Η Έλλη είναι 28 ετών και πάσχει από κρίσεις πανικού.
Η διάγνωση έγινε πριν δυο βδομάδες στα επείγοντα περιστατικά, οπού οδηγήθηκε νομίζοντας ότι παθαίνει καρδιακή προσβολή. Φαινόμενο σύνηθες σε άτομα που έχουν αυτή την πάθηση.
Της έκαναν όλες τις απαραίτητες εξετάσεις και στο τέλος την επισκέφτηκε ο ψυχίατρος με τα αποτελέσματα. Αγχώδης διαταραχή.
Η θεραπεία, αντικαταθλιπτικά χάπια σε συνδυασμό με ψυχοθεραπεία για τουλάχιστον έξι μήνες.
Μέχρι τότε δεν ήξερε τίποτα για τις κρίσεις πανικού, όμως ένιωσε μια περίεργη ανακούφιση που το πρόβλημα της είχε όνομα και κυρίως θεραπεία.
Την πρώτη φορά που μπήκε στο γράφειο του ψυχιάτρου μια λέξη τριγυρνούσε μέσα στο μυαλό της. «Τρελή.»
Φυσικά δεν πήγε μόνη της, πάει καιρός που δεν πήγαινε πουθενά μόνη της.
Ένα απο τα πολλά που σου προκαλούν οι κρίσεις πανικού, είναι η ανάπτυξη φοβιών.
Αν για παράδειγμα πάθεις την κρίση μια φορά σε ένα εμπορικό κέντρο γεμάτο κόσμο ή μέσα στο ασανσέρ, τότε αρχίζεις να αποφεύγεις να βρίσκεσαι στις ίδιες τοποθεσίες.
Τελικά στην προσπάθεια σου να αποτρέψεις μια νέα κρίση, χάνεις κομμάτια της ζωής σου.
Δε βγαίνεις απ’το σπίτι, δεν διασκεδάζεις, δεν εργάζεσαι. Ζεις διεκπεραιωτικά.
Μέσα μαζικής μεταφοράς, όπως λεωφορεία, τρένα, αεροπλάνα είναι απαγορευμένη ζώνη.
Καθώς και οι χώροι με πολυκοσμία.
Σε πολλούς φαντάζει υπερβολικό και παράλογο όλο αυτό.
Δεν το μετρούν για «πραγματική» ασθένεια και προτρέπουν το άτομο να χαλαρώσει, να περάσει καλά και να μην το σκέφτεται διαρκώς.
Όλες αυτές οι «συμβουλές», καθυστερούν απλώς την πραγματική θεραπεία και επιδεινώνουν το πρόβλημα.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, στις κρίσεις πανικού το «σύστημα συναγερμού» του οργανισμού τίθεται σε λειτουργία λανθασμένα, δίχως προφανή λόγο.
Είναι το συσσωρευμένο άγχος που βρίσκει διέξοδο ακόμα και σε μία χαλαρή στιγμή, γι’αυτο και είναι πολύ συνηθισμένο, οι κρίσεις να εμφανίζονται κατά τη διάρκεια του ύπνου.
Η ασθένεια φαίνεται να δείχνει προτίμηση σε νεαρές ηλικίες, χωρίς ωστόσο να αποκλείονται και οι μεγαλύτερες.
Μερικα απο τα συμπτώματα είναι τα εξής: Ταχυκαρδία, πόνος στο στήθος, ζαλάδα, ναυτία, ίλλιγος, δύσπνοια, μούδιασμα στα χέρια, εξαψη ή σύγκρυο, διαστρέβλωση της αντίληψης των πραγμάτων, φόβος αδυναμίας ελέγχου και φόβος θανάτου.
Η διάρκεια της, μπορεί ν’αγγίξει και τα είκοσι λεπτά. Είκοσι πολύ οδυνηρά λεπτά.
Η ψυχοθεραπεία, τις περισσότερες φορές, κρίνεται απαραίτητη.
Το άτομο μέσα από αυτή τη διαδικασία, μαθαίνει τρόπους διαχείρισης των κρίσεων, αλλά κυρίως αναγνωρίζει τις υπεύθυνες για το άγχος, πτυχές του εαυτού του.
Στόχος είναι να χτυπηθεί το πρόβλημα στα θεμέλιά του κι όχι απλώς να κουκουλωθεί προσωρινά, όπως προστάζει η φαρμακοθεραπεία.
Όταν υπάρχει συνδυασμός και των δύο θεραπειών, το 90% των περιπτώσεων, φτάνει στην ίαση.
Η Έλλη, ένα χρόνο μετά, κατόρθωσε να κάνει αυτό που κάποτε της φαινόταν βουνό.
Επιβιβάστηκε σε τρένο και ταξίδεψε μόνη, ανέβηκε στον 6ο όροφο ξενοδοχείου με ασανσέρ και επισκέφτηκε σαν τουρίστρια μια ξένη πόλη, χωρίς να γνωρίζει κανέναν, για μια βδομάδα.
Χωρίς ηρεμιστικά στην τσάντα της.
Ήταν το προσωπικό της στοίχημα. Αυτό που θα την έβαζε απέναντι απ΄το «τέρας» του πανικού και όχι από κάτω.
Και το κέρδισε.
Αφιερωμένο στις Α, Ν και Γ.
Συντάκτης: Βούλα Ραπτούδη
