Σ' ένα ταξίδι που την ευθύνη την έχουν άνθρωποι

Επιστρέφεις απόψε στον προορισμό σου. Mε φανερή κούραση πάνω σου. Το δρομολόγιο γνωστό, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, πόσες και πόσες φορές το έχεις διαλέξει, άλλωστε! Είχες κλείσει τα μάτια στο τρένο και κοιμάσαι ήσυχος. «Με τρένο ταξιδεύεις, είναι ασφαλές». Σ’ ένα ταξίδι, που την ευθύνη την έχουν άνθρωποι. Που, όπως και χθες, έπρεπε να είχαν φροντίσει να μη συμβεί τίποτα και το δρομολόγιο να γίνει ομαλά. «Με τρένο ταξιδεύεις, είναι ασφαλές». Από τα πιο υψηλά κλιμάκια που αφορούν τους πολιτικούς προϊσταμένους ως τον τελευταίο εργάτη. Όλοι αυτοί, δηλαδή, που έπρεπε να ξέρουν τι σημαίνει «κατάρτιση». Κατάρτιση, λοιπόν, σημαίνει πρόληψη. Να έχουν γίνει τα πάντα, ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητες ατυχήματος. Αντ’ αυτού;

Απόψε φτάνεις στον προορισμό σου. Κι αργά ή γρήγορα, το θέμα θα ξεθωριάσει. Σκληρό ακούγεται, ξέρω. Η ιστορία, όμως, το επιβεβαιώνει. Θα τη διαψεύσουμε αυτή τη φορά; Δεν ξέρω αν είναι αρκετό. Δεν έπρεπε να γίνει αυτό. Κι ειδικά εν έτει 2023. Εκεί οφείλουμε να εστιάσουμε κι ύστερα να συνεχίσουμε. Ν’ αλλάξει επιτέλους η νοοτροπία μας. Ωραία η χώρα μας. Απέραντες οι ομορφιές της και φιλόξενοι οι περισσότεροι άνθρωποί της. Όμως, υπάρχει κι η ανευθυνότητα, η χαλαρότητα, το συμφέρον. Τα βλέπουμε; Ή θα συνεχίσουμε μ’ ένα «δε βαριέσαι αδελφέ; Εμείς θ’ αλλάξουμε τον κόσμο;»;

Οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί. Έχουμε ύπαρξη κι υπόσταση. Όλοι μας. Το κράτος οφείλει να μας παρέχει ασφάλεια, πρόοδο κι ισονομία. Χρειάζεται ορθολογισμός. Να εστιάσουμε επιτέλους στα άσχημα και να τα εξαλείψουμε. Αλλιώς, θα υπάρξουν πολλά ακόμη δυστυχήματα να μετρήσουμε. Πάλι θα μιλάμε για όλα αυτά που θα έπρεπε να γίνουν, ώστε να τ’ αλλάξουμε. Φαύλος κύκλος. Δεν ξεχειλίζει μόνο η θλίψη, αλλά και τα «γιατί». Ένα «γιατί» θα ταράζει τις σκέψεις μας. Κι ο βουβός θρήνος των συγγενών, των φίλων και των συντρόφων που δε θα ξαναβρεθούν.

Ανεβαίνω συχνά στο τρένο. Κάθε φορά που θα ταξιδεύω μ’ αυτό, θα έρχονται στη μνήμη μου. Κι ίσως έτσι, αν το κάνω κι εγώ, κι εσύ κι ο πιο δίπλα, να καταφέρουμε επιτέλους να μην ξεχάσουμε. Κλείνοντας, παραθέτω ένα κείμενο του Ζαν ντ’ Ορμεσόν:

«Όταν γεννηθήκαμε, επιβιβαστήκαμε στο τρένο της ζωής και γνωρίσαμε τους γονείς μας,
και πιστεύαμε ότι θα ταξίδευαν πάντα δίπλα μας.
Ωστόσο, σε κάποιο σταθμό, οι γονείς μας κατέβηκαν από το τρένο,
αφήνοντάς μας στο ταξίδι της ζωής μόνους.

Όσο περνάει ο καιρός, κάποιοι σημαντικοί άνθρωποι θα επιβιβαστούν στο τρένο:
αδέρφια, άλλα παιδιά, φίλοι, ακόμα και η αγάπη της ζωής μας.
Πολλοί θα αποβιβαστούν και θα αφήσουν ένα μόνιμο κενό.
Άλλοι θα περάσουν τόσο απαρατήρητοι που δεν θα καταλάβουμε ότι άδειασαν οι θέσεις τους!

Αυτή η διαδρομή με το τρένο ήταν ένα μείγμα χαράς, λύπης, φαντασίας,
προσδοκιών, χαιρετισμών, προσωρινών ή μόνιμων αποχαιρετισμών.
Ένα επιτυχημένο ταξίδι βασίζεται στην καλή σχέση με όλους τους συνεπιβάτες,
απαιτώντας να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας.

Το μυστήριο που επικρατεί είναι ότι δεν γνωρίζουμε
σε ποιο σταθμό εμείς οι ίδιοι θα αποβιβαστούμε.
Έτσι, πρέπει να προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε κατά μήκος της διαδρομής της ζωής με τον καλύτερο δυνατό τρόπο
–
να αγαπάς, να συγχωρείς, να δίνεις και να μοιράζεσαι.

Όταν έρθει η ώρα να αποχωρήσουμε και να αφήσουμε τη θέση μας άδεια –
πρέπει να αφήσουμε πίσω μας όμορφες αναμνήσεις
για όσους συνεχίζουν να ταξιδεύουν με το τρένο της ζωής».