Η λεπτομερής και γλαφυρή απεικόνιση ερωτiκών πράξεων, με τη συναίνεση όλων των ενηλίκων εμπλεκόμενων, που σκοπεύει στη διέγ@ρση του θεατή ονομάζεται πο@@νό. Τέτοιο περιεχόμενο βλέπουμε για να προκαλέσουμε σχετικά ερεθίσματα, να διευκολύνουμε την επίτευξη της κoρύφωσης, να μειώσουμε τα επίπεδα στρες ή ανίας, να ενθουσιαστούμε, να εκτονωθούμε και να το απολαύσουμε.
Η βιομηχανία αυτή ξεκίνησε από ταινίες ενηλiκων σε σινεμά, επεκτάθηκε με τις βιντεοκασέτες και τη διευκόλυνση παρακολούθησής τους από την άνεση του καναπέ μας και εκτοξεύθηκε στα ύψη με την εμφάνιση του διαδικτύου. Αναμενόμενα, παίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της «ερωτικής» κουλτούρας μας, καθοδηγώντας μας ήδη από την τρυφερή ηλικία που ξεκινάμε να φλερτάρουμε. Τότε αρχίζουμε να επεξεργαζόμαστε την ιδέα να γίνουμε ερωτικά ενεργοί, βλέποντας τι σημαίνει «έχω επαφές».
Ωστόσο η ταυτόχρονη απουσία επίσημης και αντικειμενικής διαπαιδαγώγησης στον τομέα αυτόν κι η αντιμετώπιση της σ@ξου@λικότητας εν γένει ως θέμα ταμπού, έχει καταστήσει τέτοιου είδους ταινίες ως το πλέον διαδεδομένο μέσο εξερεύνησης της «πράξης» κι εκμάθησης διάφορων τεχνικών. Αποτελεσματικά, η εικόνα που δίνει το συμβατικό περιεχόμενο του είδους, δηλαδή εκείνο στο οποίο αναπαρίστανται σενάρια που η πλειονότητα του κοινού επιθυμεί να παρακολουθήσει, έχει καταφέρει να επεκταθεί σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας, ενσταλάζοντας, παράλληλα, ανεπάρκεια σε μεγάλη μερίδα ατόμων.
Ψεύτικα, φουσκωμένα, πλαστικά σώματα μπλέκονται ευρηματικά σε μια παράσταση ευφάνταστων γυμναστικών επιδείξεων επιπέδου τσίρκου. Σαφώς, ουδεμία νύξη σχετικά με την προετοιμασία πίσω από το τελικό αποτέλεσμα, τα κάθε λογής βοηθήματα, φάρμακα και λiπαντiκά, ή τις ώρες εξάσκησης. Όλα αυτά, και πολλά ακόμη, όπως το πόσο κατάφωρα ή διακριτικά παρουσιάζεται μια διαστρεβλωμένη εικόνα της συναίνεσης, έχουν κανονικοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που έχει δημιουργηθεί η πεποίθηση πως αυτό που προβάλλεται όχι μόνο μπορεί και πρέπει να αναπαραχθεί στην πραγματική ζωή αλλά και πως δεν υπάρχει κάποιος άλλος απολαυστικός τρόπος συνεύρεσης.
Αν δεν υπήρχαν αυτές οι ταινίες όμως, όπως όλοι τις γνωρίζουμε, πόσοι από εμάς θα σκεφτόμασταν το τράβηγμα μαλλιών, το φτύσιμo, το χώσιμo αντικειμένων ή το να «βρισκόμαστε» σε κάθε είδους άβολη στάση; Κυρίως, όμως, πόσοι θα τη βρίσκαμε να μετατρέπουμε τον σύντροφο μας σε «κατώτερο»; Πότε ακριβώς και πώς πήγαμε από το να θέλουμε να αγκαλιαζόμαστε, να φιλιόμαστε, να γλειφόμαστε, να αγγιζόμαστε και να μπαίνουμε ο ένας στο κορμί του άλλου στο να ψάχνουμε ολοένα και πιο εξτρίμ πράγματα για να κ@υλ@σoυμε και να τελειώσουμε;
Για να είμαστε ξεκάθαροι. Δεν συγχέουμε το «κρεβάτι» με τον έρωτα και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτά τα δύο δεν πάνε, ούτε και χρειάζεται να πηγαίνουν πάντα μαζί. Ο καθένας μας έχει διαφορετικές προτιμήσεις και καλά κάνει, εφόσον αφορά σε συναινούντες ενήλικες, η γνώμη οποιουδήποτε περισσεύει. Επιθυμούμε να επικεντρωθούμε, ωστόσο, στα μηνύματα που περνάει σταθερά ανά τα χρόνια το mainstream αυτής της κατηγορίας ταινιών και συγκεκριμένα στον ακραία προβληματικό τρόπο που μαθαίνουμε να θέλουμε κάποιον. Κι εκεί ακριβώς στάθηκαν ορισμένες γυναίκες αποφασίζοντας να πάρουν τις κάμερες στα χέρια τους και να μας παρουσιάσουν ένα διαφορετικού είδους περιεχόμενο, περισσότερο συμπεριληπτικό και σ’ επαφή με την πραγματικότητα.
Στο μεγαλύτερο μέρος του, αυτού του είδους ο κινηματογράφος αφορά στο «κρεβάτι», και ό,τι μπορεί να σχετίζεται με αυτό, που ζέχνει τiμωρία, εκδiκηση, επiβολή εξουσίας και εξευτελiσμo. Το θηλυκό αποτελεί ένα παθητικό σκηνικό αντικείμενο, έρμαιο στις επιθυμίες του κυρiαρχου αρσενικού. Κατά τη διάρκεια της ταπεινωτiκής πράξης που αποπνέει μονάχα σωματική και φραστική επιθετικότητα, η γυναίκα παρουσιάζεται ως ανήθικη κι απελπισμένη, εύκολα διαθέσιμη και πρόθυμη να μετατραπεί ανά πάσα στιγμή σε ρομπότ που ανταποκρίνεται θετικά, αργά ή γρήγορα, αλλά πάντα, στο υποτιμητικό πέσιμο του άντρα και τελειώνει με υπέρμετρη χαρά σχεδόν αμέσως.
Οι γυναίκες της παρέας, ας γελάσουμε ειρωνικά. Όλοι μαζί ας αναγνωρίσουμε, επιτέλους, μια μόνο, αλλά βαρυσήμαντη, αιτία του λεγόμενου «oργ@σμικoύ κενού» θρηνώντας τις γυναικείες κoρυφώσεις που π@δ@χτηκαν, ουκ ολίγες φορές, από το παράθυρο, και, σίγουρα, ας ντραπούμε για την «ερωτική» μας παιδεία.
Αξίζει να σημειωθεί και το εξής οξύμωρο: Η παραγωγή τολμηρών ταινιών είναι ίσως από τους ελάχιστους επαγγελματικούς χώρους όπου η γυναίκα πληρώνεται περισσότερο από τον άντρα -ίσως σε μια θλιβερή προσπάθεια εξουδετέρωσης της απόλυτης εμπορευματοποίησης της ίδιας- για να πρωταγωνιστήσει σε μια τέτοια ταινία που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματική δική της απόλαυση αλλά σε εκείνη που θεωρείται ότι ανταποκρίνεται στις προτιμήσεις του άντρα παρτενέρ της και θεατή, ακροβατώντας στα όρια μεταξύ συγκατάθεσης και εξαναγκασμού.
Με πρωτοπόρο την Candida Royalle, πληθώρα γυναικών επιθυμούν να δημιουργήσουν ταινίες ανάλογου περιεχομένου που επικεντρώνονται σ’ εκείνο που θεωρούν οι γυναίκες ενδιαφέρον κι αισθησι@κό, σε εκείνο που ανάβει εκείνες, φτιαγμένο από γυναίκες έχοντας στο μυαλό τους τη γυναικεία επιθυμία. Λαμβάνοντας υπόψη τις τεράστιες ελλείψεις και ατέλειες στην παρουσίαση της ερωτiκής πράξης, για να μη μιλήσουμε για foreplay ή afterplay, και τη γενικότερη απογοήτευση του συμβατικού που είναι φτιαγμένο από άντρες για άντρες, οι Erika Lust, Tristan Taormino, Bree Mills, Kayden Kross, Dylan Ryan, Jessica Drake και Stormi Daniels, μεταξύ άλλων, αποφάσισαν να πάρουν τα ηνία.
Δημιουργώντας τέτοιο υλικό με χροιά κινηματογραφικής τέχνης, εναλλακτική μουσική επένδυση και με πειστική πλοκή, παρέχουν σχετικές αναπαραστάσεις με ποικιλομορφία ατόμων που διαφέρουν σε εμφάνιση, μέγεθος, «ερωτική» ταυτότητα και προσανατολισμό, φυλή και φύλο, εκθέτοντας προκλητικά ερωτiκά γούστα.
Δεν αφορά ζουζουνιάρικες, ρομαντικές ταινίες. Υπάρχουν, σαφώς, ορισμένες που εμπίπτουν στο ελαφρύτερο φάσμα της κατηγορίας αυτής, αλλά κι εκείνες που επιδεικνύουν άγριες διαθέσεις και σκληροπυρηνικά φετiχ. Περιεχόμενο γυρισμένο από γυναίκες σκηνοθέτιδες δε σημαίνει αυτόματα soft· μπορεί άνετα να είναι συνυφασμένο με πιο extreme καταστάσεις. Δεν καταρρίπτουν καμία φαντασίωση. Αντ’ αυτού φέρνουν στο προσκήνιο τη γυναικεία σ@ξου@λικότητα κι ευχαρίστηση, όπως και τον τρόπο επίτευξής της και επικεντρώνονται στην ποιότητα της πράξης, όχι στην ποσότητα και στο πόσο παραβιαστική και σοκαριστική μπορεί να είναι. Στοχεύουν στην ανάδειξη του τρόπου που επιθυμούμε τον παρτενέρ μας, που κινούμαστε για να νιώσουμε στο μάξιμουμ την ευχαρίστηση και, εν τέλει, που κατανοούμε και βιώνουμε τα κορμιά μας. Δίνοντας τον έλεγχο στη γυναίκα, ενδυναμώνουν όχι μόνο τις πρωταγωνίστριες αλλά και τους θεατές, θέτουν θετικά πρότυπα κι αναδεικνύουν την πραγματική απόλαυση, δίνοντας προσοχή κι έμφαση στις λεπτομέρειες, στις εκφράσεις, στα χέρια, στις θέσεις και στις αντιδράσεις του σώματος κατά την κoρύφωση.
Οι ταινίες για ενήλικους λοιπόν, με γυναίκες πίσω από τις κάμερες κάνουν μια ισχυρή δήλωση σχετικά με τη γενικότερη ιδεολογία γύρω από την τέχνη της συν@@σίας, τις αξίες μας, τα όρια και τη συναίνεση, τον αλληλοσεβασμό και την ισότητα. Αποτίνουν φόρο τιμής στην πράξη που είναι, άλλωστε, το κλειδί μιας ευτυχισμένης ζωής και η πηγή της ίδιας της ύπαρξης.
Συντάκτης: Αγγελική Λεωνόρα Λαμπροπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
