Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που το μέσα μας μοιάζει με ένα δωμάτιο γεμάτο φωνές, μισοτελειωμένες σκέψεις κι άλυτες υποχρεώσεις. Όλα ζητούν την προσοχή μας, τίποτα δε μας γεμίζει πραγματικά. Οι μέρες περνούν με ένα αίσθημα κενού ή πίεσης που δεν μπορούμε να κατονομάσουμε, σαν να ζούμε στον αυτόματο πιλότο, αλλά με μια βαθιά εσωτερική κόπωση. Είναι αυτό το σημείο που πολλοί άνθρωποι νιώθουν χαωμένοι. Όχι απαραίτητα επειδή κάτι κακό συμβαίνει, αλλά επειδή όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα.
Η εποχή μας μάς ζητά να είμαστε «όλα»: παραγωγικοί, παρόντες, ευγνώμονες, ενημερωμένοι, ισορροπημένοι, ψυχικά υγιείς και κοινωνικά ενεργοί. Κι όμως, κάτω από αυτό το βάρος, πολλοί νιώθουν πως δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά. Νιώθουν πως έχουν χαθεί ανάμεσα σε στόχους που δεν ξέρουν αν είναι δικοί τους, σχέσεις που έχουν πάψει να τους τρέφουν και πληροφορίες που καταναλώνονται χωρίς να προσφέρουν ουσιαστική κατανόηση.
Η ψευδαίσθηση της προτεραιότητας
Όταν όλα φαντάζουν επείγοντα, χάνουμε την ικανότητα να ξεχωρίζουμε τι είναι σημαντικό. Το μυαλό, σε κατάσταση υπερδιέγερσης, πηδάει από το ένα στο άλλο, χωρίς να ολοκληρώνει τίποτα. Δεν είναι θέμα τεμπελιάς ή αδυναμίας· είναι μια φυσική αντίδραση στον υπερκορεσμό. Δεν μπορούμε να εστιάσουμε όταν ο εσωτερικός μας κόσμος φλέγεται και το εξωτερικό περιβάλλον απαιτεί συνέχεια.
Κάπου εκεί, αρχίζει και η αποσύνδεση. Από τον εαυτό, από τις ανάγκες, από τα όνειρα. Και μαζί έρχεται η ενοχή: γιατί δεν μπορώ να οργανωθώ; Γιατί οι άλλοι τα καταφέρνουν; Γιατί νιώθω ότι πνίγομαι χωρίς καν να τρέχει κάτι σοβαρό;
Η ανάγκη για παύση
Η πρώτη απάντηση σε αυτό το χάος δεν είναι να κάνεις περισσότερα. Είναι να σταματήσεις. Όχι για πάντα, όχι δραματικά. Αλλά να δημιουργήσεις μια παύση. Να κάνεις ένα βήμα πίσω και να ρωτήσεις με ειλικρίνεια: «Τι είναι αληθινά σημαντικό για μένα αυτή τη στιγμή;» Όχι τι περιμένουν οι άλλοι. Όχι τι λέει το Instagram. Όχι τι δείχνει σωστό. Αλλά τι αγγίζει την καρδιά σου, τι χρειάζεται το σώμα σου, τι ζητά η ψυχή σου. Η παύση δεν είναι αδράνεια. Είναι η συνειδητή επιλογή να πάρεις μια ανάσα. Να ακούσεις τον εαυτό σου χωρίς φίλτρα. Να αφουγκραστείς το κενό, γιατί μέσα του μπορεί να βρίσκεται η πιο καθαρή σου απάντηση.
Επανευθυγράμμιση με τις αξίες
Το αίσθημα του χαομένου πολλές φορές προκύπτει από το ότι ζούμε έξω από τις αξίες μας. Όταν δεν έχουμε ξεκάθαρη εικόνα για το τι εκτιμάμε αληθινά όπως η σύνδεση, η ελευθερία, η δημιουργικότητα ή η γαλήνη τότε δεχόμαστε εύκολα εξωτερικές «σημασίες» που μας αποπροσανατολίζουν. Η εστίαση στα σημαντικά προϋποθέτει να ξεκαθαρίσουμε πρώτα τι είναι σημαντικό για εμάς. Και αυτό είναι διαφορετικό για κάθε άνθρωπο. Ίσως η σημαντικότητα δεν είναι να πετύχεις πολλά, αλλά να ζήσεις με παρουσία. Ίσως δεν είναι να έχεις απαντήσεις, αλλά να θέτεις ειλικρινά ερωτήματα. Ίσως το να προχωράς δε σημαίνει πάντα δράση, αλλά και αποδοχή.
Μικρές πράξεις που θα βοηθήσουν σε αυτό:
-Να αφιερώνεις 10 λεπτά τη μέρα σε μια δραστηριότητα χωρίς κινητό.
-Να γράφεις κάθε πρωί μια φράση που σε αγγίζει.
-Να λες «όχι» σε κάτι που δεν έχει νόημα για σένα.
-Να πηγαίνεις μια βόλτα χωρίς προορισμό.
-Να επιτρέπεις στον εαυτό σου να μην ξέρει.
Δεν είναι κακό να είσαι χαωμένος. Είναι ένα κάλεσμα μια ένδειξη ότι κάτι μέσα σου χρειάζεται φροντίδα, επαναπροσδιορισμό. Ότι η ζωή σου χτυπάει την πόρτα, όχι για να κάνεις περισσότερα, αλλά για να νιώσεις πιο αληθινά.
Όταν όλα γύρω μοιάζουν ασαφή, το μόνο σταθερό σημείο είναι αυτό που χτίζεις μέσα σου. Μια σχέση με τον εαυτό σου που βασίζεται στην αποδοχή και την κατανόηση. Ένα κέντρο βάρους που δεν εξαρτάται από το τι συμβαίνει, αλλά από το πώς εσύ επιλέγεις να είσαι μέσα σε ό,τι συμβαίνει. Δε χρειάζεται να έχεις όλα τα κομμάτια στη θέση τους. Αρκεί να μπορείς να καθίσεις για λίγο μαζί τους ακατάστατα, μπερδεμένα, ατελή. Εκεί γεννιέται η γαλήνη: όχι από την τελειότητα, αλλά από την αλήθεια.
Συντάκτης: Ίννα Σταύρου
