Δυο χρόνια μετά την τραγική στιγμή που έζησε όλη η Ελλάδα στα Τέμπη που φαίνεται όλο και περισσότερο ότι έχει πολλά να αποκαλύψει ακόμα, οι επιζώντες και οι οικογένειες των θυμάτων συνεχίζουν να ζητούν δικαιοσύνη. Ανάμεσά τους και ο Αντώνης Αντωνίου, ένας από τους ανθρώπους που επέζησαν από τη φονική σύγκρουση της 28ης Φεβρουαρίου 2023, αλλά κουβαλούν ακόμα τα τραύματά του.
Ο Αντώνης βρέθηκε την Τετάρτη 5 Μαρτίου στη διαδήλωση της Θεσσαλονίκης, όπου χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους για να απαιτήσουν απόδοση ευθυνών. Όμως, όπως καταγγέλλει ο ίδιος, η μέρα δεν τελείωσε εκεί: Ο ίδιος προσήχθη από την αστυνομία κατά τη διάρκεια ενός «τυπικού ελέγχου» και βρέθηκε μέσα στην κλούβα, να μεταφέρεται στο αστυνομικό μέγαρο.
«Αποφάσισα να δοκιμάσω τα όρια της υπομονής μου»
Σε βίντεο που ανήρτησε στα social media, περιγράφει λεπτό προς λεπτό την εμπειρία του:
«Στη ΧΑΝΘ, στο ύψος της Τσιμισκή, μας σταματάνε για τυπικό έλεγχο. Εμένα και άλλα 20-22 άτομα, γυναικόπαιδα. Ο τυπικός έλεγχος έγινε όρεξη για προσαγωγή. Μας πήρε 5 λεπτά μέσα στα δακρυγόνα να περιμένουμε, όσο οι αστυνομικοί φορούσαν τα κράνη τους και δεν είχαν τα ίδια προβλήματα με εμάς. Ήρθε η κλούβα και μας πήγε στο αστυνομικό μέγαρο. Αποφάσισα να δοκιμάσω τα όρια της υπομονής μου και να τους εξηγήσω πώς έχουν τα πράγματα, για ποιο λόγο έχω αναπνευστικά προβλήματα και για ποιο λόγο πανικοβλήθηκα όταν έφαγα τα δακρυγόνα και άρχισα να χάνω τις αναπνοές μου».
«Όταν ανέφερα τα Τέμπη, πήρα ένα χαμόγελο»
Αυτό που τον συγκλόνισε περισσότερο δεν ήταν η προσαγωγή του, αλλά η αντιμετώπιση που έλαβε όταν μίλησε για την τραγωδία που έζησε:
«Η πρώτη αναφορά στα Τέμπη δεν είχε καν αντίδραση, η δεύτερη αναφορά στα Τέμπη, πάνω στην εξακρίβωση στοιχείων, όταν ρώτησα τον αστυνομικό εάν θέλει να του πω τη θέση μου στο τρένο εκείνο το βράδυ… πήρα ένα πολύ ωραίο χαμόγελο… μάλλον είχε πλάκα αυτό που είπα.»
«Τα ρούχα μου πότισαν δικτατορία»
Στο τέλος του βίντεο, ο Αντώνης καταλήγει με μια φράση που αποτυπώνει το αίσθημα ασφυξίας που νιώθει απέναντι στην ατιμωρησία και την καταστολή:
«Το χθεσινό ήταν μια τραγική ειρωνεία και ήταν η τελευταία ελπίδα που είχα για να δω λίγη ανθρωπιά. Το αποτέλεσμα και το συμπέρασμα είναι απλό… ο φόβος είναι επιλογή και ο φόβος είναι μια λέξη που δεν βρίσκεται στο δικό μας λεξικό… οπότε για να μην τα πολυλογώ, ραντεβού στους δρόμους ξανά και πάω να κάνω μπανάκι γιατί τα ρούχα μου πότισαν δικτατορία.»
Μια φράση-καθρέφτης μιας ολόκληρης κοινωνίας που αρνείται να ξεχάσει.
Τι σημαίνει να ζεις σε μια χώρα όπου η διαμαρτυρία αντιμετωπίζεται με καταστολή, όπου ένας άνθρωπος που επέζησε από ένα κρατικό έγκλημα βλέπει έναν αστυνομικό να του χαμογελά ειρωνικά όταν αναφέρει τα Τέμπη; Είναι άραγε υπερβολή να μιλάμε για ένα κράτος που δεν αντέχει να κοιτάξει την αλήθεια κατάματα και προτιμά να φιμώνει όσους την υπενθυμίζουν;
Ας απαντήσει καθένας για τον εαυτό του. Αν αντέχει.
