To σκηνικό έχει ως εξής.
Μαζεύεστε απογευματάκι χαλαρά για καφέ, μες το μπρίο και τον ενθουσιασμό.
Ο διακόπτης του καλοκαιριού είναι στο ον μιας και το τελευταίο μάθημα πιστολιάστηκε ή δόθηκε με επιτυχία, βγήκε η άδεια, έφτιαξε και ο καιρός.
Πέφτει λοιπόν η ερώτηση φωτιά.
Πού θα πάμε διακοπές.
Λοιπόν, να σε ενημερώσω πως μόλις ξεκίνησε ένας καβγάς. Δεν το βλέπεις ακόμα γιατί είπαμε, έχεις καλή διάθεση, οπότε στο λέω εγώ να μην αναρωτιέσαι τι σκατά έγινε αργότερα.
Η συνταγή είναι απλή.
Αρχικά ρίχνουμε στο τραπέζι τις προφανείς ιδέες.
Νούμερο ένα θέση, ανήκει δικαιωματικά στο Ποσείδι. Φτηνό, προσβάσιμο, εύπεπτο, άνω του μετρίου.
Ναι αλλά έχει κουνούπια και φασαρία και χάλια θάλασσα και το φαγητό είναι ακριβό.
Και αν πάτε πότε θα πάτε.
Κι αν είναι να πάτε Χαλκιδική γιατί να μην πάτε δεύτερο πόδι που έχει καλύτερα κάμπινγκ;
Game is on.
Οι τόνοι ήδη οξύνθηκαν και άρχισαν τα όργανα.
Ξαφνικά ο ένας δεν έχει λεφτά, οπότε βγήκε στην επιφάνεια και ο άλλος που δεν είχε εξαρχής και δεν το έλεγε.
Ο δείνα θέλει να πάει πρώτα λίγο στο πατρικό, γιατί τον έχει πρήξει η μάνα του που έχει να πάει από το Πάσχα.
Ο άλλος πάλι μόλις βρήκε ταίρι και σαν ερωτευμένα πιτσουνάκια θέλουν να πάνε και λίγες μέρες τα δυο τους διακοπές και φθηνά εισιτήρια για Ρώμη έχει μόνο το τετραήμερο που βολέυει το 80% της παρέας.
Ξαφνικά το κάμπινγκ δεν είναι και τόσο καλή ιδέα και το εξοχικό του φίλου της φίλης του φίλου, είναι διαθέσιμο ένα δεκαήμερο τον Αύγουστο που η παρέα θα είναι σκορπισμένη στους πέντε ανέμους.
Ας πιάσουμε τα φεστιβάλ.
Ο ένας πήγε Ρίβερ πέρυσι οπότε φέτος που θέλει ο άλλος, ο πρώτος θέλει να πάει Αστρίτσι.
Έχουμε και την χίπισσα εναλλακτική που θέλει να πάει Ικαρία γιατί τη Σαμοθράκη την έχει χτίσει, αλλά οι υπόλοιποι που δεν είναι παιδιά των λουλουδιών, θέλουν να τη δοκιμάσουν.
Για άλλο νησί ούτε λόγος, αφού για να βγουν τα ναύλα πρέπει να ενώσουν όλοι χρήματα να βγάλουν ένα εισιτήριο.
Αν σε όλο αυτό το γαϊτανάκι σύγχυσης προσθέσουμε παρέες από αλλού που θες να δεις και να κανονίσεις εξίσου, γκομενάκια που θες να δεις κανά τριήμερο το λιγότερο, γονείς που θα σε πρήξουν να περάσεις και λίγες μέρες στο χωριό, δουλειές με φούντες και την μισοάδεια προς άδεια τσέπη σου, καταλαβαίνεις πως είναι δύσκολα τα πράγματα.
Θυμήσου και μην απελπίζεσαι πως το τζάμπο πουλάει πισίνα που χωράει μέχρι και δέκα άτομα 39,99. Έχει και ενσωματωμένο πλαστικό φοίνικα, όχι αστεία.
Πέρα από την πλάκα τώρα δεν γνώρισα και δεν υπήρξα ποτέ σε παρέα άνω των τεσσάρων ατόμων που μπορούσε να συνεννοηθεί για διακοπές.
Ο πιο βασικός λόγος είναι ότι πριν γνωρίσεις τα εν λόγω άτομα, είχες στο μυαλό σου δέκα βασικά καλοκαίρια και άλλα δέκα πράγματα που ήθελες να κάνεις με τις διακοπές σου.
Άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη με λίγα λόγια.
Κι αν περιμένεις με κάποιο μαγικό τρόπο να λυθεί η κατάσταση και να συμφωνήσετε, είσαι τουλάχιστον υπεραισιόδοξος.
Οπότε αφού τα σπάσετε και δεν καταλήξετε πουθενά, θα πάτε για κανά τσίπουρο και θα το αφήσετε για άλλη μέρα.
Μεταξύ μας, άκρη δε θα βγάλετε.
Αλλά όπου και να καταλήξετε, αν έχετε καλή μουσική, αλκοόλ και αντηλιακό, το μόνο που θα λείπει θα είναι ένα χαμόγελο.
Κι αυτό είναι στο χέρι σας. Ή μάλλον στο πρόσωπό σας.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
