Η απόλυτη σύμπραξη και των πέντε αισθήσεων. Η κορύφωση. Αφή, ακοή, όραση, όσφρηση, γεύση βρίσκονται στο απόλυτο ζενίθ τους ώστε να γεννήσουν στον άνθρωπο αυτήν την πολυπόθητη στιγμή κατά την διάρκεια της ερωτικής πράξης. Αδιαμφισβήτητα, είναι βιολογική ανάγκη όλων των ανθρώπων. Αν κι έχουν γίνει έρευνες, δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο εγχειρίδιο με οδηγίες χρήσης που ν’ ανταποκρίνεται απόλυτα το ίδιο σε όλους τους ανθρώπους. Καθένας έχει τα δικά του «κουμπάκια» τα οποία στη διάρκεια της ερωτικής του ζωής ανακαλύπτει είτε με τη βοήθεια των ερωτικών του συντρόφων είτε μόνος του, με απώτερο σκοπό την κατάκτηση αυτών των δευτερολέπτων ή ακόμα και λεπτών κορύφωσης. Κάποιοι άνθρωποι όμως –εδώ και πολλά χρόνια- το έχουν πάει ένα βηματάκι παραπέρα ανακαλύπτοντας κι άλλους εναλλακτικούς τρόπους με τους οποίους καταφέρνουν ν’ απολαμβάνουν αυτά τα πολύτιμα δευτερόλεπτα χωρίς απαραίτητα την παρουσία ενός ερωτικού συντρόφου ή της διεργασίας αυτοϊκανοποίησης. Και το πιο παράδοξο είναι ότι δεν υπάρχει καμία φυσική επαφή.
Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1980, τότε που το AIDS ήταν δραματικά διαδομένο σε παγκόσμιο επίπεδο κι οι άνθρωποι ζούσαν με τον φόβο μην κολλήσουν τον ιό του HIV, μια καλλιτέχνιδα του Broadway η Barbara Carellas αναπτύσσει μια νέα μέθοδο για να έρχεσαι σε οργασμό. Εκείνον της σκέψης. Η Carellas –η οποία σήμερα είναι πιστοποιημένη εκπαιδεύτρια οργασμού αναπνοής κι ενέργειας- υποστήριζε ότι με τον συνδυασμό της βαθιάς αναπνοής, της φαντασίας, των ερωτικών ήχων και της εκούσιας συμπίεσης των πυελικών μυών θα μπορούσε να προκληθεί αντίστοιχη αίσθηση με αυτή της κορύφωσης σε όλο το σώμα.
Αυτό που οδήγησε την Carellas στην αναζήτηση μιας εναλλακτικής μεθόδου κορύφωσης ήταν ο θάνατος πολλών αγαπημένων φίλων της μέσα στη θεατρική κοινότητα, αλλά κι ο προσωπικός της φόβος να μην κολλήσει η ίδια τον ιό. Όλα ξεκίνησαν όταν επισκέφτηκε ένα ανεπίσημο εργαστήριο όπου εκπαίδευαν ανθρώπους στο να βιώσουν οργασμούς χρησιμοποιώντας μόνο το μυαλό τους. Τελικά όχι μόνο κατάφερε να βιώσει η ίδια κορύφωση αποκλειστικά με τη σκέψη της άλλα το έκανε και σκοπό ζωής να εκπαιδεύσει κι άλλους ανθρώπους ώστε να ζήσουν αυτή την εμπειρία.
Ερευνητές από το πανεπιστήμιο Rutgers University του Νιου Τζέρσι αποφάσισαν να μελετήσουν την τεχνική της Carellas κι όλη αυτήν τη σύνδεση που υποστήριζε μεταξύ νου – σώματος – επαφής. Ανακάλυψαν εν τέλει ότι οι ισχυρισμοί της ήταν κι επιστημονικά τεκμηριωμένοι. Συγκεκριμένα, την έβαλαν να εφαρμόσει την τεχνική της, ενώ την είχαν συνδέσει σε μαγνητικό τομογράφο. Κατά τη διάρκεια του τεστ με έκπληξη διαπίστωσαν ότι τα τμήματα του εγκεφάλου τα οποία ενεργοποιούνται με τον παραδοσιακό τρόπο πρόκλησης κορύφωσης, είναι τα ίδια με την πρόκληση μέσω σκέψης (cbsnews).
Έκτοτε αρκετοί άνθρωποι ακολούθησαν την τεχνική της Carellas κι έγιναν κατά καιρούς αρκετές μελέτες πάνω στη συγκεκριμένη μέθοδο. Το 1990 το πανεπιστήμιο Rutgers University του Νιου Τζέρσει επανέλαβε την ίδια έρευνα σε 10 γυναίκες οι οποίες υποστήριζαν ότι είχαν κατακτήσει την τεχνική της Carellas. Ο τρόπος διενέργειας του τεστ ήταν η σύγκριση μεταξύ μιας παραδοσιακής και της νέας τεχνικής. Οι μετρήσεις των επιστημόνων που έγιναν στις 10 γυναίκες -καρδιακός ρυθμός, πίεση του αίματος, διαστολή της κόρης των ματιών- ήταν πρακτικά ίδιες και στις δύο περιπτώσεις.
Πάντως, όσοι το έχουν επιχειρήσει δεν είναι τόσο εύκολο όσο αρχικά νομίζουν και σίγουρα χρειάζεται αρκετή ως πολύ εξάσκηση. Η διαισθητική σύνδεση μυαλού και γεννητικών οργάνων δεν είναι πάντα επιτεύξιμη. Το 2016, μια Αγγλίδα δημοσιογράφος βρέθηκε σ’ ένα ταντρικό workspop ενεργειοργασμού στο Λονδίνο και μοιράστηκε την εμπειρία της με το αναγνωστικό κοινό. Απ’ ότι υποστήριξε τ’ άτομα που συμμετείχαν στη συνεδρία ήταν στο σύνολό τους 12 -από 20, μέχρι και 60 ετών. Η συνεδρία διήρκεσε περίπου τις 3 ώρες κι η περισσότερη ώρα καταναλώθηκε στο χτίσιμο εμπιστοσύνης των συμμετεχόντων και στην εκπαίδευσή τους όσο αφορά τις τεχνικές του ενεργειοργασμού. Όπως περιέγραψε λίγο τη διαδικασία η δημοσιογράφος, αρχικά κάθονται σε θέση ημικύκλιου πάνω σε χαλάκια Yoga και ξεκινούν να συστήνονται ο ένας στον άλλον περισσότερο χρησιμοποιώντας την οπτική επαφή, όπου παραδόξως -όπως λέει η δημοσιογράφος- αναπτύσσεται οικειότητα. Συνέχεια, είχε η εκμάθηση της κυκλικής αναπνοής· αυτό σημαίνει εισπνοή από τα μύτη κι εκπνοή από το στόμα χωρίς διακοπές στο ενδιάμεσο. Έπειτα από δύο ώρες, γίνεται ένα διάλειμμα και περνάνε επί του πρακτέου.
Η εκπαιδεύτρια βάζει δυνατά μουσική και ξεκινάει να δίνει εντολές στους συμμετέχοντες να κουνήσουν το ισχίο τους σε οχτάρια επαναλαμβάνοντας παράλληλα φράσεις που ενισχύουν την αυτοπεποίθησή τους. Όπως υποστηρίζει η δημοσιογράφος, ο συνδυασμός της αναπνοής, της ενέργειας της κίνησης και του ήχου είναι το τελικό συστατικό του ενεργειοργασμού. Τελευταίο στάδιο, είναι η εκπαίδευση των συμμετεχόντων του σφιξίματος του ηβοκοκκυγικού μυ (ο μυς που διακόπτει την ούρηση). Μετά απ’ όλο αυτό ξεκινάει η διαδικασία του ενεργειοργασμού, με οδηγίες της εκπαιδεύτριας υπό σαμαντική θεραπευτική μουσική. Εν κατακλείδι η δημοσιογράφος όπως δήλωσε, αποκοιμήθηκε στην τελευταία διαδικασία και τελικά δεν κατάφερε να νιώσει την κορύφωση μέσω της σκέψης, αλλά αυτό που της έμεινε στο τέλος είναι ότι υπήρχε μια απτή αίσθηση στον χώρο με τους ανθρώπους να στέκονται ο ένας πλάι στον άλλο χωρίς να υπάρχει ακριβώς φιλία, αλλά μια μορφή αλληλεγγύης και συμπόνιας μεταξύ τους (vice).
Πέραν όλων των ερευνών, των εκπαιδευτών του ενεργειοργασμού και της προσωπικής μαρτυρίας της δημοσιογράφου –η οποία αποκοιμήθηκε, αυτό το τονίζω- η κορύφωση για τον κάθε άνθρωπο είναι σαφώς μια εγκεφαλική λειτουργία κι ένα πολύ προσωπικό και ξεχωριστό κομμάτι για τον καθένα από εμάς. Σαφώς δεν μπορούμε ν’ αμφισβητήσουμε το γεγονός ότι μπορεί να επιτευχθεί κορύφωση μόνο με σκέψη από τη στιγμή που υπάρχουν τεκμηριωμένες έρευνες κι άνθρωποι που το έχουν βιώσει. Μπορεί όμως η πρόκληση μέσω σκέψης ν’ αντικαταστήσει απόλυτα το άγγιγμα πάνω στην ανθρώπινη σάρκα; Την αλμυρή γεύση και τη μυρωδιά του ιδρώτα; Τον ήχο από την ανάσα και το τίναγμα των ματιών την ώρα της κορύφωσης;
Δικό σας.
Συντάκτης: Θάλεια Διαμαντούλη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
