Όπως στο πρώτο μας ραντεβού θέλουμε να κάνουμε την καλύτερη εντύπωση, έτσι κι όταν ξεκινάμε μια καινούργια σχέση πιστεύουμε, λανθασμένα, οτι το να δείχνουμε τέλειοι με ένα άψογο παρελθόν, θα προσελκύσει τον άλλο κοντά μας και θα δημιουργήσει το ιδανικό που έχουμε στο μυαλό μας.
Λέμε μικρά, αθώα ψέματα για να ωραιοποιήσουμε αυτό που είμαστε στα μάτια του νέου μας συντρόφου.
Καταρχήν αν το παρελθόν μας ήταν τόσο άψογο, δε θα ήταν παρελθόν. Και κάπου εκεί το ένα ψέμα φέρνει το άλλο και κάπως βρίσκεσαι εσύ να μη φταις ποτέ για όσα συνέβησαν αλλά ο εκάστοτε πρώην «άλλος».
Τα ψεματάκια φαντάζουν αθώα αλλά δεν είναι. Με πόσους έχεις πάει; Η σωστή απάντηση κατά τα cosmopolitan πρότυπα είναι 3. Ούτε πολύ πρόστυχη, ούτε και Αγία. Με όση εμπειρία πρέπει, για να ξέρεις τι να κάνεις και όση απειρία χρειάζεται για να σου μάθει ο νέος καινούργια.
Ο νέος σύντροφος λογικά γνωρίζει μαθηματικά και όσο περνάει ο καιρός θα δεί φωτογραφίες, θα ακούσει φίλες σου να αναφέρονται στους πρώην, θα βγάλει τον κανονικό λογαριασμό. Θα με έχει ερωτευτεί σκέφτεσαι ως τότε, οπότε όλα θα λυθούν ως δια μαγείας.
Είσαι ζηλιάρης; Εγώ ποτέ. Η πρώην μου ήταν και μου έκανε απίστευτες σκηνές ζηλοτυπίας και δεν τα σηκώνω εγώ αυτά, σου απαντάει. Και ύστερα από ένα διάστημα τσεκάρει κινητά, λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, email, κι ό,τι άλλο κατεβάζει ο νούς σου.
Δύο πολύ απλά παραδείγματα που όμως αρχίζουν κι επηρεάζουν άμεσα κι επικίνδυνα τη σχέση σας. Δε φαντάζουν και τόσο αθώα και μικρά τώρα τα ψέματα ε;
Άποψη μου είναι οτι από εδώ και μπρος ο,τι πάθεις σου αξίζει. Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς.
Το μεγαλύτερο κακό είναι γιατί να θέλεις να σε ερωτευτεί κάποιος για κάτι που δεν είσαι; Πώς ανέχεσαι να αποτινάζεις το όποιο παρελθόν σε έκανε τον άνθρωπο που είσαι σήμερα για να γίνεις αρεστός σε έναν στην ουσία άγνωστο;
Ωραιοποιείς μέσα στο μυαλό σου μιά κατάσταση ακόμα ανύπαρκτη και η βάση της είναι χτισμένη σε ψεύδη. Πώς περιμένεις να πετύχει; Μα κι αν ακόμα πετύχει, πόσο ευτυχισμένος θα είσαι μέσα σε αυτή τη σχέση όντας ένας εαυτός φυλακισμένος πίσω από μιά μάσκα;
Πέρα όμως από αυτή την επιφανειακή προσέγγιση υπάρχει και μιά άλλη. Αυτή που πονάει. Αυτή που σε μεταμορφώνει σε κάτι άλλο πέρα από τον πραγματικό σου εαυτό από φόβο. Από ανασφάλεια.
Κάποιες φορές τα μικρά ψεματάκια μας ή αυτά που αποφασίζουμε να αποκρύψουμε από το νέο μας σύντροφο δεν είναι καν ηθελημένα. Οφείλονται σε πληγές του παρελθόντος.
Κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα μας ή κάποια κατάσταση της ζωής μας που δεν ήταν αρεστή κάποτε, που έφερε ρήξη, προβλήματα ή ακόμα χειρότερα προκάλεσε ανεπανόρθωτες ζημιές στην ψυχή και στην καρδιά μας.
Γιατί υπάρχουν κι αυτοί οι τοξικοί άνθρωποι, που κάποια στιγμή πέρασαν απο τη ζωή μας και δημιούργησαν όλεθρο. Γκρέμισαν οτιδήποτε όμορφο απλά επειδή δεν τους ταίριαζε και σε έκαναν να πιστέψεις πως δεν μπορείς να το ξαναχτίσεις ποτέ και με κανέναν.
Από φόβο λοιπόν μην ξαναπληγωθούμε, κρατάμε καλά κρυμμένα όσα νομίζουμε οτι θα ζημιώσουν και τη νέα μας σχέση. Λαχταράμε να ανοίξουμε την καρδιά μας στον άνθρωπο μας και ο φόβος του παρελθόντος μας κρατάει πίσω.
Λοιπόν αν ο λόγος είναι αυτός και όχι απλή βλακεία, λέω πώς ήρθε η ώρα να αποτινάξουμε τους παλιούς μας δαίμονες και να στείλουμε το όποιο παρελθόν στο διάολο. Οποιοσδήποτε σε έκανε να ντρέπεσαι, να αμφιβάλεις, να φοβάσαι και να γλύφεις πληγές σαν σκυλί, καλώς βρίσκεται στο χθες. Εκεί του πρέπει.
Το νέο έρωτα όμως, τον έχεις στο παρόν σου, στο τώρα. Και δεν του αξίζει η σύγκριση με τον παλιό, τουλάχιστον όχι αν δεν σου έχει δώσει δικαίωμα. Και βασικά σε σένα δεν αξίζει να παραμένεις σε στασιμότητα, από φόβο μην ξαναπάθεις τα ίδια.
Δε σου αξίζει να ξύνεις πληγές ενώ μπροστά σου μπορείς να χαράξεις μιά νέα πορεία.
Λέω λοιπόν ας αφήσουμε στην άκρη τα μικρά αθώα ψέματα, που ποτέ δεν βγήκαν σε καλό άλλωστε, και να δοκιμάσουμε λίγο με τον πραγματικό μας εαυτό. Αυτόν με τις ατέλειες, τους φόβους, τις πληγές και τα άπειρα ελαττώματα. Αυτόν τον ατελή, αληθινό, ολόδικο μας εαυτό να δούμε τι μπορούμε να πετύχουμε.
Δεν προτιμάτε να αγαπήσουν μαζί με εσάς και τα σκοτεινά σας κομμάτια και να θελήσουν να τα γεμίσουν φώς, παρά να νομίζουν ότι ήδη είναι φωτεινά κι αργότερα να βυθιστούν στα σκοτάδια;
Εγώ σίγουρα προτιμώ το πρώτο.
Συντάκτης: Βούλα Ραπτούδη
