ένα ποστ που ανεβάσαμε και θα μας κάνει παντού λαικ θα ‘ρθει στο σπίτι μας να φτιάξει τσάι και σούπα όταν αρρωστήσουμε; Ή μήπως ο γνωστός που αποκαλούμε κολλητό θα μας δανείσει χρήματα στις μεγάλες μας αφραγκίες;

Για να αναρωτηθούμε λίγο, ποιοι θα μας βοηθήσουν στα δύσκολα, όταν δεν θα έχουμε από που να πιαστούμε; Σε ποιους θα τρέξουμε χωρίς ντροπή περιμένοντας μια πολύτιμη χείρα βοηθείας;
Στους πραγματικοί μας φίλους!

Πριν μιλήσουμε όμως για αυτά τα υπέροχα πλάσματα οφείλω να τονίσω κάτι: οι φιλικές μας σχέσεις είναι λιγάκι – έως πολύ θα έλεγα -δυναμικές με εμάς. Αυτό που εννοώ είναι ότι, δε γίνεται όταν το μόνο πράγμα που σε ενδιαφέρει είναι ο καθρέφτης σου και έχεις την απαίτηση να καθρεφτίζεσαι με ποικίλους τρόπους σ’ όλες τις διαπροσωπικές σχέσεις, να δημιουργήσεις πραγματικές φίλες και φίλους. Λέω να δημιουργήσεις, γιατί οι καλοί φίλοι δεν υπάρχουν γενικά και αόριστα, δεν είναι μια ιδιότητα την οποία έχει κάποιος εκ γενετής.

Οι καλές φιλίες χτίζονται σιγά-σιγά, με ειλικρίνεια, αγάπη και χιούμορ. Είναι μια σχέση οριζόντια που ο καθένας στέκεται δίπλα στον άλλον έχοντας κατά νου ότι οι δρόμοι τους μπορεί να χωρίσουν κάποια στιγμή. Όχι γιατί δεν είναι ποια φίλοι, αλλά γιατί οι ευτυχία του ενός μπορεί να βρεθεί κάπου μακριά.

Πόσοι από σας δεν έχουν ξημεροβραδιαστεί στο skype με φίλους που βρίσκονται στο εξωτερικό λόγω δουλειάς ή σπουδών;

Αν λοιπόν δεν είσαι διατεθειμένος να σταθείς εσύ δίπλα σε έναν άνθρωπο βάζοντας της βάσεις για καλή φιλία τότε μη περιμένεις να το κάνει κάποιος άλλος για ‘σένα. Μπορεί να συναντήσεις κόλακες που θα τονίζουν μόνο την εξωτερική καλή πλευρά σου, αλλά το κενό που θα νιώθεις μέσα σου δε θα γεμίζει με τίποτα και θα χρειάζεσαι και άλλους δορυφόρους γύρω σου προκειμένου να νιώσεις έστω και λίγο ότι δεν είσαι μόνος σου.

Tους πραγματικούς μας φίλους ίσως τους έχουμε από το σχολείο ή από τα φοιτητικά μας χρόνια. Μας δένουν πολλά με αυτούς, υπάρχει αυτό το πάρε-δώσε δίχως αντάλλαγμα, χωρίς πονηριά, κακοβουλία. Μας δέχονται όπως είμαστε με τα στραβά μας, τα κουσούρια μας, τις αδυναμίες μας, τα πάθη μας, τα λάθη μας. Δεν μας κατακρίνουν, δεν προσπαθούν να μας αλλάξουν.

Kι υπάρχουν και κάποιο άγραφοι νόμοι μεταξύ μας, το να περιμένουμε από αυτούς, και να περιμένουν κι εκείνοι από εμάς, να είμαστε μαζί σε χαρές και λύπες. Να στηρίζει ο ένας τον άλλο.

Είναι αυτοί που μόλις τους πούμε το πρόβλημα μας, βάζουν τον εαυτό τους στη θέση μας και προσπαθούν να βρουν μια λύση μαζί μας και όχι να δίνουν απλά συμβουλές. Που θα μεθύσουν μαζί μας στις μεγάλες μας στεναχώριες. Που θα μας σηκώσουν όταν πέσουμε και θα μας ανεβάσουν.

Αν έχεις και εσύ έστω και έναν φίλο που θεωρείς αδερφό, που ήταν πάντα δίπλα σου, που έκανε τον κλόουν για να σου φτιάξει τη διάθεση, που σε σήκωσε από τον καναπέ, σε έβγαλε βόλτα να σε χτυπήσει καθαρός αέρας πριν πέσεις σε κατάθλιψη, που μοιράστηκες μαζί του τα προβλήματα σου, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Πήγαινε άναψε μια λαμπάδα στο μπόι του. Αστειεύομαι. Μην παρεξηγηθούν και οι υπόλοιπες θρησκείες και πέσουν να μας φάνε.

Μια αγκαλιά και ένα σ’αγαπώ που και που δεν βλάπτει.

Αρκεί.

Τι; Δεν έχεις πει ποτέ στους φίλους σου ότι τους αγαπάς έτσι στο άκυρο; Ούτε εγώ, ήρθε η ώρα να τους το πω και ας με κοροϊδεύουν λέγοντάς με ρομαντικοσυναισθηματική μετά, δε με νοιάζει.

Εσάς τους 2-3 λέω ξέρετε πολύ καλά ποιοι είστε. Σας αγαπάω!