Νέυρα, θυμός, άγχος. Όλα αυτά είναι συναισθήματα, που μας κατακλύζουν καθημερινά. Τουτέστιν, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη θυμώνει, έστω και για κάτι πολύ μικρό. Αναπόφευκτο κακό. Τι να κάνουμε; Δε γίνεται όλα να είναι ρόδινα και να μη μας νευριάζει τίποτα.
Τα λουλουδάκια που ανθίζουν, τα πουλάκια που κελαηδάνε, ο ήλιος που λάμπει, κι όλος ο κόσμος που είναι χαρούμενος κι αγαπημένος, υπάρχουν μόνο στα παραμύθια.
Ωραία τα παραμύθια, αλλά μην ξεχνάμε και την πραγματικότητα. Στην πραγματική ζωή, δεν είναι όλα μελιστάλαχτα. Υπάρχουν και προβλήματα. Φυσικά, υπάρχει και η χαρά και το γέλιο, αλλά ας μην ξεγελιόμαστε, η καθημερινότητα στην κοινωνία του σήμερα μας θέλει άγρια αρπακτικά.
Όλα αυτά λοιπόν, μας έχουν σ’ένα συνεχή θυμό. Άλλες φορές ξέρουμε το λόγο κι άλλες όχι. Αν και η αλήθεια είναι πως πάντα γνωρίζεις πότε και γιατί είσαι θυμωμένος απλά δεν το παραδέχεσαι.
Είναι γεγονός πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε τις στιγμές μας. Κάποιες φορές μπορούμε να εκδηλώσουμε τα συναισθήματα μας κι άλλες όχι. Έτσι, κι όταν είμαστε θυμωμένοι. Κάποιες φορές βροντοφωνάζουμε το λόγο του θυμού μας, κι άλλες κάνουμε λαϊκιστή, τουμπεκί. Τώρα για ποιο λόγο, γίνεται αυτό; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου που λένε.
Ίσως μια ερμηνεία είναι, γιατί δε θέλουμε να δώσουμε συνέχεια σε κάτι. Είναι και η πιο συνήθης δικαιολογία που θα ακούσεις αν ρωτήσεις. Ή γιατί πιστεύεις πως ο άλλος δε θα καταλάβει και να του εξηγήσεις το λόγο που βρίσκεσαι σ’ αυτήν την κατάσταση.
Όταν βλέπεις ότι μια κατάσταση, μια συμπεριφορά, ένας τσακωμός βγάζει σε αδιέξοδο, τι μπορείς να κάνεις; Στρίβεις το τιμόνι, βάζεις όπισθεν και υποχωρείς. Μπας κι ηρεμήσουν τα πνεύματα. Το δικό σου δηλαδή πνεύμα, που σίγουρα βρίσκεται σε ταραχή και δε θες να το αποδεχτείς και έπειτα να το παραδεχτείς.
Ωστόσο, πολλές φορές για να θυμώσουμε, δεν είναι απαραίτητο να προηγηθεί καυγάς, ή να πεις δυο κουβέντες παραπάνω. Και μια κουβέντα αρκεί, και μια κίνηση, μπορεί να εκτοξεύσει την ψυχραιμία σου στα ουράνια. Απλά τότε, δε θες να δώσεις εσύ το έναυσμα, για έναν επερχόμενο καυγά. Ποιος θέλει εδώ που τα λέμε, να αρχίσει να τσακώνεται στα καλά καθούμενα;
Σκέψου δηλαδή να είσαι θυμωμένος με το αφεντικό σου. Καλά να θυμώσεις με τον άνθρωπό σου, το φίλο ή τη φίλη σου, τους γονείς σου ρε παιδί μου, μαζί τους είναι εύκολα τα πράγματα. Τα λες, ξεσπάς, βρίσκεις την υγειά σου, κι όλα μέλι γάλα. Με το αφεντικό όμως; Δε σε παίρνει να κάνεις ή να πεις κι πολλά. Καταπίνεις το θυμό σου κι ξεκινάς τη γιόγκα, για να βρεις και πάλι τους ρυθμούς σου.
Ξέρεις πολύ καλά όμως, πως και που το καταπίνεις τι γίνεται; Αυτό ξαναεμφανίζεται και συνήθως την πληρώνει ο άμαχος πληθυσμός που θα βρίσκεται κοντά σου όταν επιτέλους ξεσπάσει η βόμβα που λέγαμε πιο πάνω. Αυτός ο δικός σου άνθρωπος που θα υποστεί τις συνέπειες. Γιατί με αυτή τη μικρή ατασθαλία που μπορεί να κάνει θα ανάψει αυτό το ηλίθιο φιτίλι που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Είτε είναι κάτι που θα πει, είτε ένα πετσετάκι που θα το τοποθετήσει σε λάθος σημείο. Ψευτοδικαιολογίες για να ξεσπάσεις, πολλές.
Φυσικά όμως όταν σε ρωτήσουν αν είσαι θυμωμένος για κάτι επιβάλλεται να πεις όχι. Γιατί επιβάλλεται; Γιατί έτσι ενστικτωδώς αντιδράμε. Δεν υπάρχει επιστημονική απάντηση γι’ αυτή τη συνήθεια. Λες και ο άλλος δίπλα μας μόλις κατέβηκε από τον Άρη και δε θα καταλάβει τίποτα.
Αντί να πούμε τον πόνο μας με το καλημέρα σας, για να τα βγάλουμε από μέσα μας τα θάβουμε στην πιο απόκρυφη γωνιά μας, λες κι αν το κάνουμε αυτό θα το ξεχάσουμε. Αν δεν παραδεχτούμε πως αντιδράμε σαν psycho επειδή έχουμε συγκεκριμένο λόγο, ο κόσμος γύρω μας δε θα πάρει χαμπάρι τη διαφορά.
Τα συναισθήματα δεν κρύβονται. Μετά τον έρωτα και το βήχα πάει ο θυμός. Αν κι προσωπικά θα το τοποθετούσα πρώτο γιατί πραγματικά όσο κι αν προσπαθείς να τον κρύψεις, τσουπ, θα βρει τον τρόπο να εμφανιστεί.
Για να καταλήξω όμως και κάπου, το βασικό συμπέρασμα είναι ότι τουλάχιστον δεν είμαστε τρελοί. Δεν αντιδράμε σαν απολίτιστοι χωρίς τρόπους, αν δεν έχουμε κάποιο λόγο. Και είπαμε ήδη, ότι οι λόγοι πάντα θα βρίσκονται. Το άγχος, η καθημερινότητα, οι φόβοι, τα λόγια του παπά; Πάντως θα βρίσκονται εύκολα.
Καλοπροαίρετα όμως πολλές φορές δεν το παραδεχόμαστε. Καλοπροαίρετα γιατί δε θέλουμε να δημιουργήσουμε νέες εντάσεις γύρω μας, ή ακόμη και να τις συνεχίσουμε.
Ίσως όμως είναι καλύτερο τελικά, να λέμε αυτά που θέλουμε, για να τα βγάζουμε από μέσα μας. Να μην τα αφήνουμε να μας τρώνε λεπτό το λεπτό. Θα ηρεμήσουμε γρηγορότερα, χωρίς να εκνευρίζουμε και τους γύρω μας. Στην τελική, ας αποδεχθούμε, πως ο θυμός είναι μια φυσική έννοια στη ζωή μας και δεν μπορούμε εύκολα να την αγνοήσουμε. Ένα συναίσθημα είναι κι αυτό, και είναι κομμάτι του εαυτού μας. Γιατί να ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε;
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Τσομόρα: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Στέλλα Τσομόρα
