Όλοι λίγο πολύ, κάποια στιγμή στη διάρκεια της συναισθηματικής μας πορείας -που, μεταξύ μας, δεν υπήρξε και ιδιαίτερα επικερδής- αναρωτηθήκαμε τι είναι αυτό που κρατά μια σχέση ζωντανή. Αναζητούμε μετά μανίας το μαγικό φίλτρο που θα μετατρέψει τη ρουτινιασμένη καθημερινότητα με το έτερον ήμισυ σε roller coaster, με τα σκαμπανεβάσματα που της αρμόζει, μπας και βιώσουμε επιτέλους το «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».
Μεταξύ των απόψεων που πέσανε στο τραπέζι, οι οποίες επιχειρούν να χαράξουν το δρόμο προς το perfect couple, ήταν και το φαινόμενο της ζήλιας, το γνωστό πράσινο πλασματάκι που σίγουρα κάποια στιγμή θα τρυπώσει σε κάποια γωνιά του μυαλού σου. Συναισθήματα όπως η αμφιβολία, ο φόβος, η προσπάθεια να ξανακερδίσεις τα κεκτημένα, λένε πως συνθέτουν αυτό που ονομάζουμε «υγιή ερωτική ζωή». Γιατί, ως γνωστόν, αγάπη δίχως πείσματα δεν έχει νοστιμάδα και τα συναφή. Αλήθεια, ποιος και πότε καθιέρωσε τη ζήλια ως το συνώνυμο του ατέρμονου ενδιαφέροντος; Έγινε πριν καιρό ή όσο μερικοί από εμάς είχαμε πάει για κατούρημα;
Και πριν προλάβεις να πάρεις το σοφιστικέ υφάκι χιλίων καρδιναλίων και με το δείκτη σηκωμένο αρχίσεις να υποστηρίζεις πως η ζήλια αναζωπυρώνει τη σχέση, αναθερμαίνει τον έρωτα και υπογραμμίζει το ενδιαφέρον, δες και την ανάποδη πλευρά του νομίσματος. Γιατί παίζει κι αυτή στο παιχνίδι. Φυσικά θα ήταν ουτοπικό να ακυρώσουμε τη ζήλια και να τη βγάλουμε εκτός αρένας, αλλά ας μην την τοποθετούμε στο προσκήνιο και να πρωταγωνιστεί. Τη ζήλια όμως που συνάδει περισσότερο με υστερικές ατάκες απ’ την άλλη γραμμή του τηλεφώνου, ας τη βάλουμε στην αποθήκη προς το παρόν.
Καταντήσαμε τον έρωτα αγώνα δρόμου, μετράμε νίκες παρά όμορφες στιγμές κι ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί δεν μας κάθεται η ρομαντική ψυχή που τόσο πιασάρικα μας περιγράφουν στα βιβλία. Ανταγωνισμός πάντα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Αποδέξου το, εναρμονίσου μ’ αυτό αλλά μην το κάνεις σταθμό της κοσμοθεωρίας σου. Γιατί δεν έχει να σου προσφέρει τίποτα περισσότερο από μερικά βράδια αγκαλιά με το μαξιλάρι να σε βρίσκει το ξημέρωμα.
Η διαδικασία του ζευγαρώματος ανέκαθεν ήταν συνώνυμη του ρίσκου. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου κληρώσει. Εναποθέτεις, όμως, τις προσδοκίες σου στο «μαζί» που επιχειρείτε να χτίσετε κι ελπίζεις για το καλύτερο. Κι όταν λέμε για το καλύτερο, εννοούμε η σκέψη σου να εκπέμπει μια ενέργεια θετική, αισιόδοξη, σύμφωνη πάντα με τα δεδομένα του ρεαλισμού στον οποίο, θες δεν θες, ζεις και πράττεις. Αν η έναρξη μιας σχέσης συνοδεύεται από το ενδεχόμενο να πληγωθείς, να σ’ απατήσει ή να σ’ αφήσει στα κρύα του λουτρού μόλις περάσει από δίπλα η δίμετρη καλλονή ή το μοντέλο του Cavalli, τότε μην μπεις καν στον κόπο. Τζάμπα θα χαλάσεις τη ζαχαρένια σου. Κι από ‘δω παν κι άλλοι.
Συνεπώς, για να το πούμε απλά, αν η φωνούλα μέσα σου, σου λέει πως η ζήλια θα γίνει το δεύτερο όνομα σου όσο το αμόρε ξενυχτάει με την παρέα σε κάποιο μπαράκι το Σαββατόβραδο, ίσως είναι καιρός να αναθεωρήσεις. Και μη μου πεις πως το τελευταίο είναι κάτι που αναζωπυρώνει τη σχέση κι όχι «κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα». Ας μη δουλευόμαστε και μεταξύ μας.
Η έλλειψη ζήλιας δεν είναι ταυτόσημο της αδιαφορίας. Την αδιαφορία την είχαμε και ως single, όσο ζούσαμε ελεύθερα πουλιά κι όχι κορόιδα στα κλουβιά, που λέει και το άσμα. Χθες μας εξέφραζε, σήμερα μας τελείωσε. Χθες ζούσαμε για την πάρτη μας, σήμερα μοιραζόμαστε το φορτίο για να ελαφρύνουμε τις πλάτες μας, όχι για να το κάνουμε διπλάσιο. Το γεγονός ότι δεν σου έκανε σκηνή όταν σου μίλησε ο φίλος από το δημοτικό ή τ’ ότι δεν έχει τον κωδικό από το facebook account σου δεν τον καθιστά αναίσθητο γουρούνι του τύπου «κάνε ό,τι καταλαβαίνεις, εγώ δεν ασχολούμαι». Ίσως η εμπιστοσύνη του σε σένα να καλύπτει την έμφυτη ανασφάλεια που κουβαλάει, να ποντάρει σε αυτό που έχετε κι όχι σ’ αυτό που θα μπορούσες να έχεις. Τι κι αν εκεί έξω κυκλοφορούν καλύτεροι, όταν δε σ’ ενδιαφέρει να τους βρεις;
Κι αν είσαι απ’ τους τύπους που βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο και η ανασφάλεια κατατρώει τα σωθικά σου, κάνε μια απόπειρα να δείξεις εμπιστοσύνη στον άνθρωπο που επέλεξες να μοιραστείς τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής σου. Δείξε εμπιστοσύνη στις επιλογές σου κι άσε την παθολογική ζήλια για λίγο στην άκρη. Η προσπάθεια να κρατήσεις το ενδιαφέρον ζωντανό σίγουρα δεν έχει να κάνει με σκηνές ζηλοτυπίας και έκδηλη την ανασφάλεια σου όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, λες και βρίσκεσαι σε πεδίο μάχης. Κανείς δε θα σε λυπηθεί ούτε θα μείνει μαζί σου για να μη μείνεις μόνος. Αν είναι γραφτό να γίνει το στραβοπάτημα, θα γίνει. Όσες παρακλήσεις και να κάνεις, όσους συναισθηματικούς εξαναγκασμούς και να ξεστομίσεις. Τουλάχιστον να τα ‘χεις καλά με τον εαυτό σου και για μότο κρατάμε αυτό με τις πορτοκαλιές και τα πορτοκάλια. Ξέρεις εσύ.
Για να το πούμε όμως και με τ’ όνομα του, αν δεν έχει μάτια παρά μόνο για σένα και ζει μονάχα για την αρχοντιά σου, θα φροντίσει να μη σε κεράσει το σφηνάκι της ζήλιας. Θα βάλει λυτούς και δεμένους να σου υπενθυμίζουν καθημερινά πως τα ψυχολογικά του προηγούμενου δεν χωράνε στο κουτάκι της ουτοπίας σας και καλά θα κάνεις να τα ξεφορτωθείς μια ώρα αρχύτερα, απλώς και μόνο για να τα ‘χετε καλά μεταξύ σας.
Επιμέλεια κειμένου Αλίκης Αμπατζή: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Αλίκη Αμπατζή
