Πέρασαν κι οι συγκεντρώσεις για τα Τέμπη, πέρασαν και δύο χρόνια απ’ το δυστύχημα. Δύο χρόνια πολύβουης σιωπής. Δεν είχες κάποιον γνωστό σου στη συγκεκριμένη αμαξοστοιχία, είχες όμως σίγουρα σε πολλές άλλες κι αυτή η σκέψη σε έχει καταβάλλει για τα καλά. “57 Νεκροί ηλικίας 15-67 ετών ήταν το αποτέλεσμα ενός σταθμάρχη που ξέχασε να γυρίσει ένα κλειδί”, ακούγεται στην τηλεόραση και σφίγγεται το είναι σου.
Στην επαγγελματική μου πορεία, είχα την τύχη να εκτελέσω το επάγγελμα της αεροσυνοδού για τέσσερα χρόνια. Στον κλάδο, ένα απ’ τα πιο σημαντικά πράγματα που μαθαίνεις είναι ότι δυστυχώς ο παράγοντας του ανθρώπινου λάθους υπάρχει και πάντα θα υπάρχει. Υποχρεούσαι λοιπόν να ακολουθείς τα πρωτόκολλα που εμπεριέχουν δικλείδες ασφαλείας, είτε αυτό είναι κάποιος αυτοματοποιημένος μηχανισμός είτε απλά ένας συνάδελφος που διπλοτσεκάρει τη διαδικασία. Σε αυτό το τρένο και κάθε τρένο που κυκλοφορεί στην Ελλάδα δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο. Χρόνια διαμαρτύρονταν οι εργαζόμενοι στέλνοντας επιστολές στο αρμόδιο υπουργείο και απεργώντας. Και η απάντηση ήταν να τους κουνάει ο Καραμανλής το δάχτυλο λέγοντας πως είναι ντροπή να θέτονται θέματα ασφαλείας. Ο άνθρωπος αυτός θα μπορούσε να μην είχε κάνει λάθος, θα μπορούσε να είχε πάθει ανακοπή όμως και το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο.
Το επόμενο πράγμα που έρχεται στο μυαλό σου είναι αν έχει αλλάξει κάτι πλέον. Τίποτα σου απαντάει ο φίλος σου Google με μια γρήγορη αναζήτηση, εκτός απ’ την ταχύτητα που κινούνται τα τρένα, γιατί αν δεν μπορείς να αποτρέψεις την πιθανή σύγκρουση ας προσπαθήσεις να την κάνεις λιγότερο σφοδρή. Το δυστύχημα αυτό δεν ήταν μια κακή σύμπτωση, το ότι δεν έχουν γίνει παραπάνω είναι μια καλή σύμπτωση.
“Είσαι τυχερή που γεννήθηκες στην Ελλάδα και όχι στη Ζιμπάμπουε”, σου έλεγε χαριτολογώντας η μαμά σου όταν δεν έτρωγες το φαγητό σου. Γεννήθηκες στα μέσα των ‘90s, στα εννιά τραγούδαγες δυνατά “Ξέρω τι ζητάω” και στα δέκα είδες από κοντά την αγαπημένη σου αθλήτρια dressage στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Όλα έμοιαζαν ευοίωνα. Αλλά μετά ακολούθησε η δολ0φονία του Γρηγορόπουλου, μνημόνια, χρόνια εργασιακής εκμετάλλευσης, 174 γυναικοκτονίες, ο κορωνοϊός και τα Τέμπη. Έκλεισες τα μάτια σου κι όταν τα ξανάνοιξες ήσουν ήδη τριάντα να αναρωτιέσαι τι ήταν πραγματικά αυτό που ζήταγες κι αν θα το ανακαλύψεις ποτέ. Είμαστε η πρώτη γενιά που αποδέχεται πλήρως την ύπαρξη των ψυχικών διαταραχών και τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας, τη χρειαζόμαστε θα προσθέσω εγώ, αλλά σίγουρα είμαστε και η γενιά που δεν μπορεί να την αντέξει οικονομικά.
Βαρέθηκα τη μία κατρακύλα μετά την άλλη, κουράστηκα να πρέπει να επιστρέψω το δώρο Χριστουγέννων υπό το φόβο μη χάσω αυτή την πολυπόθητη δουλειά των 830 ευρώ. Θέλω να ταξιδέψω πέρα απ’ το κινητό μου. Θέλω να κάνω παιδιά τα οποία θα έχω την οικονομική δυνατότητα να τα συντηρήσω και να τους προσφέρω όλες τις ευκαιρίες του κόσμου τούτου. Θέλω να έχω όνειρα και στόχους που μπορώ να πραγματοποιήσω. Θέλω να έχω χρόνο να βλέπω τον σύντροφό μου κι όχι να του λέω απλά καληνύχτα όταν ξαπλώνουμε εξαντλημένοι ύστερα από δώδεκα ώρες δουλείας έκαστος, λάθος τόνος, δουλειάς ήθελα να πω. Θέλω να μπορώ να τρώω αβοκάντο για πρωινό κι όχι να επιλέγω μόνο όσπρια και μακαρόνια για να βγει πιο φθηνό το σουπερμάρκετ. Θέλω να βγαίνω με τους φίλους μου κι όχι να βρίσκω δικαιολογίες ενώ στην πραγματικότητα δε μου φτάνουν τα λεφτά γι’ αυτόν τον έξτρα καφέ. Θέλω να μπορώ να βλέπω θεατρικές παραστάσεις και να μορφώνομαι κι όχι να κλείνομαι στο σπίτι με Netflix. Θέλω να έχω χόμπι και να αποκτήσω το δικό μου άλογο. Και το πιο σημαντικό, θέλω να ζήσω, θέλω να χτίσω αναμνήσεις για να έχω να θυμάμαι στα γεράματα. Η Ελλάδα, η Ελλάδα μου, μου στέρησε την προσδοκία. Δεν προσδοκώ το καλύτερο, μηχανικά κλείνω το ξυπνητήρι κι ανυπομονώ να έρθει η ώρα για να ξανακοιμηθώ. Ο ύπνος είναι η μεγαλύτερή μου προσδοκία. “Η επιθυμία, όταν νομίζουμε ότι θα υλοποιηθεί, λέγεται Ελπίδα. Το ίδιο, αλλά χωρίς να νομίζουμε κάτι τέτοιο, λέγεται Απελπισία”, έλεγε ο φιλόσοφος Thomas Hobbes.
Δεν ξέρω τελικά πόσο τυχερή είσαι που δε ζεις στη Ζιμπάμπουε.
Συντάκτης: Νεφέλη Ζέλιου
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
