Η Εθνική Πινακοθήκη άνοιξε ξανά τις πόρτες της, αλλά το αποτύπωμα της επίθεσης στους πίνακες του Χριστόφορου Κατσαδιώτη παραμένει. Όχι από αμέλεια, αλλά από επιλογή. Το σπασμένο γυαλί, οι φθορές, τα έργα πεσμένα στο έδαφος είναι πλέον μέρος της έκθεσης – μια υπενθύμιση πως η τέχνη πάντα απειλείται, αλλά ποτέ δε σιωπά.
Το περιστατικό βανδαλισμού από τον βουλευτή της Νίκης, Νίκο Παπαδόπουλο, και ένα ακόμα άτομο, ήταν μια επίθεση με ξεκάθαρο μήνυμα: ότι κάποιοι θέλουν να λογοκρίνουν την τέχνη, να την πνίξουν μέσα σε μια στενόμυαλη αντίληψη για το τι είναι «επιτρεπτό». Η τέχνη, όμως, δε φοβάται τη λογοκρισία και οι απαντήσεις ήρθαν άμεσα. Η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης και ο ίδιος ο καλλιτέχνης αποφάσισαν να διατηρήσουν τα ίχνη της επίθεσης ορατά. Οι σπασμένες προθήκες, τοποθετημένες όπως βρέθηκαν, αποτελούν πια μέρος του εκθέματος, συνοδευόμενες από ένα κείμενο που εξηγεί ότι αυτή η επιλογή δεν είναι σημάδι ήττας, αλλά πράξη διαμαρτυρίας.
Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας, μια ομάδα υπερασπιστών της ελευθερίας της τέχνης βρέθηκε έξω από την Πινακοθήκη, αναρτώντας ένα μεγάλο πανό με το μήνυμα: «Η ελευθερία της τέχνης είναι αδιαπραγμάτευτη».
Λίγο αργότερα, μια ομάδα υπερορθόδοξων εμφανίστηκε στο σημείο, επιτιθέμενη λεκτικά στους διαδηλωτές και προσπαθώντας να εισβάλει στην Πινακοθήκη. Η άμεση παρέμβαση των αστυνομικών απέτρεψε την ένταση, καθώς οι συγκεντρωμένοι ακραίοι δεν κατάφεραν να περάσουν την είσοδο του κτιρίου.
Πηγή φωτογραφίας: eurokinissi
Οι τέσσερις πίνακες του Κατσαδιώτη παραμένουν στο δάπεδο, με δύο εξ αυτών να έχουν τις γυάλινες προθήκες σπασμένες.
Ανοικτή για το κοινό η Εθνική Πινακοθήκη/ φωτογραφία eurokinissi
Η ιστορία επαναλαμβάνεται, η Τέχνη αντιστέκεται
Από τις διώξεις των συγγραφέων και των ζωγράφων στο Μεσαίωνα, μέχρι τη σύγχρονη λογοκρισία και τη βίαιη καταστολή της ελεύθερης έκφρασης, η τέχνη ήταν πάντα στο στόχαστρο. Και όμως, κάθε φορά αποδεικνύει ότι είναι πιο δυνατή από αυτούς που τη φοβούνται. Το σύνθημα που αναρτήθηκε στην Πινακοθήκη το είπε ξεκάθαρα: «Η ελευθερία της τέχνης είναι αδιαπραγμάτευτη». Και δεν είναι απλώς ένα σύνθημα. Είναι η πραγματικότητα μιας κοινωνίας που δε δέχεται να γυρίσει πίσω.
Η τέχνη δε ζητά άδεια για να υπάρχει. Και όσο κι αν προσπαθούν να τη φιμώσουν, εκείνη θα βρίσκει πάντα τρόπο να μιλήσει.
