Υπάρχουν κάποιες ειδήσεις που τις διαβάζεις και δεν ξέρεις αν πρέπει να θυμώσεις, να απογοητευτείς ή απλώς να αναρωτηθείς σε τι κόσμο ζούμε. Μια τέτοια είναι και η ιστορία μιας εγκύου γυναίκας από το Πήλιο, που ο σύντροφός της πέταξε έξω από το σπίτι επειδή… τόλμησε να θέλει να φέρει στον κόσμο το παιδί της.
Το ζευγάρι έμενε στο σπίτι της μητέρας του κατηγορούμενου και επιβίωνε κυρίως από επιδόματα. Όταν η γυναίκα έμεινε έγκυος, η συμπεριφορά του άνδρα άλλαξε. Άρχισε να απομακρύνεται, να γίνεται εριστικός, να την πιέζει να κάνει έκτρωση. Εκείνη, όμως, επέλεξε να κρατήσει το παιδί.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του gegonotanews.gr, η γυναίκα κάποια στιγμή χρειάστηκε να πάει στην Αθήνα για προγεννητικό έλεγχο. Ζήτησε χρήματα από τον σύντροφό της, εκείνος της υποσχέθηκε πως θα τη βοηθήσει, αλλά δεν το έκανε ποτέ. Έτσι, αναγκάστηκε να δανειστεί από φίλους και να ταξιδέψει μόνη της.
Όταν επέστρεψε, όμως, δεν την περίμενε κανείς στο σπίτι. Ή, μάλλον, την περίμενε η απόλυτη απόρριψη. Το σπίτι ήταν κλειδωμένο. Τα ρούχα της στον δρόμο. Ο άνδρας με τον οποίο μοιραζόταν τη ζωή της είχε βρει την πιο σκληρή και εξευτελιστική μέθοδο για να της πει: «Δε σε θέλω πια».
Η γυναίκα έκανε καταγγελία, ο άνδρας συνελήφθη και οδηγήθηκε στη Δικαιοσύνη. Και εδώ έρχεται η δεύτερη πράξη του παραλόγου. Στη δίκη, ο κατηγορούμενος δεν εμφανίστηκε καν. Αντ’ αυτού, έστειλε τον αδερφό του να πει στους δικαστές ότι είχε σοβαρότατο λόγο να μην παραστεί: έπρεπε να φροντίσει τα ζώα του.
Ευτυχώς, η εισαγγελέας δεν εντυπωσιάστηκε από αυτή τη γελοία δικαιολογία. Έκρινε ότι η εγκατάλειψη της εγκύου ήταν σοβαρό αδίκημα, πρότεινε την ενοχή του κατηγορούμενου και το δικαστήριο τον καταδίκασε σε ένα χρόνο φυλάκιση με αναστολή. Ο όρος; Να μην πλησιάσει ξανά την πρώην σύντροφό του σε απόσταση μικρότερη των 100 μέτρων και να διακόψει κάθε επικοινωνία μαζί της.
Ας σταθούμε λίγο εδώ. Ένας άνδρας εγκαταλείπει στο κρύο μια έγκυο γυναίκα γιατί δεν ήθελε να ρίξει το παιδί. Και η ποινή είναι ένας χρόνος με αναστολή και ένας περιοριστικός όρος. Στην πράξη, δηλαδή, τίποτα. Το ζήτημα δεν είναι μόνο η ατιμωρησία. Είναι πως τέτοια περιστατικά συνεχίζουν να συμβαίνουν καθημερινά, ακριβώς επειδή η κοινωνία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τη βία κατά των γυναικών σαν κάτι σχεδόν «φυσιολογικό». Το «σπίτι του άνδρα», το «δικαίωμα να αποφασίζει για τη γυναίκα του», το «θα κάνεις ό,τι σου λέω» είναι αντιλήψεις που δυστυχώς ζουν και βασιλεύουν.
Η γυναίκα αυτή στάθηκε δυνατή, κατήγγειλε, πήγε στα δικαστήρια. Άλλες, όμως, δεν τα καταφέρνουν. Και πολλές φορές οι ιστορίες αυτές τελειώνουν με πολύ χειρότερο τρόπο. Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι αν θα τιμωρηθεί επαρκώς ο συγκεκριμένος άνδρας. Το ερώτημα είναι πόσες ακόμα γυναίκες θα πεταχτούν στο κρύο –κυριολεκτικά ή μεταφορικά– επειδή κάποιος «δεν τις θέλει πια». Αυτές και το παιδί τους.
