Έχω ξυπνήσει σίγουρα ένα πρωί, και παρόλο που είναι όλα εντάξει στη ζωή μου (εδώ ένα μικρό σκιουράκι γαμιέται στο γέλιο), κάτι νιώθω πως πάει στραβά. Κάτι στο κεφάλι μου μέσα. Η γνωστή φράση «δεν ξέρω τι μου γίνεται». Πώς να με βοηθήσει κάποιος αφού εγώ ο ίδιος δε με κατανοώ;
Χρειαζόμαστε σίγουρα ανθρώπους δίπλα μας που να κατανοούν τις πλευρές μας που εμείς αδυνατούμε, αλλά αυτό σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει ότι μας ξέρουν στα αλήθεια. Ακόμα και το άτομο που χουμε χαρακτηρίσει ως άνθρωπό μας, γνωρίζει κάτι παραπάνω από το ήμισυ του τι γίνεται μέσα στο κεφάλι μας. Όσο κοντά μας και να είναι όσα κι αν έχουμε μοιραστεί μαζί του, το κομμάτι μας αυτό θα μένει πάντα στο σκοτάδι. Ίσως κάποιες φορές όταν νιώθουμε κενοί και πιστεύουμε ότι άνθρωπος δε μας καταλαβαίνει, να έχουμε δίκιο άθελά μας. Σ’ αυτό το κομμάτι κρύβεται η κάθε παραξενιά και η περιέργεια του κάθε ανθρώπου και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο το να προσπαθείς να το ανακαλύψεις σε πωρώνει και σου επιφυλάσσει εκπλήξεις. Γιατί περά από το γεγονός του ότι είναι ασύλληπτο, δεν ξέρεις τι θα ξεθάψεις.
Τι κομμάτια του εαυτό μας όμως τείνουμε να υποκρύπτουμε από τους άλλους ηθελημένα ή όχι;
Όπως κάθε άνθρωπος, έτσι κι εγώ κρύβω μέσα μου ένα παιδί, ένα ζωηρό παιδί, ένα ευάλωτο παιδί, ένα πληγωμένο παιδί, ένα παρορμητικό παιδί, ένα ενηλικιωμένο παιδί και ένα δημιουργικό παιδί. Δεν είναι τα είδη των παιδιών αυτό που θα ήθελα να καταλάβουν οι άλλοι πάνω μου. Είναι το τι κρύβω πισω από το καθένα τους. Την ιστορία μου, την αιτιολόγηση των αντιδράσεων μου, των φόβων μου και των ανασφαλειών μου. Θέλω να καταλάβεις ότι το ευάλωτο παιδί είναι εκείνο που ευθύνεται για το σφίξιμο του χεριού όταν περπατάμε στο πεζοδρόμιο και ότι το παρορμητικό φαίνεται όταν έρχομαι έτσι στο άκυρο για να σε βρω.
Όμως κανένας δε θα γνωρίσει στο έπακρο αυτά τα παιδιά. Άλλοι θα κάνουν μια απλή χειραψία μαζί τους, όπως και μ’ εμάς, άλλοι θα μπουν στο τριπάκι του να μας ανακαλύψουν, μάταια βέβαια. Εδώ εγώ προσπαθώ να βρω αυτά τα παιδιά τόσο καιρό, αλλά τα μαλακισμένα κρύβονται πολύ καλά οπότε απλά μένω κοντά στη βάση μου μήπως πεταχτεί κανένα και πει «Φτου ξελευθερία».
Εγώ κι εσύ θα είμαστε αυτοί που θα γνωριστούμε καλύτερα με τα έσω μας. Πρώτα εμείς και μετά όλοι οι άλλοι. Ναι, κι ας ακούγεται εγωιστικό όλο αυτό. Πρώτα να μάθουμε να βάζουμε τον εαυτό μας και μετά τους άλλους. Πρώτα θα γνωρίσω σε καλό βαθμό εμένα και μετά θα προσπαθήσω να γνωρίσω εσένα. Κάθε άλλη περίπτωση είναι επικίνδυνη.
Γιατί μόνο όταν το παρελθόν μας κλείσει μέσα μας, και μόνο όταν οι διαφορετικές φωνές που ακούμε σαν ηχώ στις προσπάθειές μας και στις επιλογές μας ηρεμήσουν, μπορεί ένας μαέστρος να τις διευθύνει με αρμονία. Και αυτός ο μαέστρος δεν είναι άλλος από το «υγιές» ενηλικιωμένο παιδί μας.
Επιμέλεια Κειμένου Παναγιώτη Μουστάκα: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Παναγιώτης Μουστάκας
