Όλα στη ζωή είναι κύκλος. Η ανατολή που γίνεται δύση, ο κύκλος του νερού κι οι σχέσεις των ανθρώπων. Ξεκινούν –συνήθως τυχαία– περνάνε από διάφορα στάδια και τελειώνουν, ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει.
Όμως οι άνθρωποι δε λειτουργούν με την τελειότητα που λειτουργεί η φύση εξαιτίας των συναισθημάτων τους. Έτσι δεν καταλαβαίνουν πότε έρχεται το τέλος κι αν ακόμα το καταλάβουν δε θέλουν να το δεχτούν. Βρίσκουν ανόητες δικαιολογίες για να πείσουν τον εαυτό τους ότι ακόμα αυτό δεν έχει έρθει.
Οι σχέσεις είναι σαν το λαστιχάκι που κλείνουμε το ψωμί του τοστ, αν το τραβήξουμε παραπάνω από όσο πρέπει θα σπάσει στο χέρι μας, θα πονέσουμε και θα μας αφήσει σημάδι.
Μας έχουν «πιπιλίσει» το μυαλό από παιδιά πως πρέπει να δίνουμε δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες, αν όμως δώσαμε μία ευκαιρία στις μπάμιες και δε μας άρεσαν τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι θα μας αρέσουν αν ξαναδοκιμάσουμε;
Πριν αρχίσετε να με κυνηγάτε με πυρσούς επειδή συγκρίνω τους ανθρώπους με τις μπάμιες και να εξηγείτε πόσο διαφορετική ήταν η δικιά σας περίπτωση θα σας πω ότι όποια κι αν είναι η αιτία που κάτι χάλασε, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει, πάει χάλασε.
Ο πρώτος και πιο συνηθισμένος λόγος είναι πρακτικός. Η γνωστή σε όλους απόσταση. «Γιατί να χωρίσουμε αφού αγαπιόμαστε;» γιατί σας χωρίζουν κάτι χιλιάδες χιλιόμετρα, αγάπη, γι’ αυτό. Θα μπορούσα να εξηγήσω έναν-έναν τους λόγους αλλά θα αρκεστώ στο λακωνικότατο «όσο μεγάλη κι αν είναι δε φτάνει από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη» -κυνικό, αλλά αληθινό.
Η απιστία κι ο φόβος της μοναξιάς κονταροχτυπιούνται στην πρώτη τριάδα. «Δε θα διαλύσω τη σχέση μου για μια κακιά στιγμή. Είχαμε τσακωθεί κι είχε πιεί» Κι εγώ το προηγούμενο Σάββατο ήμουν «χώμα» και προσπαθούσα μισή ώρα να βρω τα κλειδιά μου αλλά δε φάσωσα τον κλειδαρά. Επομένως η δικαιολογία του αλκοόλ κατατρίφθηκε από βιωματική εμπειρία. Εξάλλου η απιστία είναι η επιβεβαίωση μιας διαλυμένης σχέσης, όχι αυτό που τη διαλύει. Όσο για τη μοναξιά δεν εξαφανίζεται αν ανέχεσαι κάποιον που πλέον δε θες.
Διαφορετικές αιτίες, ίδιο αποτέλεσμα. Ο άνθρωπος που κάποτε ανυπομονούσες να δεις, που δεν μπορούσες να καταλάβεις πόσο γρήγορα περνούσε η ώρα όταν ήσασταν μαζί, έχει αρχίσει να σου σπάει τα νεύρα σε τέτοιο βαθμό που όση ώρα μιλάει έχεις σκεφτεί ένα τέλειο σχέδιο δολοφονίας κι ένα ακλόνητο άλλοθι. Γιατί στην πραγματικότητα κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να εμπιστευτεί αυτόν που πρόδωσε την εμπιστοσύνη του. Να τον συγχωρήσει ίσως, αλλά να τον ξανά εμπιστευτεί δε γίνεται.
Έτσι έρχονται τα νεύρα, τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας και πολλοί καβγάδες που όταν ο ένας στριμώχνει τον άλλο χρησιμοποιείτε αμφότεροι τον κρυμμένο άσο «μιλάς κι εσύ που τότε έκανες εκείνο». Επειδή, όμως, το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο Άνθιμος καταλήγετε να κάνετε σεξ, μόνο που δεν έχει καμία σχέση μ’ εκείνο που κάνατε τις καλές μέρες. Στην καλύτερη περίπτωση είναι «χλιαρό» και στη χειρότερη είναι «εκδικητικό», αυτό που κάνει ακόμα και τα σκυλιά να θέλουν ν’ αγκαλιαστούν μετά τον δικό τους οργασμό.
Πώς είναι λοιπόν προτιμότερο να εξαντλείς όλες τις αντοχές σου –κι ας μου επιτραπεί η έκφραση– να γαμάς από τα αυτιά μια σχέση από το να την τελειώσεις στην ώρα της και να σου μείνει έστω μία καλή ανάμνηση;
Αν η αυλαία «πέσει» την κατάλληλη στιγμή προστατεύονται τα καλά στοιχεία. Αυτά που σε βάθος χρόνου ονομάζεις αναμνήσεις. Όταν δεις λοιπόν αυτό τον άνθρωπο είτε γκόμενο είτε φίλο, θα χαρείς γιατί θα θυμηθείς τις καλές στιγμές και θα συνεχίσεις να τον αγαπάς για τα καλά του στοιχεία. Ενώ αν προσπαθείς να φτιάξεις κάτι που έχει καταστραφεί το πιθανότερο είναι να «βασιλέψει» ο εγωισμός σας και να φτάσετε σ’ ένα σημείο που θα λυπάστε ή θα απεχθάνεστε ο ένας τον άλλο.
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Κοτσόβολου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αγγελική Κοτσόβολου
