Μαζί με όλα τα ερεθίσματα έτσι και τα οπτικά σε γυρνούν χρόνια πίσω. Κοιτάς τις βιντεοκασέτες που έβλεπες όταν ήσουν παιδί, αυτό το χοντροκομμένο πλαστικό που πλέον στέκεται ως ενθύμιο της παιδικής σου αθωότητας. Κοιτάς τους τίτλους των ταινιών, κλασικές κι αγαπημένες, τότε που τα ενδιαφέροντα ήταν λίγο-πολύ κοινά μεταξύ τους. Τότε που οι παιδικές ταινίες δε διαχωρίζονταν σε αισθηματικές, θρίλερ. Ήταν εκείνα τα όμορφα κινούμενα σχέδια, ίδια για όλους ανεξαιρέτως προτίμησης. Από αυτές τις ταινίες που όλοι μας περάσαμε.
Η Κρουέλα Ντε Βιλ αποφασίζει ότι η νέα της γούνα θα είναι από σκυλιά Δαλματίας. Και ξεκινά ένα ταξίδι διάσωσης από την εκκεντρική Κρουέλα. Μία ταινία που σε έκανε να αγαπήσεις τα τετράποδα, να θαυμάζεις τα Δαλματίας. Κι εκεί που φοβόσουν για τα σκυλάκια, έβλεπες πως στο τέλος τα νεογέννητα αυτά πλάσματα τα κατάφερναν.
Στο Τoy Story που με την πάροδο των χρόνων έβγαλε άλλες δύο ταινίες, όμως, καμία δε θα μπορούσε ποτέ να συγκριθεί με αυτή που γνωρίσαμε για πρώτη φορά το Γούντι, μία μηχανική κούκλα που μας παρέσυρε σε περιπέτειες όταν ένιωσε πως απειλείται από τον διαστημικό Μπαζ.
Κι όλες αυτές οι ταινίες είχαν κάτι να πουν, χιλιάδες απόκρυφα μηνύματα που σαν παιδιά αδυνατούσαμε να δούμε. Κι όπως περνούν τα χρόνια καταλαβαίνεις πως ακόμη κι εάν αποτελούσαν κινούμενα σχέδια, κάτι σου άφησαν καλό. Ίσως και διδάγματά που οι σημερινές ταινίες αρνούνται να στα δώσουν.
Ακόμη κι οι ταινίες με πριγκίπισσες, η κοκκινομάλλα Άριελ που κολυμπούσε ξέγνοιαστη στο νερό. Η πολεμίστρια Μουλάν που ίσως να υπήρξε κι αφορμή για την αγορίστικη εμφάνισή σου σε όλο το δημοτικό. Και τα αγόρια συνήθως θαύμαζαν τον Αλαντίν, προς υπεράσπισή τους δεν έμοιαζε και τόσο φλώρος εν αντιθέσει με τους άλλους ήρωες. Ο απλός, καθημερινός Αλαντίν που δε σου υποσχόταν παλάτια μα μια βόλτα με το μαγικό χαλί.
Κι ο αγαπημένος μας Σίμπα μαζί με τον Τιμών και τον Πούμπα να τραγουδούν το Hakuna Matata. Κι εκεί γυρνάς σε εποχές που τραγούδαγες αμέριμνος «Hakuna matata τι υπέροχη φράση και ξεχνάς τη δράση». Κι η σκηνή που ακόμη και τώρα να τη δεις θα καταφέρει αυτομάτως να σου φέρει δάκρυα στα μάτια. Ο μικρός Σίμπα να καταλαβαίνει πως ο πατέρας τους δε ζει πια, έφυγε.
Ίσως αυτό να είναι και το όμορφο με τις παιδικές ταινίες. Τότε θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια, να γυρίσεις πλευρό. Ο κακός θα παρέμενε στην ιστορία, με το που έκλεινες την τηλεόραση δε θα ήταν τίποτα παραπάνω από μία ανάμνηση. Όμως όσο περνά ο καιρός, μαθαίνεις πως όλα αυτά που κάποτε είδες στο Lion king κι όλοι οι κακοί ήρωες που μίσησες άθελά σου είναι μία μοναχά γεύση απ’ την πραγματική ζωή.
Γιατί ο θάνατος, η φιλία, ο έρωτας, όλα αυτά είναι αναπόφευκτα και τα ζητάς από την παιδική σου ηλικία με το που λάβεις εκείνο το πρώτο οπτικό ερέθισμα. Γιατί αν κάτι έχει να σου πει η Πεντάμορφη και το τέρας είναι πως ο έρωτας δε θα κοιτάξει εμφάνιση. Δε θα συμμεριστεί τις προσδοκίες σου για χρώματα και χαρακτηριστικά. Απλά θα σε βρει. Είτε τον ψάχνεις είτε όχι.
Κι αν ο Σίμπα σου δίδαξε κάτι, είναι πως στη ζωή οφείλεις να μάθεις να προχωράς μπροστά. Θες, δε θες. Αυτή είναι κι όλη η ματαιότητα του να χάνεις κάποιον. Η επόμενη μέρα θα είναι ίδια με μόνη διαφορά την απουσία του.
Κι ο Γουίνι, το αρκουδάκι με το μέλι, σε άφησε να καταλάβεις πως οι φίλοι είναι δίπλα σου στα όμορφα και στα δύσκολα. Και δεν υπάρχει τρέλα που να κάνεις χωρίς να είναι κομμάτι της. Ο Κάσπερ σου έμαθε πως οι μεγαλύτεροι φόβοι είναι αυτοί που εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε να μας κυριαρχήσουν.
Κι όλες οι ταινίες που αγαπήσαμε έχουν κάτι να πουν. Υπήρξε κάτι που είπαν. Κι αφήνεις τη βιντεοκασέτα κάτω, ίσως την ξεσκονίζεις λίγο. Αφήνεις τη νοσταλγία να σε συνεπάρει, μα όχι για πολύ. Πλέον οι ταινίες αυτές ανταποκρίνονται στην πραγματικότητά σου. Μακάρι να ήταν η πραγματικότητά σου οι ταινίες αυτές. Μακάρι λες και φεύγεις, αφήνοντας τις υπόλοιπες κασέτες σκονισμένες.
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Χατζηθεδώρου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χριστίνα Κουλιάτσα
