Τεντώνομαι νωχελικά και χαμογελάω. Όχι, δεν ξύπνησα μόλις, απλώς το μυαλό μου ταξίδευε πάλι σ’ εμάς. Σκεφτόμουν την τελευταία μας επαφή και ρίγη διαπέρασαν το κορμί μου, σαν να τα ξαναζούσα. Όμως έμεινα μόνο εκεί.
Μετά από τόσες φορές που έχουμε βρεθεί, θα ήταν πολύ φυσικό να σου ζητήσω ή κάλλιστα να σε καθοδηγήσω με τα χέρια μου και με τη γλώσσα του σώματός μου σε ό,τι σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή πως θέλω να συμβεί, όμως νομίζω πως θα χαθεί η μαγεία, αυτή η ωραία προσμονή. Έχω πειστεί πως για άλλη μια φορά θα μπεις στο μυαλό μου, ή θα ήταν καλύτερα να πω, εγώ στο δικό σου; Θα το αφήσω λοιπόν έτσι, χωρίς να πω τίποτα, για να δω αν θα συμβεί κι αυτή τη φορά όπως τόσες και τόσες φορές.
Είναι τόσο περίεργο πως όλες τις ερωτικές φαντασιώσεις που είχα μαζί σου μου τις έχεις προσφέρει. Δε σε ρώτησα ποτέ πως συμβαίνει αυτό. Το αισθάνεσαι ή θέλεις κι εσύ ακριβώς το ίδιο; Πώς επικοινωνούν οι εραστές με γλώσσα μυστική κι αυστηρά δική τους; Κι αυτό που θέλω πώς το ξέρεις πριν καν το μάθω εγώ; Ίσως να σε ρωτήσω την επόμενη φορά αν ξανασυμβεί και πάλι.
Θυμάμαι τη σκέψη που έκανα ένα βράδυ που έβρεχε. Δέκα μέρες περίπου μετά, ένα βράδυ με βροχή, μπήκες στο σπίτι κι ήσουν μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο. Χωρίς να πούμε κουβέντα, κόλλησες το κορμί σου πάνω μου και τα χείλη σου στα δικά μου. Τα μουσκεμένα ρούχα σου αμέσως μετέδωσαν το νερό στα δικά μου και σε λίγο ήμασταν μούσκεμα κι οι δυο. Με το ελεύθερό σου χέρι άρχισες ν’ απομακρύνεις ένα-ένα τα ρούχα μου κι έπειτα, αφού άφησες τα χέρια μου, έβγαλες με τη βοήθειά μου τα δικά σου. Τα σώματά μας κρύα, κόλλησαν και πάλι το ένα στο άλλο. Τα χέρια μας λαίμαργα ζέσταιναν τα σημεία που άγγιζαν. Δεν έχουν όμως και τόση σημασία οι λεπτομέρειες. Σημασία έχει ότι ήξερες τι ήθελα να κάνεις, προλάβαινες όλα όσα σκεφτόμουν, σαν να έβαζες σκοπό ξαφνικά να μη μείνει ανεκμετάλλευτη ούτε ανάσα.
Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα ότι γεννήθηκα ξανά. Είχα δικαίωμα στον έρωτα, δικαίωμα να αισθανθώ, να γευτώ, να απολαύσω στο έπακρο χωρίς συστολές, να δώσω μα και να πάρω. Αισθάνθηκα ότι είχα ζήσει την τελειότερη κορύφωση, γιατί τότε ακόμη δε φανταζόμουν τις άλλες που θα ακολουθούσαν. Έχω ζήσει τόσες ερωτικές συγκινήσεις μαζί σου που κάποτε δεν τολμούσα καν να φανταστώ, γιατί θεωρούσα πως υπήρχαν μόνο στη σφαίρα της φαντασίας των σεναριογράφων. Είναι τόσο αδιανόητα περίεργο να αισθάνεσαι κι εν τέλει να κατανοείς πως και το κρεβάτι είναι γλώσσα που είτε τη μιλάς κοινά με τον άλλον είτε δε συνεννοείστε ούτε για τα βασικά. Κι αυτό άραγε πώς ξέρεις ότι το βρήκες, μέχρι να το ζήσεις;
Ήταν ένα μεσημέρι όταν απροσδόκητα ήρθε το μήνυμά σου. «Είμαι κοντά στο σπίτι σου». Ήμουν πάνω από το κινητό, λες κι αισθανόμουν ότι θα έρθει το μήνυμά σου. Η απάντησή μου ακαριαία. «Σε περιμένω». Ο χτύπος του κουδουνιού με έβγαλε από το ταξίδι του μυαλού μου που ήδη είχε ξεκινήσει. Με πήρες αγκαλιά και με ξάπλωσες στο κρεβάτι. Τα χείλη σου κατέβηκαν χαμηλά. Χωρίς να σταματήσεις, γύρισες τον κορμό σου κι έφερες το δικό σου κορμί προς εμένα. Ό,τι δίνεις, αυτό ακριβώς παίρνεις. Ένα ταυτόχρονο μοίρασμα αισθήσεων, συναισθημάτων. Άλλο να σου το περιγράφουν, άλλο να το κάνεις εικόνα κι άλλο να το ζεις.
Δεκάδες άλλες φορές συνέβη το ίδιο. Ό,τι φαντασιωνόμουν μαζί σου γινόταν αργά ή γρήγορα στην πράξη. Δεν άντεξα, κάποια φορά σου το εκμυστηρεύτηκα: σε ρώτησα αν σε κατεύθυνα εγώ με κάποιον τρόπο που δεν καταλάβαινα. Μου απάντησες πως όταν είσαι μακριά μου κάνεις ακριβώς τις ίδιες φαντασιώσεις. Τελικά λοιπόν θέλουμε να ζήσουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Κι ήμασταν τόσο τυχεροί, που συναντηθήκαμε.
Συντάκτης: Μαρία Παναγή
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
