Μπορεί να είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα ζεϊμπέκικα των 00s. Μπορεί η φωνή της Δέσποινας Βανδή να έδωσε στο «Κοριτσάκι σου» μια διάσταση γεμάτη πάθος και ενοχή. Αλλά πίσω από τους στίχους, το ραδιοφωνικό σουξέ και τη διαχρονικότητα, κρυβόταν μια ενοχική «καλημέρα».
Ο Φοίβος, ο δημιουργός των μεγαλύτερων ποπ-λαϊκών επιτυχιών της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας, που μας έχει χαρίσει τα τραγούδια όλων των εφηβικών μας ερώτων, αποκάλυψε μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο TikTok πως το συγκεκριμένο τραγούδι δε γράφτηκε για κάποιον άλλο, ούτε από έμπνευση της στιγμής. Γράφτηκε επειδή έκανε μια πατάτα στη σχέση του κι είπε να βγει κάτι καλό από αυτό.
«Ο βλάκας στον οποίο αναφέρεται το τραγούδι, είμαι εγώ», εξομολογήθηκε με απόλυτη ειλικρίνεια. Όπως είπε, ένα πρωί πριν από χρόνια, ξύπνησε με νεύρα. Είχε κοιμηθεί ελάχιστα και, όπως συχνά συμβαίνει στους καλύτερους από εμάς, ξέσπασε εκεί που δεν έπρεπε. Μίλησε απότομα στη σύντροφό του – το «κοριτσάκι του», όπως το αποκαλεί τρυφερά – και μετά από λίγο κατάλαβε πόσο άδικος και άξεστος ήταν.
Ε ξαι ξέρεις τώρα πώς πάνε αυτά. Δε ζήτησε συγγνώμη, τα νεύρα φούντωσαν και μετά καταλήγεις να θυμάσαι ότι πρόπερσι στις διακοπές στη Σκόπελο είχες πει κάτι που δεν έπρεπε, και δώσ’ του ο καβγάς. Στην περίπτωσή του βέβαια, κάπου εκεί, ανάμεσα στην ενοχή και την ανάγκη για κάθαρση, γεννήθηκε ένα τραγούδι-τιμωρία. Όπως περιγράφει ο ίδιος:
@foivos.official Το κοριτσάκι σου… #foivos #despinavandi #tokoritsakisou #greektiktok #foryou #fyp #viral #storytime ♬ original sound – Foivos
«Μου ήρθε μία σατανική ιδέα: να με τιμωρήσω γράφοντας ένα τραγούδι που θα γινόταν επιτυχία, ώστε κάθε φορά που το ακούω να μου θυμίζει τη συμπεριφορά μου.»
Έτσι, την ώρα που ετοίμαζε τον δίσκο «Προφητείες», έγραψε το «Κοριτσάκι σου» σαν ένας τρόπος να “φάει στη μάπα” την ίδια του την ενοχή, ξανά και ξανά, με κάθε αναπαραγωγή. Και όταν το τελείωσε, έτρεξε – αυτή τη φορά κυριολεκτικά – να ζητήσει συγγνώμη.
«Το έφαγα τόσες φορές στη μάπα που τελικά έγινα καλή παρέα και το πρωί!», σχολίασε γελώντας.
Η ιστορία του Φοίβου είναι μόνο ένα από τα άπειρα παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι η μουσική και κάθε μορφή τέχνης – δε γεννιέται απλώς από ιδέες έτσι στα κουτουρού. Γεννιέται από στιγμές που σε καίνε. Από λάθη που σε στοιχειώνουν. Από αλήθειες που δεν ήθελες να πεις δυνατά, και τελικά τις τραγούδησες. Από το άγαλμα του Πουλόπουλου μέχρι το γράμμα του Μάλαμα και τον Αύγουστο του Παπάζογλου, τα τραγούδια που κρύβουν αληθινές ιστορίες μέσα τους πάντα μας ιντριγκάρουν ένα τσικ περισσότερο.
Άλλωστε, τα τραγούδια που μένουν δεν είναι απλώς τα καλογραμμένα. Είναι τα ειλικρινή. Και κάπως έτσι, μια προσωπική ιστορία μετατρέπεται σε συλλογική εμπειρία. Όλοι έχουμε υπάρξει «ο βλάκας». Όλοι έχουμε γίνει «το κοριτσάκι». Και κάπου εκεί, το τραγούδι δεν είναι πια μόνο του Φοίβου. Είναι όλων μας.
