Πώς θα ‘ναι ο έρωτας σε 1000 χρόνια από τώρα;

Μας γαληνεύει η ιδέα να πιστεύουμε ότι όταν όλα θα αλλάξουν, κάποια πράγματα θα μείνουν τα ίδια. Μεταξύ αυτών πολύ θα θέλαμε να ‘ναι κι ο ερωτάς. Αν το δούμε καθαρά ρεαλιστικά και με βάση αυτά που συμβαίνουν στο παρόν, τότε θα απογοητευτούμε.

Κι αυτό διότι οι άνθρωποι θα αγαπούν με διαφορετικό τρόπο στο μέλλον, λένε πολλοί επιστήμονες. Οι ανάγκες κι οι επιθυμίες θα ‘χουν διαφοροποιηθεί. Σήμερα κυριαρχούν τα dating apps, το κράτημα του χεριού αντικαταστάθηκε από μια τηλεφωνική κλήση κι η επιθυμία για ηδονή βρήκε διέξοδο στο εικονικό σεξ, μέσα από βιντεοκάμερες, ή εκτονώνεται στιγμιαία μέσα από one night stand. Φαντάσου η αναπόφευκτη εξέλιξη τι θα φέρει στον συγκεκριμένο τομέα. Μπορεί να ακούγεται δραματικό κι υπερβολικό αυτό. Η πραγματικότητα δύσκολα κρύβεται, όμως.

Εκείνο που τρομάζει πιο πολύ είναι η εξαφάνιση του συναισθήματος. Ήδη έχει αρχίσει να φαίνεται έντονα στην εποχή μας. Αν ανατρέξεις στο παρελθόν, θα το νιώσεις. Η καθολική γοητεία του έρωτα ελάχιστους συναρπάζει, πλέον. Η κοινωνία μας όρισε το συναίσθημα ως αδυναμία και την εκδήλωσή του ως χάσιμο χρόνου, με αποτέλεσμα να εστιάζουμε μόνο στο περιτύλιγμά μας. Φοβόμαστε να αφεθούμε σ’ έναν άνθρωπο, γιατί είμαστε σίγουροι ότι κάποια στιγμή θα μας πληγώσει. Κι αυτό είναι τόσο τρομακτικό όσο ακούγεται.

Η μάχη μεταξύ της έμφυτης επιθυμίας για μια σταθερή σχέση και μεμονωμένους στόχους θα συνεχίσει να αυξάνεται. Οι περισσότεροι θα επιλέξουν να παραμείνουν ανεξάρτητοι και να αφοσιωθούν στην επαγγελματική τους καριέρα. Με τον τεράστιο αριθμό των singles σε κάθε ηλικία και με την αύξηση του προσδόκιμου ζωής, προβλέπεται επίσης μεγαλύτερη ποικιλία στον τρόπο ζωής. Η δέσμευση δε θα ‘ναι προτεραιότητα. Αυτό θα οδηγήσει σταδιακά στην απαξίωση των ερωτικών σχέσεων. Με μαθηματική ακρίβεια η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας θα γίνει ένα σαχλό κι ανιαρό παραμυθάκι.

Οι αλλαγές θα γίνονται όλο και πιο έντονες. Οι άνθρωποι θα αντιδρούν περισσότερο μηχανικά κι αυτό θα ‘ναι η πρόκληση για να αποδεχτούν ότι θα τους συντροφεύει ένα ανθρωποειδές ρομπότ με τεχνητή νοημοσύνη. Ναι, μεν, θα μπορεί να προσφέρει πολλά, αλλά δε θα πάψει να ‘ναι μια κατασκευή από σίδερα. Κανένας, ωστόσο, δε θα το αντιλαμβάνεται, αφού θα ‘χει συμβιβαστεί με την ιδέα.

Φυσικά και το κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις. Έτσι υπάρχει κι η άλλη άποψη. Η πιο ρομαντική, που λέει ότι η ιστορία μας διδάσκει ότι δεν πρέπει να περιμένουμε θεαματικές αλλαγές. Απλά, σε κάποια διαλείμματα, προσπαθήσαμε να δούμε ως πού μπορούμε να φτάσουμε κι αφού καταλάβαμε ότι υπάρχουν συγκεκριμένα όρια και κανόνες, τελικά επανήλθαμε στην ομαλότητα. Κι ίσως ένα τέτοιο διάλειμμα να το ζούμε αυτή τη στιγμή. Στο μέλλον ενδεχομένως να ‘χουμε κατανοήσει ότι η αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου για ολοκληρωτικούς κι απολυτούς έρωτες γίνεται κι η σανίδα σωτηρίας του απ’ τη μιζέρια.

Στην αιωνία διαμάχη μεταξύ του μυαλού (κυνική εξέλιξη) και της καρδιάς  (ειλικρινή συναισθήματα), ο νικητής δεν είναι εκείνος που χαρίζει μια στιγμιαία απόλαυση, αλλά μια όσο το δυνατόν λιγότερη φθορά απ’ το αδυσώπητο άγγιγμα του χρόνου.

Και μέχρι τώρα η καρδιά τα ‘χει καταφέρει εξαιρετικά. Συμβαίνει επειδή ο έρωτας δεν είναι μια ανθρώπινη κατασκευή. Όποιος προσπάθησε να τον αλλοιώσει, απέτυχε παταγωδώς. Το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να δημιουργήσει ένα φτηνό αντίγραφό του, που δε θα ικανοποιεί κανέναν.

Συναντάμε, λοιπόν, δύο εντελώς διαφορετικές απόψεις. Η πρώτη είναι η ψηφιακή εκδοχή του έρωτα κι η δεύτερη η συναισθηματική. Κάποιοι θα πουν ότι κάπου στη μέση κρύβεται πάντα η αλήθεια. Μα συνήθως αυτοί είναι οι παρατηρητές. Κι η χρησιμότητά τους μπορεί να λειάνει τις διαφορές. Αρκεί να μην εισέλθει το στοιχείο της υπεροψίας και να παραμείνουν αντικειμενικοί.

Όπως και να ‘χει, οι ιστορικοί του μέλλοντος θα καταγράψουν όλη την αλήθεια.